การพัฒนาระบบการจัดการเรียนรู้วิชาพระพุทธศาสนา เพื่อส่งเสริมทักษะการคิดวิเคราะห์โดยใช้วิธีสอนแบบเชิงรุกสำหรับนักเรียนโรงเรียนบ้านรางกระทุ่ม

Main Article Content

พระปลัดยุทธนา มาลาวงษ์
สุวัฒสัน รักขันโท
สายรุ้ง บุบผาพันธ์
ศักดิ์ดา งานหมั่น

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อส่งเสริมทักษะการคิดวิเคราะห์ โดยใช้วิธีสอนแบบเชิงรุก 2) เพื่อประเมินความต้องการเกี่ยวกับระบบการจัดการเรียนรู้วิชาพระพุทธศาสนา 3) เพื่อพัฒนากรอบแนวคิดเกี่ยวกับระบบการจัดการเรียนรู้วิชาพระพุทธศาสนา เพื่อส่งเสริมทักษะการคิดวิเคราะห์ และ 4) เพื่อพัฒนาระบบการจัดการเรียนรู้วิชาพระพุทธศาสนา เพื่อส่งเสริมทักษะการคิดวิเคราะห์ โดยใช้วิธีสอนแบบเชิงรุก เป็นการวิจัยแบบพัฒนา ผลการวิจัย พบว่า


1. ผลการพัฒนาระบบ ประกอบด้วย 8 องค์ประกอบ คือ 1) องค์ประกอบที่ 1 การวิเคราะห์บริบท 2) องค์ประกอบที่ 2 การวิเคราะห์และกำหนดปัจจัยนำเข้า 4) องค์ประกอบที่ 4 การเตรียมความพร้อม 4) องค์ประกอบที่ 4 การจัดกิจกรรมการสอน โดยใช้กระบวนการแลกเปลี่ยนความรู้ 5) องค์ประกอบที่ 5 การประเมินผล 6) องค์ประกอบที่ 6 การสรุปผลผลการสอน 7) องค์ประกอบที่ 7 ผลผลิต และ 8) องค์ประกอบที่ 8 การตรวจสอบและปรับปรุงระบบ


2. นักเรียนมีความก้าวหน้าทางการเรียนผ่านการพัฒนาระบบการจัดการเรียนรู้วิชาพระพุทธศาสนา เพื่อส่งเสริมทักษะการคิดวิเคราะห์ โดยใช้วิธีสอนแบบเชิงรุก อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01


3. ผลการเปรียบเทียบพฤติกรรมเพื่อส่งเสริมทักษะการคิดวิเคราะห์ ของนักเรียนก่อนเรียนและหลังเรียนระบบการสอนตามแนวคิดการเรียนแบบร่วมมือเพื่อส่งเสริมทักษะการคิดวิเคราะห์ โดยใช้วิธีสอนแบบเชิงรุกของนักเรียนหลังเรียนผ่านระบบการสอนสูงกว่าค่าเฉลี่ยก่อนการทคลองในทุกด้าน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01



4. นักเรียนมีความพึงพอใจต่อระบบการจัดการเรียนรู้วิชาพระพุทธศาสนา เพื่อส่งเสริมทักษะการคิดวิเคราะห์ โดยใช้วิธีสอนแบบเชิงรุก อยู่ในระดับมาก โดยมีค่าเฉลี่ย 4.12



5. ผู้ทรงคุณวุฒิประเมินรับรองระบบการสอนอยู่ในระดับมาก โดยมีค่าเฉลี่ย 4.10 และได้ให้ข้อสรุปเป็นเอกฉันท์ คือ ระบบการสอนมีความเหมาะสมดีแล้ว

Article Details

How to Cite
มาลาวงษ์ พ. ., รักขันโท ส. ., บุบผาพันธ์ ส. ., & งานหมั่น ศ. (2024). การพัฒนาระบบการจัดการเรียนรู้วิชาพระพุทธศาสนา เพื่อส่งเสริมทักษะการคิดวิเคราะห์โดยใช้วิธีสอนแบบเชิงรุกสำหรับนักเรียนโรงเรียนบ้านรางกระทุ่ม. วารสารนวัตกรรมการจัดการศึกษาและการวิจัย, 6(6), 1389–1402. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jemri/article/view/273266
บท
บทความวิจัย

References

กมลรัตน์ เทอร์เนอร์, ลัดดา เหลืองรัตนมาศ, สราญ นิรันรัตน์, จิราภรณ์ จันทร์อารักษ์, บุญเตือนวัฒนกุล และ ทุติยรัตน์ รื่นเริง. (2558). ทักษะแห่งศตวรรษที่ 21 ของนักศึกษาพยาบาล ในวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี ชลบุรี. วารสารพยาบาลกระทรวงสาธารณสุข, 25(2), 178-193.

ดนุภัค เชาว์ศรีกุล, ธีรวุฒิ เอกะกุล และ กฤษมันต์ วัฒนาณรงค์. (2558). การพัฒนาความสามารถในการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารในศตวรรษที่ 21 สำหรับนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น. วารสารอินฟอร์เมชั่น, 22(1), 49-58.

ทิพวัลย์ อัตถาหาร และ เสกสรรค์ ทองคำบรรจง. (2563). การวิเคราะห์ความเปลี่ยนแปลงของความฉลาดทางดิจิทัลในกลุ่มนักเรียนมัธยมศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์ มมร, 8(1), 137-145.

นุชจรี ลอยหา. (2563). แนวทางการจัดการศึกษาเพื่อการพัฒนาความฉลาดทางดิจิทัลบนฐานความคิดหลักเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารการศึกษาและการพัฒนาสังคม, 15(2), 413-417.

พระเทพเวที (ประยุทธ์ ปยุตโต). (2541). ทางสายอิสรภาพของการศึกษาไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม.

ภูชิศ สถิตย์พงษ์. (2560). การพัฒนาระบบการสอนภูมิศาสตร์แบบภควันตภาพสำหรับนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้น ภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง. วารสารวิชาการครุศาสตร์อุตสาหกรรม พระจอมเกล้าพระนครเหนือ, 9(3), 218-229.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ระพินทร์ โพธิศรี. (2554). การสร้างและวิเคราะห์คุณภาพเครื่องมือสำหรับการวิจัย. อุตรดิตถ์: คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์.

ลลวัลย์ อธิชกุล, จิรศักดิ์ สุรังคพิพรรธน์ และ วรรณรี ปานศิริ. (2567). การจัดกิจกรรมการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมความฉลาดทางดิจิทัลสำหรับเด็กวัยเรียน. วารสารนวัตกรรมการจัดการศึกษาและการวิจัย, 6(2), 451-460.

วีระ สุดสังข์. (2550). การคิดวิเคราะห์ คิดอย่างมีวิจารณญาณ และคิดสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2564). พุทธธรรม ฉบับปรับขยาย. (พิมพ์ครั้งที่ 56). กรุงเทพฯ:สหธรรมิก.

อาภรณ์ ใจเที่ยง. (2546). หลักการสอน. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

นลินี จีนกูล, มนตา ตุลย์เมธาการ และ วิไลลักษณ์ ลังกา. (2567). การพัฒนาแบบวัดและตรวจสอบคุณสมบัติการวัดทางจิตวิทยาของแบบวัดความเป็นพลเมืองตื่นรู้ของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษากรุงเทพมหานคร. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(1), 43 - 60

Bloom, B. S. (1976). Human Characteristics and School Learning. New York: McGraw-Hill.

Phumphongkhochasorn, P., Damnoen, S., Tuwanno, P. M., Srichan, P. W., & Udomdhammajaree, P. (2022). Educational Quality Assurance and School Management Standards According to International. Asia Pacific Journal of Religions and Cultures, 6(1), 1–16.