Early Warning Signal Model for Non - Life Insurance Business in Thailand
Keywords:
Warning Signs Model, Early Warning Signal, Non - Life Insurance BusinessAbstract
This research article aims to build an “Early Warning Signal Model” for Non-Life Insurance Business in Thailand using specific generally accepted accounting information. The independent variables are the nine financial ratio information adopted by the Early Warning System of Insurance Commission, including: Total Capital Available to Total Capital Required (TCATTCR), Liquidity Ratio (LR), Invested Assets to Insurance Liabilities (IATIL), Change in Total Capital Available (CITCA), Return On Equity (ROE), Operating Expenses to Net Earned Premiums (OETNEP), Return on Assets (ROA), Change in Claim Liability (CICL) and Gross Claim to Net Earned Premiums (GCTNEP). The dependent variable is whether the company experienced any financial distress. The sample involved a total of 32 companies within the Non-Life Insurance Business in Thailand, of which 16 companies with financial distress and 16 companies without financial distress. The research first used the statistical method of Classification Analysis to create the Early Warning Signal Model. Then brought the financial ratio information of all Non-Life Insurance Business in Thailand to test the model's forecasting ability. The research suggests that the Early Warning Signal Model for Non-Life Insurance Business in Thailand include the following three independent variables: Total Capital Available to Total Capital Required (TCATTCR), Liquidity Ratio (LR), and Return on Assets (ROA). The forecasting ability of the model is: 81.33% one year before the event, 77.54% two years before the event, and 76.36% two years before the event.
References
กองทุนประกันวินาศภัย. (2562). แผนปฏิบัติการกองทุนประกันวินาศภัย. ค้นเมื่อ 28 กุมภาพันธ์ 2562, จาก http://www. gif.or.th.
กี่เดช อนันต์ศิริประภา. (2561, 11 กันยายน). ประกันวินาศภัยฟันธงเบี้ยโต 5% อานิสงส์ยอดขายรถยนต์ ทะลุเป้า 9 แสนคัน. [ฉบับอิเล็กทรอนิกส์]. ประชาชาติธุรกิจ. ค้นเมื่อ 28 กุมภาพันธ์ 2562, จาก https://www.prachachat.net.
ณัฐกิตติ์ ลีลากวีพัฒน์. (2558). ภัยธรรมชาติ. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์นานมีบุ๊คส์.
ดวงพร หัชชะวณิช. (2551). การเปรียบเทียบประสิทธิภาพการทำนายการเป็นสมาชิกกลุ่มโดยใช้วิธี OLS Regression วิธี Logistic Regression และ วิธี Discriminant Analysis ในกรณีที่ตัวแปรตอบสนองมี 2 ค่า. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, 28(1), 149-167
เดือนเพ็ญ สนโต. (2545). การเปรียบเทียบความสามารถในการจำแนกกลุ่มได้ถูกต้องระหว่างวิธีการวิเคราะห์จำแนกกลุ่มกับวิธีการวิเคราะห์ถดถอยลอจิสติก เมื่อใช้กลุ่มตัวอย่างขนาดต่าง ๆ. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยและสถิติศึกษา มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ธนิดา จิตร์น้อมรัตน์. (2542). การจัดการการเงิน. กรุงเทพฯ : แผนกการพิมพ์มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ประจักษ์ อุดมศิลป์. (2530). โมเดล Bankruptcy ล่าสุด ความไม่มั่นคงของธนาคารพาณิชย์ : ศึกษากรณีธนาคารเอเชียทรัสต์ มหานคร และนครหลวงไทย. วารสารบริหารธุรกิจ, 11(42), 43-54
พจนารถ ฤทธิเดช ปาริชาติ บูรพาศิริวัฒน์ และมัทนชัย สุทธิพันธุ์. (2564). อิทธิพลของผลตอบแทนผู้บริหารต่อผลการดำเนินกิจการทางการเงินของบริษัทที่จดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย. วารสารการบัญชีและการจัดการ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 13(2), 60-74
ไพรินทร์ ชลไพศาล. (2557). สัญญาณเตือนภัยทางธุรกิจกรณีศึกษาบริษัทที่จดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
รัตนสุดา ชลธาตุ. (2558). การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและแนวทางการแก้ไขปัญหา Climate Change and Potential Solutions. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 18(18), 416-417.
วิชชกานต์ เมธาวิริยะกุล. (2559). การสังเคราะห์งานวิจัยแบบจำลองการพยากรณ์ภาวะความล้มเหลวของธุรกิจ. วารสารบัญชีปริทัศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 1(2), 1-24.
สมาคมประกันวินาศภัยไทย. (2558). บริหารความเสี่ยง บรรเทาความเสี่ยงได้ด้วยประกันภัย. ค้นเมื่อ 28 พฤศจิกายน 2561, จาก https://www.tgia.org.
สภาวิชาชีพบัญชี. (2559). มาตรฐานการสอบบัญชี รหัส 570 (ปรับปรุง) เรื่องการดำเนินกิจการต่อเนื่อง. กรุงเทพฯ : สภาวิชาชีพบัญชี ในพระบรมราชูปถัมภ์.
สิทธิโชค ศรีเจริญ. (2561). หลักกฎหมายประกันภัย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์วิญญูชน.
สุชาดา สถาวรวงศ์ และอธิวัฒน์ ศุภสวัสสดิ์วัชร. (2560). การวิเคราะห์ฐานะการเงินของบริษัทประกันวินาศภัย. กรุงเทพมหานคร. สำนักงานคณะกรรมการกำกับและส่งเสริมการประกอบธุรกิจประกันภัย.
สุทธิพล ทวีชัยการ. (2561, 22 ธันวาคม). คปภ.ผนึกภาคธุรกิจประกันภัยร่วมถอดบทเรียน 10 ปี ปิด 11 ประกัน เสริมสร้างภูมิคุ้มกันกำกับธุรกิจอนาคต. [ฉบับอิเล็กทรอนิกส์]. สยามรัฐ. ค้นเมื่อ 28 กุมภาพันธ์ 2562, จาก https://siamrath.co.th.
สุวิมล ติรกานันท์. (2553). การวิเคราะห์ตัวแปรพหุในงานวิจัยทางสังคมศาสตร์. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการกำกับและส่งเสริมการประกอบธุรกิจประกันภัย (คปภ.). (2557). ค้นเมื่อ 27 กุมภาพันธ์ 2562, จาก http:// www.oic.or.th.
สำนักงานคณะกรรมการกำกับและส่งเสริมการประกอบธุรกิจประกันภัย (คปภ.). (2561). สำหรับผู้บริโภค. ค้นเมื่อ 27 กุมภาพันธ์ 2562, จาก http:// www.oic.or.th.
สำนักงานคณะกรรมการกำกับและส่งเสริมการประกอบธุรกิจประกันภัย (คปภ.). (2561). ระบบสัญญาณเตือนภัยล่วงหน้า (Early Warning System : EWS). ค้นเมื่อ 10 ธันวาคม 2561, จาก http:// www.oic.or.th.
อรรถพงศ์ พีระเชื้อ. (2561). ตัวแบบพยากรณ์บริษัทจดทะเบียนที่อาจถูกเพิกถอนจากตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย. วารสารการจัดการ, 7(2), 8-22.
อาฟีฟี ลาเต๊ะ ประสพชัย พสุนนท์ สุดา ตระการเถลิงศักดิ์ และปราณี นิลกรณ์. (2551). การเปรียบเทียบวิธีการทางสถิติและวิธีการโปรแกรมเชิงเส้นสำหรับพยากรณ์บริษัทธุรกิจของประเทศไทยที่จะประสบปัญหาทางการเงิน. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, 28(1), 19-32.
อุษณีย์ ลิ่วรัตน์. (2561). วิเคราะห์หุ้นราย Sector หุ้นกลุ่มประกันภัย. กรุงเทพฯ : ตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย.
Adamowicz, K., & Noga, T. (2018). Identification of financial ratios applicable in the construction of a prediction model for bankruptcy of wood industry enterprises. Folia Forestalia Polonica Series A – Forestry 2018, 60, 61–72.
Altman, E. (1968). Financial ratio discriminant analysis and the prediction of corporate bankruptcy. The Journal of Financial, 23(4), (September), 589-609.
Beaver, W. (1966). Financial ratios as predictors of failure. Journal of Accounting Research, 4 (Supplement), 71-111.
Deakin, E. B. (1972). A Discriminant analysis of predictors of business failure. Journal of Accounting Research, 10(1), 167-179.
Dietrich, J., Arcelus, F., & Srinivasan, G. (2005). Predicting financial failure: Some evidence from New Brunswick agricultural CO-Ops. Annals of Public and Cooperative Economics, 76(2), 179-194.
Hair, J., Black, W., Babin, B., & Anderson, R. (2010). Multivariate Data Analysis. New Jersey, United States of America : Pearson Education.
Jaikengkit, A. (2004). Corporate governance and financial distress: Empirical analysis - the case of Thai financial institutions. Doctoral Dissertation, Case Western Reserve University.
Khunthong, J. (1998). Red flags on financial failures : The cases of Thai corporation. Doctoral Dissertation in Accounting, The National Institute of Development Administration.
Kingkaew, P., & Limpaphayom, P. (2001). A note on the use of publicly-available financial data to predict bankruptcy of non-listed firms in Thailand. Journal of Accountant, 47(3), 19-27.
Libby, R. (1975). Accounting ratios and the prediction of failure : Some behavioral evidence. Journal of Accounting Research, 13(1), 150-161.
Mainkamnurd, S. (2000). Management and financial distress : The case of thai listed Companies. Doctoral Dissertation in Financial, The joint doctoral program of National Institute of Development Administration Chulalongkorn University and Thammasart University.
Sandin, A., & Porporato, M. (2007). Corporate bankruptcy prediction models applied to emerging economies: Evidence from Argentina in the years 1991 - 1998. International Journal of Commerce and Management 2007, 17, 295-311
Siripokakit, W. (2005). Prediction model for delistings : Evidence from the stock exchange of Thailand. Doctoral Dissertation, Alliant International University.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 Journal of Accountancy and Management
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารการบัญชีและการจัดการ
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยมหาสารคาม และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
