Adopting Phenomenology in Directing: A Case Study of Ariel Dorfman’s “Death and the Maiden”
Main Article Content
Abstract
The main aims of this research are to learn from the director’s experience for her inspiration in directing Ariel Dorfman’s “Death and the Maiden”, and to gain insights from her directing experience for Ariel Dorfman’s “Death and the Maiden” through the process of Performance as Research intertwined with the principles of Phenomenology. Data has been collected from the director’s notebooks, photographs, video recordings, the play’s poster, the researcher’s participatory observations, interviews, conversations, and audience’s feedbacks through all source of media platforms. The study indicates that, regarding the experience learning through director’s inspirations, the inspirations include respects to artists and theatre designers, impression towards the playscript, the study of the play’s background, working in collaboration with respectable dramaturg resulting in the director’s worldview being broadened. These inspirations are the source of energy for the director’s creative work. Concerning the directing experience, the focuses have been placed on concise narration leading to the main conflict to be able to communicate the main theme vividly and effectively, characters’ psychology together with actors’ body and voice expressions, and energy and balance in characters’ expression through interpretation of characters’ ultimate goals and their sufferings; all of which has been interpreted through the director’s personal experience. Even though the play is originally foreign, it has been translated and adapted by experienced and talented dramaturg and directed by the director who completely understands the core of the play. The play has also been stage-designed to communicate the story’s conflict by enlarging the pain of sufferers and the violent acts of the power abusers leaving some compelling impact on the audience. In addition, the production team, consisting mainly of university students, can understand and relate to the playscript and characters as well as associate with their own learning process both in terms of acting skill and life-living skill. The researcher, also serving as the play’s director, has gained in-depth understanding of the play’s core, tones, and presentational styles. There are some other issues to extend and create from the play in which phenomenology and the process of performance as research can be further adopted.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Content and information in articles published in the Journal of Fine and Applied Arts of Khon Kaen University is regarded as the opinion and sole responsibility of the author(s) directly; therefore, editors are not obliged to agree to or share any responsibility with regard to the content and information that appears within these articles.
All articles, information, content, image, etc. that have been published in the Journal of Fine and Applied Arts of Khon Kaen University is the copyright of the Journal of Fine and Appllied Arts of Khon Kaen University. Any person or organization who wishes to distribute all or parts of the articles for further dissemination or other usage must first receive permission from the Journal of Fine and Applied Arts of Khon Kaen University before proceeding to do so.
References
ชาย โพธิสิตา. (2550). ศาสตร์และศิลป์แห่งการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพฯ : อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
ถิรนันท์ อนวัชศิริวงศ์, และพิรุณ อนวัชศิริวงศ์. (2552). ละครสร้างนักอ่าน Reader’s Theatre ศิลปะการละครเพื่อส่งเสริมการอ่าน. กรุงเทพฯ : คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธนัชพร กิตติก้อง. (2559). Practice as Research in Performance: การวิจัยสร้างสรรค์ด้านศิลปะการแสดง. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 8(1), 107-130.
ธนัชพร กิตติก้อง. (2563). การแสดง/ Performance: ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับเพอร์ฟอร์มานซ์. ขอนแก่น : คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
พรรัตน์ ดำรุง. (2562). ปรากฏการณ์การแสดง. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
พรรัตน์ ดำรุง. (2564). วิจัยการแสดงสร้างความรู้ใหม่ด้วยการทำละคร. กรุงเทพฯ : ภาพพิมพ์.
มณี อาภานันทิกุล. (2563). การวิจัยปรากฏการณ์วิทยา การประยุกต์ใช้ในการวิจัยทางการพยาบาล. กรุงเทพฯ : โครงการตํารารามาธิบดี คณะแพทยศาสตร์ โรงพยาบาลรามาธิบดี มหาวิทยาลัยมหิดล.
รามาชาแนล. (2559). PTSD ภาวะป่วยทางจิตจากเหตุการณ์รุนแรง. ค้นเมื่อ 30 มิถุนายน 2562, จาก https://www.rama.mahidol.ac.th/ramachannel/article/ptsd
แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล. (2557). การทรมานใน พ.ศ. 2557: 30 ปีของคำสัญญาที่ว่างเปล่า. ลอนดอน : สำนักเลขาธิการสากล แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล สหราชอาณาจักร.
Dorfman, A. (1994). Death and the Maiden. London: Penguin Books.
Gradesaver. (1999). Death-and-the-Maiden. Retrieved January 30, 2020, from https://www.gradesaver.com/death-and-the-maiden
Zuber-Skerrit, O. (1992). Action research in higher education. London: Kogan Page.