การพัฒนาความสามารถด้านการพูดของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ด้วยการจัดการเรียนรู้เทคนิคทีม คู่ เดี่ยว
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อเปรียบเทียบความสามารถด้านการพูดของนักเรียน ชั้นมัธยมศึกษา ปีที่ 2 หลังการจัดการเรียนรู้ด้วยเทคนิคทีม คู่ เดี่ยว กับเกณฑ์ร้อยละ 65 และ 2) เพื่อศึกษาระดับความคิดเห็นของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ที่มีต่อการจัดการเรียนรู้ด้วยเทคนิคทีม คู่ เดี่ยว รูปแบบการวิจัยเป็นการวิจัย ก่อนทดลอง ใช้แนวคิดการจัดการเรียนรู้เทคนิคทีม คู่ เดี่ยว เป็นกรอบการวิจัย กลุ่มตัวอย่าง คือ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 จำนวน 24 คน ได้มาจากการการสุ่มแบบแบ่งกลุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยมี 3 ชนิด คือ 1) แผนการจัดการเรียนรู้ด้วยการใช้เทคนิคทีม คู่ เดี่ยว 2) แบบวัดความสามารถด้านการพูดและเกณฑ์การประเมินความสามารถในการพูด 3) แบบสอบถามความคิดเห็นของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ที่มีต่อการจัดการเรียนรู้ด้วยเทคนิคทีม คู่ เดี่ยว วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติ one sample t- test ผลการวิจัยพบว่า
1. ความสามารถด้านการพูดของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 หลังการจัดการเรียนรู้ด้วยเทคนิคทีม คู่ เดี่ยว สูงกว่าเกณฑ์ร้อยละ 65 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
2. ความคิดเห็นของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ที่มีต่อการจัดการเรียนรู้ด้วยการใช้เทคนิคทีม คู่ เดี่ยว อยู่ในระดับเห็นด้วยมากที่สุด
ข้อค้นพบจากงานวิจัยนี้ คือ เทคนิคทีม คู่ เดี่ยว เหมาะสำหรับการพัฒนาทักษะของนักเรียน เนื่องจากเป็นเทคนิคที่เน้นการปฏิบัติกิจกรรมซ้ำ ๆ เพื่อให้เกิดทักษะมากขึ้น เป็นเทคนิคที่เปิดโอกาสให้นักเรียนได้เรียนรู้ร่วมกัน ทำให้นักเรียนมีความพยายามทำกิจกรรมมากขึ้น ร่วมกันเรียนรู้และปฏิบัติ จนสามารถทำได้ด้วยตนเอง
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลาง กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทย. กรุงเทพฯ: ชุมนุมสหกรณ์เกษตรแห่งประเทศไทย.
กุริสรา จิตรชญาวานิช และคณะ. (2565). วิธีการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชนะใจ วาทะสัมฤทธิ์. (2555). พูดดี เจรจาต่อรองเก่ง จะได้ทุกอย่างที่คุณต้องการ. กรุงเทพฯ: เพชรประกาย.
ธีระศักดิ์ สินชัย และ พชรนนท์ สายัญห์เกณะ. (2559). การพัฒนาทักษะการพูดภาษาอังกฤษของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โดยใช้วิธีการเรียนรู้แบบร่วมมือที่เน้นวิธีการสอนแบบ ทีม คู่ เดี่ยว : กรณีศึกษา ของโรงเรียนบ้านขอนแตก ตำบลขอนแตก อำเภอสังขะ จังหวัดสุรินทร์. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฎบุรีรัมย์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 8(2), 69-89.
บุษยากร ซ้ายขวา, ผาสุข บุญธรรม และ เพ็ญพิศุทธิ์ ใจสนิท. (2560). การจัดกิจกรรมการเรียนรู้แบบเพื่อนช่วยเพื่อนเพื่อพัฒนาทักษะการพูดภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารของนักเรียนชนเผ่าชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 10(3), 77-86.
มาเรียม นิลพันธ์. (2558). วิธีวิจัยทางการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 9. นครปฐม: ศูนย์วิจัยและพัฒนาการทางการศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
โรงเรียนวัดเขาปิ่นทอง. (2565). เกณฑ์การประเมินคุณภาพผู้เรียนในการเลื่อนขึ้นในระดับชั้นที่สูงขึ้น. ม.ป.พ.
โรงเรียนวัดเขาปิ่นทอง. (2565). รายงานการประเมินคุณภาพผู้เรียนด้านทักษะการสื่อสาร. ม.ป.พ.
ศุภรัตน์ พันธ์โสภา, เจริญวิชญ์ สมพงษ์ธรรม และ ไพฑูรย์ มีกุศล. (2565). ผลการเรียนรู้กลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์เรื่อง เวลาของนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 โดยใช้แบบฝึกทักษะในการจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือ Team Pair Solo. วารสารมหาจุฬาตานีปริทรรศน์, 4(7), 19-27.
Kagan, S. (1994). Cooperative Learning. California: Kagan Publishing.
Purwanti, S.. (2017). The Effectiveness of Using Team Pair Solo Strategy in Teaching Writing Descriptive Text for the Second Grade Students in SMPN 2 Peterongan. Retrived March 19, 2023, from http://publikasi.stkippgri-bkl.ac.id/index.php/SL/article/view/ 514/371.