การพัฒนารูปแบบสมรรถนะหลักเพื่อความเป็นเลิศทางการสอนของครูตามหลักพุทธธรรมในสำนักเรียนพระปริยัติธรรม แผนกบาลี เขตปกครองคณะสงฆ์ภาค 14: กรณีศึกษาคณะสงฆ์จังหวัดสุพรรณบุรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาสภาพสมรรถนะหลักการสอนของครูในสำนักเรียนพระปริยัติธรรมแผนกบาลีเขตการปกครองคณะสงฆ์ ภาค 14: กรณีศึกษาคณะสงฆ์จังหวัดสุพรรณบุรี 2) เพื่อสร้างรูปแบบการพัฒนาสมรรถนะหลักการสอนของครูตามหลักพุทธธรรมในสำนักเรียนพระปริยัติธรรมแผนกบาลีเขตการปกครองคณะสงฆ์ ภาค 14: กรณีศึกษาคณะสงฆ์จังหวัดสุพรรณบุรีและ 3) เพื่อประเมินรูปแบบการพัฒนาสมรรถนะหลักการสอนของครูตามหลักพุทธธรรมในสำนักเรียนพระปริยัติธรรมแผนกบาลีเขตการปกครองคณะสงฆ์ ภาค 14 : กรณีศึกษาคณะสงฆ์จังหวัดสุพรรณบุรี โดยเชิงปริมาณเก็บข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนบาลี จำนวน 258 รูป นำมาวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติ ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์ข้อมูลแบบอุปนัย ผลการวิจัยพบว่า
1. สภาพการพัฒนาสมรรถนะหลักของครูในโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกบาลี ในเขตการปกครองคณะสงฆ์ ภาค 14: กรณีศึกษาคณะสงฆ์จังหวัดสุพรรณบุรี มี 5 ด้าน พบว่า ด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุด ได้แก่ ด้านจริยธรรมและจรรยาบรรณในวิชาชีพมีค่าเฉลี่ย 4.41 อยู่ในระดับมาก ส่วนด้านที่ค่าเฉลี่ยต่ำสุด ได้แก่ ด้านการทำงานเป็นทีม มีค่าเฉลี่ย 4.06 อยู่ในระดับมาก
2. รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะหลักของครูตามหลักพุทธธรรมในโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกบาลี ในเขตการปกครองคณะสงฆ์ ภาค 14: กรณีศึกษาคณะสงฆ์จังหวัดสุพรรณบุรี พบว่า โรงเรียนควรกำหนดแผนการพัฒนาครูให้มีความรู้และความสามารถ 2) โรงเรียนควรปลูกฝังให้ครูมีใจรักในการสอนและตื่นตัวต่อการสอนอยู่เสมอ 3) โรงเรียนควรมีแผนพัฒนาครูให้เป็นผู้มีความรู้คู่คุณธรรม 4 ) โรงเรียนควรมีกิจกรรมให้ทำงานร่วมกันเป็นทีม 5) โรงเรียนควรกำหนดภาระหน้าที่ความรับผิดชอบของครูให้ชัดเจน
3. ผลการประเมินรูปแบบการพัฒนาสมรรถนะหลักของครูตามหลักพุทธธรรมในโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกบาลี ในเขตการปกครองคณะสงฆ์ ภาค 14: กรณีศึกษาคณะสงฆ์จังหวัดสุพรรณบุรี พบว่า รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะหลักของครูตามหลักกัลยาณมิตร มีความถูกต้อง ความเหมาะสม ความเป็นไปได้ และมีประโยชน์ อยู่ในระดับมากที่สุดทุกด้าน
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กรมการศาสนา กระทรวงศึกษาธิการ. (2539). คู่มือการจัดการศึกษาสงฆ์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์การศาสนา.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2559). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 36). กรุงเทพฯ: ผลิธัมม์.
พระมหาสุวรรณ สุวณฺโณ. (2563). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะหลักของครูตามหลักกัลยาณมิตรธรรมในโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกบาลี ในเขตการปกครองคณะสงฆ์ ภาค 4. วารสารวิทยาลัยสงฆ์นครลำปาง, 9(2), 14-25.
พัฒน์ เพ็งผลา. (2542). ประวัติวรรณคดีบาลี. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สนามหลวงแผนกบาลี. (2536). เรื่องสอบบาลี. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์การศาสนา.
สวพร บุญญผลานันท์, สุชาดา นันทะไชย และ พลรพี ทุมมาพันธ์. (2567). รูปแบบการพัฒนาโรงเรียนทั้งระบบเพื่อขับเคลื่อนการเปลี่ยนแปลง สู่การจัดการเรียนรู้ตามแนวทางฐานสมรรถนะ. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 13(5), 226-238.
สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2567). ความเป็นมาแผนกบาลี. สืบค้นเมื่อ 22 กันยายน 2567, จาก https://deb.onab.go.th/th/content/page/index/id/6116
Damnoen, P. S., Siri, P., Supattho, P. S., & Kaewwilai, K. (2021). The Development of Student Characteristics in According to the Nawaluk Framework of the Buddhist integration of Buddhapanya Sri Thawarawadee Buddhist College. Asia Pacific Journal of Religions and Cultures, 5(2), 126–135.
Keeves, P. J. (1988). Educational Research Methodology, and Measurement: An International Handbook. Oxford: Pergamon Press.
McClelland, D. C. (1973). Testing for Competence Rather Than for "Intelligence." American Psychologist, 28(1), 1–14.