แนวทางการสื่อสารการตลาดเชิงเนื้อหาสำหรับกระเป๋าแบรนด์หรู
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีจุดประสงค์ 1) เพื่อวิเคราะห์สภาพแวดล้อมของธุรกิจสินค้าแบรนด์หรู ประเภทกระเป๋าแบรนด์หรูในประเทศไทย 2) เพื่อวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจของการสื่อสารการตลาดเชิงเนื้อหาสำหรับสินค้าแบรนด์หรู ประเภทกระเป๋าหรู กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือ ผู้ที่มีอายุตั้งแต่ 15 ปีขึ้นไป และมีประสบการณ์เคยอ่านบทความครั้งสุดท้ายไม่เกิน 14 วัน จำนวน 500 คน ซึ่งเครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ คือ แบบสอบถามประเภทปลายปิด (Close – ended Form) สำหรับการวิเคราะห์ข้อมูลแบ่งออกเป็น 2 ส่วน คือ ส่วนที่ 1 การวิเคราะห์สภาพแวดล้อมภายนอกของธุรกิจ และส่วนที่ 2 การวิเคราะห์ข้อมูลขององค์ประกอบเชิงสำรวจ โดยใช้วิธีการสกัดองค์ประกอบเชิงสำรวจ (Exploratory Factor Analysis) และหมุนแกนองค์ประกอบแบบ Orthogonal Rotation ด้วยวิธี Varimax ซึ่งผลการวิเคราะห์สามารถจำแนกองค์ประกอบได้ทั้งหมดจำนวน 6 องค์ประกอบ ในส่วนผลวิจัยการศึกษาพบว่า ภาครัฐมีการรณรงค์ถึงความเข้าใจในการสื่อสารเพื่อการโฆษณาและสิทธิเสรีภาพในการเผยแพร่ข้อมูลข่าวสาร เมื่อวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจจากกลุ่มตัวอย่าง พบว่า ส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง อายุตั้งแต่ 20 ปี - ไม่เกิน 30 ปี มีการศึกษาในระดับปริญญาตรี ประกอบอาชีพธุรกิจส่วนตัวและค้าขาย มีรายได้เฉลี่ยตั้งแต่ 50,000 บาท – ไม่เกิน 100,000 บาท อ่านบทความเชิงเนื้อหาสำหรับสินค้าแบรนด์หรู ประเภทกระเป๋าหรู จำนวน 1 – 3 บทความต่อสัปดาห์ โดยที่มาของแหล่งบทความเชิงเนื้อหาส่วน ใหญ่มาจาก Facebook และได้กำหนดเป็นแนวทาง “CON-ART” โดยให้นิยามว่า การสื่อสารเชิงเนื้อหาเสมือนการรังสรรค์ผลงานศิลปะอันล้ำค่า เพื่อเป็นประโยชน์ต่อการยกระดับการนำเสนอเนื้อหาเชิงการตลาดภายใต้บริบทของสินค้าแบรนด์หรูประเภทกระเป๋าหรูและพื้นที่บริการด้วยการสื่อสารเนื้อหาเชิงการตลาดอย่างตรงตามความสนใจของผู้อ่านจนทำให้เกิดความประทับใจจนสามารถจดจำแบรนด์สินค้าและเกิดการติดตามในตัวสินค้าหรือแบรนด์สินค้าได้
Downloads
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารการบัญชีและการจัดการ
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยมหาสารคาม และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
เอกสารอ้างอิง
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2552). สถิติสำหรับงานวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: ภาควิชาสถิติ
เกริดา โคตรชารี และวิฏราธร จิรประวัติ. (2556). ปัจจัยนำของการรับรู้ความเสี่ยงและพฤติกรรมการซื้อสินค้าออนไลน์ของผู้บริโภคเจเนอเรชั่นเอ็กซ์และเจเนอเรชั่นวาย. วารสารการประชาสัมพันธ์และการโฆษณา, 6(2), 39–56.
ฉัตรศิริ ปิยะพิมลสิทธิ์. (2548). การใช้ SPSS เพื่อการวิเคราะห์ข้อมูล. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ณัฎฐณิชา เพชรแก้ว และปริณทิพย์ ภูขะโร. (2563). ปัจจัยที่ส่งผลให้ร้านอาหารเกาหลีในจังหวัด ภูเก็ต ประสบความสำเร็จ. วารสารวิเทศศึกษา มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 11(1), 157- 171.
ณัฐพัชญ์ วงษ์เหรียญทอง. (2557). Content Marketing เล่าให้คลิก พลิกแบรนด์ให้ดัง. กรุงเทพฯ: เนชั่นอินเตอร์เนชั่นแนล เอ็ดดูเทนเมนท์.
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
บุญธรรม กิจปรีดาบริสุทธ์. (2551). ระเบียบวิธีการวิจัยทางสังคมศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: จามจุรีโปรดักท์
ประกฤติยา ทักษิโณ (2558). สถิติขั้นสูงเพื่อการวิจัย: การวิเคราะห์องค์ประกอบ (Factor Analysis). คณะศึกษาศาสตร์ : มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ปรียานุช อภิบุณโยภาส. (2559). การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสํารวจในการวิจัยองค์การ. วารสารสารจัดการสมัยใหม่, 13(2), 38-39.
ประสพชัย พสุนนท์. (2558). การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสํารวจขวัญและกําลังใจในการปฏิบัติงานของบุคลากรมหาวิทยาลัยในกำกับของรัฐในจังหวัดกรุงเทพมหานคร. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ และศิลปะ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 10(3), 13-15.
เยาวภา ปฐมศิริกุล. (2554). แบบจําลองปัจจัยความสำเร็จการจัดการธุรกิจบริการสุขภาพของโรงพยาบาลเอกชนในประเทศไทย. วารสารบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเซีย, 34(130), 14-35.
วราภรณ์ ฉัตราติชาต. (2557). บทบาทของความคิดสร้างสรรค์ในกิจกรรมพิเศษ เพื่อการสื่อสารแบรนด์. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 22(39), 75-98.
แววดาว พรมแสน. (2554). การวิจัยเชิงคุณภาพและการวิจัยเชิงปริมาณ. วารสาร มทร. อีสาน, 4(1), 96-102.
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2548). ทฤษฎีการประเมิน. กรุงเทพ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศศิมา สุขสว่าง. (2562). การระดมความคิด (Brainstorm) เทคนิคความคิดสร้างสรรค์และพัฒนานวัตกรรม. ค้นเมื่อ 5 มิถุนายน 2565 จาก https://www.sasimasuk.com/15842591/เทคนิคความคิดสร้างสรรค์และนวัตกรรม
เสกสรร รอดกสิกรรม. (2558). การสร้างความยั่งยืนด้วยการใช้เนื้อหาเชิงการตลาด (Content Marketing) เพื่อสร้างความได้เปรียบเชิง การแข่งขันทางธุรกิจผ่านสื่อสังคมออนไลน์. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต (ระบบสารสนเทศเพื่อการจัดการ) สาขาวิชาระบบสารสนเทศเพื่อการจัดการ คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุมารี เล็กประยูร. (2555). ความนิยมตราสินค้าหรูในตลาดเอเชีย. วารสารนักบริหาร, 32(2), 84-93.
อารยา องค์เอี่ยม และพงศ์ธารา วิจิตเวชไพศาล. (2561). การตรวจสอบคุณภาพเครื่องมือ. วิสัญญี สาร, 44(1), 36–42.
อนุสรา เรืองโรจน์ และ อริสสา สะอาดนัก. (2563). อิทธิพลของการทำตลาดเชิงเนื้อหาที่ส่งผลต่อการตัดสินใจให้ผู้บริโภคใช้บริการแอปพลิเคชัน Viu. วารสารวิชาการมนุษย์และสังคม มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 4(2), 150-263.
อาทิตย์ แฮมเมอรี่. (2552). การใช้กิจกรรมตามแนวคิดโปรแกรมภาษาประสาทสัมผัสเพื่อส่งเสริม ความรู้ด้านคําศัพท์ภาษาอังกฤษ ความคงทนในการจําและทัศนคติเชิงบวกของผู้เรียน. วิทยานิพนธ์ ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการสอนภาษาอังกฤษ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
อภิเชฐ กำภู ณ อยุธยา. (2560). มายาคติโฆษณาแบรนด์หรู. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสื่อสารมวลชน คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อรรถไกร พันธุ์ภักดี. (2559). การเปรียบเทียบผลการใช้สถิติวิเคราะห์ข้อมูลเพื่อตรวจสอบความตรงเชิงโครงสร้างของแบบวัดทุนทางสังคมระหว่างการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสํารวจกับการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน. วารสารบริหารธุรกิจ เศรษฐศาสตร์และการสื่อสาร,11(2), 48-59.
อภิชัจ พุกสวัสดิ์. (2556). การประชาสัมพันธ์เพื่อการสร้างภาพลักษณ์. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Aguilar, F. J. (1967). Scanning the business environment. New York: Macmillan.
Bollen, K.A. (1989). Structural Equations with Latent Variables. Hoboken: John Wiley & Sons.
Budiman, I., Tarigan, U., Mardhatillah, A., Sembiring, A. C., & Teddy, W. (2018). Developing business strategies using SWOT analysis in acolor crackers industry. Journal of Physics: Conference Series.1-7, 1007(1), 12-23.
Burns, R. (1990). Introduction to Research Methods. Melbourne: Longman Chesire.
Dhennequin, L. (2022). Resources and Production: from excellence in core expertise to responsibility across the entire supply chain. LUXURY OUTLOOK 2022, 22(1), 4-22.
Kapferer, J. N., & Bastien, V. (2009). The challenges of luxury branding. The Luxury Strategy: Break the Rules of Marketing to Build Luxury Brands, 1(1), 473-489.
Kim, J. O., & Mueller, C. W. (1978). Factor Analysis: Statistical Methods and Practical Issues. Beverly Hills, CA: Sage.
Porter, M. E. (1990). The Competitive Advantage of Nations. Boston: Harvard Business School Press.
Scott, J. (2006). Documentary Research. London: Sage.
Wiersma, W. (1991). Research methods in education: An introduction. 5th ed. Boston: Allyn & Bacon.
