Forms of Government in the Buddha Era

Authors

  • นครินทร์ แก้วโชติรุ่ง สาขาวิชาพระพุทธศาสนา มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

Keywords:

Forms of Government, Monarchy, Samaggi-Dhamma

Abstract

There were two forms of government in India in the Buddha era. The fi rst form was a monarchy and the second was Samaggi-Dhamma or an aristocracy. The monarchy was a form in which the state was absolutely dominated by a ruler who could expand his kingdom widely, while Samaggi-Dhamma emphasized unity. Normally, in both forms, the ruler had to be a man from Kshatriya caste, who would become a ruler by succession. This belief was infl uenced by the concept of caste in Brahmanism. This research has shown that the ruler called a king did not always have to be from the Kshatriya caste; people from other castes could also be a king.

Downloads

Download data is not yet available.

References

กรมพระยาวชิรญาณวโรรส, สมเด็จพระมหาสมณเจ้า. ๒๕๔๑. พุทธประวัติ เล่ม ๑. พิมพ์ครั้งที่ ๕๓. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.

กรุณา-เรืองอุไร กุศลาสัย. ๒๕๓๒. อินเดียสมัยพุทธกาล. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาบรรณาคาร.

กรุณา-เรืองอุไร กุศลาสัย. ๒๕๔๓. ภารตวิทยา. พิมพ์ครั้งที่ ๔. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ศยาม.

กรุณา-เรืองอุไร กุศลาสัย. ๒๕๔๓. อินเดียอนุทวีปที่น่าทึ่ง. พิมพ์ครั้งที่ ๓. กรุงเทพ: สำนักพิมพ์ศยาม.

คณะทำงานคู่มือศึกษาชาดก. ๒๕๕๕. ประตูสู่ชาดก. กรุงเทพฯ: หอไตรการพิมพ์.

คณะอนุกรรมการดำเนินการศึกษาและกำหนดหลักวิชาการรัฐศาสตร์. ๒๕๒๖. รัฐศาสตร์ตามแนวพุทธศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.

คึกฤทธิ์ ปราโมช. ๒๕๓๗. ธรรมแห่งอริยะ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สยามรัฐ.

จรรยา สุทธิญาโณ, พระมหา. ๒๕๔๑. รัฐธรรม. เชียงใหม่: สถาบันปัญญานันทะ.

ญาณวโรดม (ประยูร สนฺตงฺกุรเถร), พระ. ๒๕๔๓. ศาสนาต่างๆ. พิมพ์ครั้งที่ ๖. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.

ดนัย ไชยโยธา, รองศาสตราจารย์. ๒๕๕๓. วัฒนธรรมและอารยธรรมสัมพันธ์ของอนุทวีปอินเดียกับนานาประเทศ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.

ดาวสยาม วชิรปัญโญ. พระมหา. ๒๕๕๓. ประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนาในอินเดีย. พิมพ์ครั้งที่ ๓. กรุงเทพฯ: เม็ดทราย พริ้นติ้ง.

เดโช สวนานนท์. ๒๕๔๕. พจนานุกรมศัพท์การเมือง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์หน้าต่างสู่โลกกว้าง.

เนห์รู, ยวาหรลาล. ๒๕๔๑. โฉมหน้าประวัติศาสตร์สากล. แปลโดย พระราชรัตนโมลี (ดร.นคร เขมปาลี). กรุงเทพฯ: สภาเพื่อความสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมแห่งประเทศอินเดียและมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

บรรจบ บรรณรุจิ. ๒๕๕๕. ประวัติศาสตร์อินเดียโบราณ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.

ประพัฒน์ ปัญญาชาติรักษ์. ๒๕๕๓. การศึกษาวิเคราะห์การเมืองการปกครองในคัมภีร์พระพุทธศาสนา. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ปรีชา ช้างขวัญยืน. ๒๕๒๙. ระบบปรัชญาการเมืองในมานวธรรมศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ปรีชา ช้างขวัญยืน. ๒๕๓๘. ความคิดทางการเมืองในพระไตรปิฎก. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ปรีชา ช้างขวัญยืน. ๒๕๔๐. ทรรศนะทางการเมืองของพระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: โครงการตำรา คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ปรีดี พนมยงค์. ๒๕๔๓. มหาราชและรัตนโกสินทร์. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ: คณะกรรมการดำเนินงานฉลอง ๑๐๐ ปี ชาตกาล นายปรีดี พนมยงค์ รัฐบุรุษอาวุโส.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. ๒๕๓๕. พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาเตปิฏกํ ๒๕๐๐. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. ๒๕๓๙. พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหามกุฏราชวิทยาลัย. ๒๕๒๕. พระไตรปิฎกและอรรถกถาแปล ชุด ๙๑ เล่ม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.

ราชบัณฑิตยสถาน. ๒๕๕๖. พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๔. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.

ราชวรมุนี (ประยุทธ์ ปยุตฺโต), พระ. ๒๕๒๖. พุทธศาสนากับสังคมไทย. กรุงเทพฯ: มูลนิธิโกมลคีมทอง.

วรศักดิ์ มหัทธโนบล. ๒๕๕๕. พุทธโคดม. กรุงเทพฯ: openbooks.

วิรัช ถิรพันธุ์เมธี. ๒๕๔๔. พุทธปรัชญาการปกครอง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ ดวงแก้ว.

วีระ สมบูรณ์. ๒๕๕๑. รัฐธรรมในอดีต. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ: openbooks.

เวลส์, ควอริส. ๒๕๒๗. การปกครองและการบริหารของไทยสมัยโบราณ. แปลโดย กาญจนี ละอองศรี และยุพา ชุมจันทร์. กรุงเทพฯ: มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.

สมบัติ ธำรงธัญวงศ์, ศาสตราจารย์ ดร. ๒๕๕๔. การเมือง: แนวความคิดและการพัฒนา. พิมพ์ครั้งที่ ๑๙. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ เสมาธรรม.

เสฐียร พันธรังษี. ๒๕๔๒. ศาสนาเปรียบเทียบ. พิมพ์ครั้งที่ ๘. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.

เสฐียรโกเศศ (พระยาอนุมานราชธน). ๒๕๑๕. ศาสนาเปรียบเทียบ. นครหลวง: สำนักพิมพ์ บรรณาคาร.

เสถียร โพธินันทะ. ๒๕๓๙. ประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนา ฉบับมุขปาฐะ ภาค ๑. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.

หลวงวิจิตรวาทการ, พลตรี. ๒๕๔๑. ของดีในอินเดีย. กรุงเทพฯ: สร้างสรรค์บุ๊คส์.

อุทัย ญาณธโร, พระมหา. ๒๕๓๘. พุทธวิถีแห่งสังคม: ปรัชญาสังคมและการเมืองของพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: Buddha’s Path Follower.

ฮาร์ริส, นาธาเนียล. ๒๕๕๕. ระบอบการปกครอง: ราชาธิปไตย. แปลโดย โคทม อารียา. กรุงเทพฯ: ปาเจรา.

Altekar, A.S. 1958. State and Government in Ancient India. Delhi: Motital Banarsidass.

Davids, T.W. Rhys. 1971. Buddhist India. Delhi: Motilal Banarsidass.

Gard, Richard A. 1956. Buddhist Political Thought: A Study of Buddhism in Society. Bangkok: Mahamakut University,

Tripathi, Rama Shankar. 1981. History of Ancient India. Delhi: Motital Banarsidass.

Downloads

Published

2015-12-24

How to Cite

แก้วโชติรุ่ง น. (2015). Forms of Government in the Buddha Era. Journal of Buddhist Studies Chulalongkorn University, 22(3), 11–34. Retrieved from https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jbscu/article/view/157206

Issue

Section

Research Articles