การรับรู้ตัวตน โอโมเตนาชิ และการสร้างคุณค่าร่วมกัน: กรอบแนวคิดในการพัฒนาจิตบริการแบบญี่ปุ่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
กิจกรรมภาคบริการที่เพิ่มสัดส่วนสูงขึ้นในระบบเศรษฐกิจ ทำให้มีการแข่งขันที่รุนแรงตามมา แต่หากเปรียบเทียบกับผลิตภาพแรงงานของภาคการผลิต กลับพบว่าผลิตภาพแรงงานของภาคบริการยังอยู่ในระดับต่ำ แม้ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีผลักดันให้แต่ละภาคส่วนต้องปรับตัวเพื่อความอยู่รอด งานวิจัยชิ้นนี้ต้องการค้นหาที่มา ความหมายและองค์ประกอบของโอโมเตนาชิในฐานะเทคนิคของการให้บริการลูกค้าและกลยุทธ์ในการแข่งขัน และนำเสนอกรอบแนวคิดในการพัฒนาจิตบริการแบบญี่ปุ่น เพื่อเพิ่มผลิตภาพแรงงานของภาคบริการ โดยวิเคราะห์การพัฒนาจิตบริการแบบญี่ปุ่นผ่านกระบวนการหล่อหลอมทางสังคม วัฒนธรรมและประเพณีที่ทำให้เกิดการรับรู้ตัวตนแห่งการพึ่งพาอาศัยระหว่างกันตามทฤษฎีของ Markus และ Kitayama (1991)เป็นการวิเคราะห์จากเอกสาร งานวิจัยตามแบบทฤษฎีฐานราก โดยมีสมมติฐานว่า การรับรู้ตัวตน เป็นปัจจัยหนึ่งที่ส่งผลต่อโอโมเตนาชิและโอโมเตนาชิส่งผลต่อพฤติกรรมการสร้างคุณค่าร่วมกันของลูกค้าและผู้ให้บริการทำให้ลูกค้าประทับใจและภักดีต่อตราสินค้า การซื้อซ้ำและแนะนำบอกต่อ นำเสนอผลการวิจัยใน 4 ประเด็นหลักคือ 1) ความสัมพันธ์ระหว่างพิธีชงชาและโอโมเตนาชิ 2) ความเป็นตัวตนของญี่ปุ่นที่ส่งผลต่อโอโมเตนาชิ 3) ความหมายและที่มาของการบริการแบบโอโมเตนาชิ (4)ความสัมพันธ์ระหว่างโอโมเตนาชิกับพฤติกรรม การสร้างคุณค่าร่วมกันของลูกค้า นำผลการวิจัยซึ่งสนับสนุนสมมติฐานสรุปเป็นกรอบแนวคิด เพื่อการศึกษาวิจัยจิตบริการแบบญี่ปุ่นในการเพิ่มผลิตภาพรวมของพนักงานบริการ และเป็นเครื่องมือประชาสัมพันธ์สินค้าและบริการของผู้ประกอบการในประเทศไทย ในบทสรุปของงานวิจัย ได้ให้ข้อเสนอแนะในการวิจัยตามกรอบแนวคิดนี้ไว้ด้วย
Downloads
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารการบัญชีและการจัดการ
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยมหาสารคาม และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
เอกสารอ้างอิง
Akanuma, K. (2004). Nihonjin wa naze gambaru noka (Why do the Japanese make effort to anything?). Tokyo : Daisan-Shokan. (In Japanese)
Aoyama, R. (2015). Global Journeymen: Re-inventing Japanese craftman spirit in Hong Kong. Asian Anthropology, 14(3), 265-282.
Apiwanworarat, T. (2017). The way of tea:Origin of Japanese hospitality culture. Panyapiwat Journal, 9(3), 289-299.
BankofThailand. (2020). Thai service industry sector reform. Bangkok: Financial Institutetion Strategy Department. Retrieved from file:///C:/Users/boyang/Desktop/omotenashi/pornprphan2021Thaiservice.pdf
Belal, M., Shirahada, K., & Kosaka, M. (2013). Value-cocreation with customer through recursive approach based on Japanese Omotenashi service. International Journal of Business Administration, 4(1), 28-38.
Bell, D. (2016). Tourism and hospitality. In C. Lashley (Ed.), The Routledge handbook of hospitality studies (pp. 19-33). London: Routledge.
Chang-Hua, Y., Hsiu-Yu, T., & Jiun-Chi, T. (2020). Innovativeness and customer value co-creation behaviors: Mediating role of customer engagement. International Journal of Hospitality Management, 88.
Chantaracup, R. (2017). Omotenashi service quality effecting on customer satisfaction and behavioral intention. Bangkok: Thai-Nichi Institute of Technology, Faculty of Business Administration.
Chathoth, P., Ungson, G. R., Harrington, R. J., Altinay, L., Okumus, F., & Chan, E. S. (2014). Creating experience value in Tourism. Wallingford: CABI.
Dabphet, S. (2020). The search for Thai hospitality dimensions in hospitality and tourism industry. Journal of Community Development (Human & social Science), 13(2), 42-54.
DepartmentofIternationalTradePromotion. (2018, FEB-Mar. 2). Newly updated! Omotenashi stanadard accredited business: service standard to drive economic. DITP Newsletter, p. 1. Retrieved from File:///C:/Users/boyang/Desktop/omotenashi/DITP2018omotenashi.pdf
Frow, P., Neonen, S., Payne, A., & Storbacka, K. (2015). Managing co-creation design: A strategic approach to innovation. British Journal of Management, 26(3), 463-483.
Gill, R., & Wong, A. (1998). The cross-cultural transfer of management practices: The case of Japanese human resource management practices in Singapore. The International Journal of Human Resource Management, 9(1), 116-135.
Glimore, J., & Pine, J. (1997). The four faces of mass customization. Harvard Business Review, 75, 91-101.
Goantara, L. (2019). Analysis on Japanese hospitality spirit of Omotenashi: Does it work in other countries?- A case of its implementation in Indonesia. Lund: Lund University.
Grill, T., Maharjan, M. P., & Segikuchi, P. (2016). Human resource management of Japanese companies in Hungary: How do Japanese and Hungarian styles blend. Journal of East-West Business, 22(3), 145-167.
Gronroos, C., & Voima, P. (2013). Critical service logic: Making sense of value creation and co--creation. Academy of Marketing Science, 41(2), 133-150.
Hattori, K. (2008). Recommendation of hospitality science. Tokyo: Maruzen .
Ikeda, N. (2013). Omotenashi: Japanese hospitality as the global standard. In Y. Monden, N. Imai, T. Matsuo, & N. Yamaguchi (Eds.), Management of service business in Japan (pp. 145-154). Singapore: World Scienctific Publisher.
Iwashita, H. (2017). Japanese management: International perspective. London: Routledge.
Iwashita, H. (2019). Transfering family logic within a multinational corporation: Japanese subsidiaries in the USA and Thailand. Cross Cultural & Strategic Managment, 26(4), 639-663.
Kato, E. (2009). Can tea save non-worriors and women? The Japanese tea ceremony as an empowering public sphere. Internationales Asien Forum, 40(1/2), 143-158 (in French).
Kitayama, S., & Karasawa, M. (1995). Self: A cultural psychological perspectives. Japanese Journal of experimental Social Psychology, 35(2), 133-163.
Kodama, M. (2001). Customer value creation business throughlearning processes wth customers: case studies of venture busnesses in Jaoan. Managing Service Quality, 11(3), 160-174.
Komin, S. (1990). Culture and work-relateds in Thai organizations. International Journal of Psychology, 25, 681-704.
Laroche, M., Kalamas, M., & Cleveland, M. (2005). "i" versus "we" how individualists and collectivists use information sources to formulate their service expectations. International Marketing Review, 22(30), 279-308.
Lertnaisat, R. (2016). The survey of attitude of Thai customer on service of Japanese restaurant in Thailand and Thai restaurant in order to apply Japanese service style (Omotenashi). Bangkok: Thai-Nichi Insttute of Technology, Faculty of Business Administration.
Markus, H., & Kitayama, S. (1991). Culture and the self: Implication for cognition, emotion, and motivation. Psychological Review, 98(2), 224-253.
Mead, G. (1934). Mind, self, and society. Chicago: University of Chicago Press.
Nagao, Y., & Umemuro, H. (2012). Elements constructing: Omotenshi and development of omotenashi evaluation tool. Journal of japan Industrial Management Association, 63(3), 126-137 (In Japanese).
Nakamura, K., & Gotoh, M. (2009). Service value shift based on cultural background of hospitality appeared to the Japanese "motenashi" service. PICMET' 09 2009 Portaland International Conference on Management of Engineering & Technology (pp. 2956-2963). Portland: PICMET2009.
Neal, J., Sirgy, M. J., & Uysal, M. (2004). Measuring the effect of tourism services on traveller's quality of life: Further validation. Social Indicators Research, 69(3), 243-277.
Nonsiri, P. (2020). The development of service process with Thai hospitality in the tourism and hospitality industry. Journal of Business, Economics and Communication, 15(2).148-164
Ohe, Y., & Peypoch, N. (2016). Efficiency analysis of Japanese ryokan: A window DEA approach. Tourism Economics, 22(6), 1261-1273.
Oncha-ek, P. (2018). Behavior and relationship between Japanese hospitality style and digital marketing with the decision to use Japanese buffet restaurants of generaruion Y and generaration Z. Bangkok: Thai-Nichi Institute of Technology, Faculty of Business Administration.
Onishi, J., & Bliss, R. E. (2006). In search of Asian ways of managing conflict: A comparative study of Japan Hongkong Thailand and Viet Nam. International of Conflict Management, 17(3), 203-225.
Park, H., Kline, F. S., Kim, J., Almanza, B., & Ma, J. (2019). Does hotel cleanliness correlate with surface guests contact? International Journal of Contemporary Hospitality Management, 31(7), 2933-2950.
Pellicano, I. P. (2019). Representing Japanese hospitality: Takigawa hristel's speech for the2020 Tokyo Olympics. Journal of International and Advanced Japanese Studies, 11, 89-98.
Prahalad, C., & Ramaswamy, V. (2004). Co-creation experiences: The next practice in value creation. Journal of Interactive Marketing, 18(3), 5-14.
Raoprasert, T., & Isram, S. M. (2010). Designing an efficient management system: Modeling of convergence factor exemplified by the case of Japan business in Thailand. Heidelberg: Springer.
Rose, R., & Kumar, N. (2007). The transfer of Japanese-style HRM to subsidiaries abroad. Cross Cultural Management: An International Journal, 14(3), 240-253.
Roy, S., Balaji, M. S., Soutar, G., & Jiang, Y. (2019). The antecedents of consequences of value co-creation behavior in hotel setting: A two-country study. Cornell Hospitality Quarterly, 61(3), 353-368.
Sato, Y., & Al-alsheikh, A. (2014). Comparative analysis of the Western hospitality and the Japanese Omotenashi: Case study research of the hotel industry. Business & Accounting Review, 14, 1-15.
Sato, Y., & Parry, M. E. (2014). Comparative analysis of the Werstern hospitality and the Japanese Omotenashi: Case study research of the hotel industry. Business & Accounting Review, 14, 1-15.
Sattavorn, S. (2020). The Influence of service quality, perceived value pricing and hospitality of waiting staff on Japanese restaurants customer satisfaction. MUT Journal of Business Administration, 17(1), 179-197.
Shibata, H. (2008). The transfer of Japanese work practices to plants in Thailand. International Journal of Human Resource Management, 19(2), 330-345.
Shigeta, M. (2014). Densetsu no kitsukai (traditional of awareness). Tokyo: Mikasa Books (in Japanese).
Sookcharoen, W. (2020). Japanese service components affecting customer-based brand equity: The mediating role of customer satisfaction (A case of Thai customers).Journal of The Association of Researchers,25(2), 190-203.
Srithanapong, T. (2014). Innovation, R&D and Productivity: Evidence from Thai Manufacturing. International Journal of Ecinomic Science and Applied Research, 7(3), 103-132.
Strauss, A., & Corbin, J. (2015). Basic of qualitative research: Grounded theory procedures and techniques (4 ed.). Newbury Park, CA.: Sage.
Surak, K. (2012). Making tea,making Japan:Cultural nationalism in practice. CA: Standford University Press.
Suryawati, T., Anie, I., & Sarmi, N. N. (2019). The Application of Omotenashi in Japanese-conceptualized company in East Java. ACHITS 1st Asian conference on Humanities, Industries & Technology for Society (pp. 60-65). Surabaya: EAI Research Meet Innovation.
Suzuki, M. (1999). The Structure of tea ceremony. In K. Toda (Ed.), Compendium of tea studies (pp. 397-427 ). Kyoto: Tankosha (In Japanese).
Terasaka, K., & Inaba, Y. (2014). The comparision of hospitality and Japanese hospitality "Omotenashi": Characteristic and management of Omotenashi. The Journal of Social Science, 78, 85-120 (in Japanese).
Thomson, M. (2007). The spirit of hospitality: Learning from the Japanese experienes. Tokyo: Shoudansha (in Japanese).
Torrington, D., & Tan, C. H. (1994). Human resource management for South East Asia. Singapore: Prentice-Hall.
Ungwithonnsathid. (2016). A study of the adaption of Japanese service Omotenashi to develop the service in Thailand for Japanese residencts who live in Bangkok. Bangkok: Thai-Nichi Institute of Technology, Faculty of Business Admiistration.
Zemke, D., Neal, J., Shoemaker, S., & Kirsch, K. (2015). Hotel cleanliness: Will guests pay for enhance disinfection. Intrnational Journal of Contemporary Hospitality Management, 27(4), 690-710.
