The Role of Muang Nakhon Sawan in History of Ayutthaya

Main Article Content

Teerawatt Sankom

Abstract

This article aimed to study the role of Muang Nakhon Sawan in history of Ayutthaya. The study had found that during the expansion joints of Ayutthaya to the town in the Kingdom of Sukhothai. Mueang Nakhon Sawan was used as a strategic point for dealing with problems within the Royal Court of Sukhothai. Later, when Ayutthaya annexed the city of Sukhothai as part of the kingdom, the city has been renamed from its name “Muang Phra Bang” became “Muang Nakhon Sawan” and became the third level city of Ayutthaya. In the war between Ayutthaya and Burma, since the late 16th century, Nakhon Sawan has been used as a strategic point for conventions of both the Ayutthaya and Burma Army. Because it is an intersection city located in the point that is a transportation route both by land and water. Until Muang Nakhon Sawan was affected by the war and had decay accordingly before recovering in the middle of the 18th century.

Article Details

Section
Academic Articles

References

กรมวิชาการ. (2543). ประวัติศาสตร์ไทย: จะเรียนจะสอนกันอย่างไร. กรุงเทพฯ: กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ.

ขวัญเมือง จันทโรจนี. (2534). ความเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจของหัวเมืองฝ่ายเหนือในสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น (พ.ศ.2325-2394). วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ภาควิชาประวัติศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

โครงการศูนย์สุโขทัยศึกษา. (2539). สารานุกรมสุโขทัยศึกษา (เล่ม 2 ผ-ฮ). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

ชาญวิทย์ เกษตรศิริ. (2548). อยุธยา: ประวัติศาสตร์และการเมือง. กรุงเทพฯ: มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.

“ตำนานมูลศาสนา ฝ่ายวัดสวนดอก เชียงใหม่”. (2537). ใน ประเสริฐ ณ นคร และปวงคำ ตุ้ยเขียว. ตำนานมูลศาสนาเชียงใหม่และเชียงตุง. (หน้า 15-82). กรุงเทพฯ: ศักดิ์โสภาการพิมพ์.

ถนอม อานามวัฒน์ และคณะ. (2518). ประวัติศาสตร์ไทยยุคก่อนประวัติศาสตร์ถึงสิ้นอยุธยา. กรุงเทพฯ: ภาควิชาประวัติศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

ธีระวัฒน์ แสนคำ. (2554). เมืองพิษณุโลก: ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นของหัวเมืองใหญ่ภายใต้โครงสร้างอำนาจรัฐแบบจารีต. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาประวัติศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ธีระวัฒน์ แสนคำ. (2559). เมืองฝาง: เมืองชุมทางการค้าและคมนาคมระหว่างรัฐ. มนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์. 33(1), หน้า 23-45.

ประเสริฐ ณ นคร. (2549). ประวัติศาสตร์เบ็ดเตล็ด: รวมบทนิพนธ์ “เสาหลักทางวิชาการ” ของศาสตราจารย์ ดร.ประเสริฐ ณ นคร. กรุงเทพฯ: มติชน.

พระรัตนปัญญาเถระ. (2515). แสง มนวิทูร (แปล). ชินกาลมาลีปกรณ์. พิมพ์เป็นอนุสรณ์งานฌาปนกิจศพนางทองคำ สุวรรนิชกุล 17 มกราคม 2515.

พระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยา ฉบับพันจันทนุมาศ (เจิม). (2542). ประชุมพงศาวดารฉบับกาญจนาภิเษก เล่ม 3. (หน้า 213-452). กรุงเทพฯ: กองวรรณกรรมและประวัติศาสตร์ กรมศิลปากร.

พระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยา ฉบับหลวงประเสริฐอักษรนิติ์. (2542). ใน ประชุมพงศาวดารฉบับกาญจนาภิเษก เล่ม 1. (หน้า 211-233). กรุงเทพฯ: กองวรรณกรรมและประวัติศาสตร์ กรมศิลปากร.

พระราชพงศาวดารฉบับพระราชหัตถเลขา ภาคจบ. (2505). พระนคร: โอเดียนสโตร์.

พระไอยการเก่าตำแหน่งนาหัวเมือง ฉบับอยุธยา. (2552). ใน ศุภวัฒย์ เกษมศรี, พลตรี หม่อมราชวงศ์. พระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยา ฉบับเยเรเมียส ฟานฟลีต และผลงานคัดสรร พลตรี หม่อมราชวงศ์ ศุภวัฒย์ เกษมศรี. (หน้า 101-116). กรุงเทพฯ: สมาคมประวัติศาสตร์ใน

พระราชูปถัมภ์สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี.

พระไอยการตำแหน่งนาทหารหัวเมือง. (2529). ใน ประมวลกฎหมาย รัชกาลที่ 1 จุลศักราช 1166 พิมพ์ตามฉบับหลวง ตรา 3 ดวง เล่ม 1. (หน้า 229-271). กรุงเทพฯ: เรือนแก้วการพิมพ์.

พิเศษ เจียจันทร์พงษ์. (2553). การเมืองในประวัติศาสตร์ ยุคสุโขทัย-อยุธยา พระมหาธรรมราชากษัตราธิราช. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: มติชน.

มูลนิธิสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา. (2555). นามานุกรมพระมหากษัตริย์ไทย. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา.

ลา ลูแบร์. (2552). สันต์ ท.โกมลบุตร (แปล). จดหมายเหตุ ลา ลูแบร์ ราชอาณาจักรสยาม. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: ศรีปัญญา.

วินัย พงศ์ศรีเพียร. (2555). พระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยา ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ (ฉบับปลีกหมายเลขทะเบียน 222 2/ก 104). ใน อรพินท์ คำสอน ธิษณา วีรเกียรติสุนทร และศุภการ สิริไพศาล (บรรณาธิการ). 100 เอกสารสำคัญ: สรรพสาระประวัติศาสตร์ไทย ลำดับที่ 13. (หน้า 49-168). กรุงเทพฯ: ศักดิโสภาการพิมพ์.

ศรีศักร วัลลิโภดม. (2546). ลุ่มน้ำน่าน ประวัติศาสตร์โบราณคดีของพิษณุโลก “เมืองอกแตก”. กรุงเทพฯ: มติชน.

สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2548). กรุงสุโขทัยมาจากไหน?. กรุงเทพฯ: มติชน.

สุเนตร ชุตินธรานนท์. (2528). นครสวรรค์: เมืองประชุมพลในประวัติศาสตร์สงครามไทยรบพม่าสมัยอยุธยา. ใน สุภรณ์ โอเจริญ (บรรณาธิการ). นครสวรรค์: รัฐกึ่งกลาง. (หน้า 196-202). นครสวรรค์: วิทยาลัยครูนครสวรรค์.