The Development of Training Curriculum for Thai Classical Dance: The Phrommat Dance Suite
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aims to 1) develop a training curriculum for Thai classical dance: The Phrommat Dance Suite, 2) examine the results of curriculum implementation and evaluation, and 3) assess participants’ satisfaction with the training curriculum. The target population was obtained through purposive sampling. There were 55 participants, including one school administrator, one head of the Arts Learning Area, three Thai classical dance teachers from Satri Yala School, Yala Province, and fifty members of the Thai Classical Dance Club at the upper secondary level of Satri Yala School. The sample comprised 20 students during the second semester of the 2024 academic year, which selected through voluntary participation method following their interest specifically in the Phrommat Dance Suite. Research instruments included a needs-assessment questionnaire, the developed training curriculum, an academic achievement test, a singing performance assessment form, a Thai classical dance performance assessment form, and a satisfaction questionnaire. Data were analyzed using descriptive statistics, including mean, standard deviation, and t-test.
The findings showed that 1) the developed training curriculum was based on Simpson's practical skills, with ten key components: principles, training objectives, curriculum structure, content scope, training time, training implementation, training activities, measurement and evaluation, training plan structure, and six training activity plans, totaling 21 hours. 2) The learning achievement was significantly improved at the 0.05 level. Singing performance skills were at a very good level, with a mean score of 9.00 and a standard deviation of 0.90. Dance performance skills were also markedly improved with the first assessment at a moderate level for a mean score of 6.00 and a standard deviation of 0.78 and the second assessment at a very good level for a mean score of 9.00 and a standard deviation of 1.06
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
All authors must take public responsibility for the content of their paper. The WIPIT Journal Editors will not be taking any public responsibility for the content in the paper.
References
จุฑารัตน์ ดวงเทียน. (2558). การพัฒนาแผนการจัดการเรียนรู้โดยใช้ทักษะปฏิบัติของซิมพ์ซัน ร่วมกับ การเรียนรู้แบบร่วมมือ เทคนิค STAD เรื่องการประดิษฐ์ท่ารำประกอบเพลงค่านิยม 12 ประการสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
ชีวานันท์ คะนองมาก. (2562). การพัฒนาหลักสูตร “ฟ้อนออนซอนงามงอนไอ่คำ" กลุ่มสาระการเรียนรู้ศิลปะชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต] มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
ณัฐพล ภมรคณเสวิต และนิตยา วงศ์ภินันท์วัฒนา. (2561). รูปแบบการฝึกอบรมที่เหมาะสมกับทักษะในงานทางด้านเทคโนโลยีสารสนเทศ. วารสารระบบสารสนเทศด้านธุรกิจ. 4(3). 66-85. 10.14456/jisb.2018.16
ดนัย จันทร์ศรี. (2564). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนในรายวิชานาฏศิลป์ไทย โขนพระ รำหน้าพาทย์ ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ระหว่างกลุ่มที่เรียนโดยใช้รูปแบบการเรียนการสอนทักษะ ปฏิบัติของแฮร์โรว์กับกลุ่มที่เรียนโดยใช้วิธีการสอนแบบปกติ. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
ดวงเดือน จันทร์เจริญ. (2560). การออกแบบโครงการการเรียนรู้และการฝึกอบรม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ธนพนธ์ ครองสระน้อย. (2563). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมวิชาชีพ เรื่อง การออกแบบยรรจุภัณฑ์ สำหรับกลุ่มวิสาหกิจชุมชนตำบลโพรงอากาศ. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
นิธิพล ธิมะสาร. (2564). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้ทักษะปฏิบัติตามแนวคิดของซิมพ์สัน เรื่อง ฟ้อนมโนห์ราเสิ่นย้าย สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต] มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
ประเมษฐ์ บุณยะชัย. (2547). โขนโรงใน (โขนทางละคร). กรมศิลปากร.
ปวิชญา เนียมคำ. (2558). การพัฒนาหลักสูตรมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมหนังใหญ่วัดสว่างอารมณ์ กลุ่มสาระการเรียนรู้ศิลปะ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี.
พนิดา อ่อนดี และพิภัช สอยใย. (2566). การจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือเพื่อพัฒนาทักษะการขับร้องเพลงไทยเบื้องต้น สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย โรงเรียนเสลภูมิพิทยาคม. วารสารสังคมศาสตร์เพื่อพัฒนาท้องถิ่น มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. 7(4), 208-218. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/soc-rmu/article/download/263611/177919/1073725
พระสุเมธ เอี่ยมบวร. (2566). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมออนไลน์ตามหลักโยนิโสมนสิการ เพื่อเสริมสร้างการรู้เท่าทันดิจิทัลสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.
พงศธร กัณหา. (2567). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรม ชุด รำโนของดีโคราช [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
พิมพ์ณัฐชยา เทียนเจษฎา. (2562). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมครูเพื่อพัฒนาทักษะการจัดการเรียนรู้วิทยาการคำนวณระดับปฐมวัย. บุรีรัมย์: สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาบุรีรัมย์ เขต 3.
พิมสิริ วงศ์ชูชัยสถิต. (2567). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมการแสดง ชุด รำลงสรงสุหร่าย [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
พิมสิริ วงศ์ชูชัยสถิต, มาโนช บุญทองเล็ก, กัญชพร ตันทอง และประวิทย์ ฤทธิบูลย์. (2567). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมการแสดง ชุด รำลงสรงสุหน่ายอุณรุท. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนครพนม. 14(3), 271-286.
พรเทพ บุญจันทร์เพ็ชร์. (2558). ประวัตินาฏศิลป์ไทย: ภาคกลาง. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์
ภรณี ศิริวิศาลสุวรรณ. (2562). การพัฒนาหลักสูตรเสริมสร้างทักษะชีวิตในยุคดิจิทัลสำหรับนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นของโรงเรียนสังกัดกรุงเทพมหานคร. [วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต].มหาวิทยาลัยศิลปากร.
มาโนช บุญทองเล็ก. (2564). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้นาฏศิลป์ไทยสู่ความเป็นพลเมืองโลก.
[วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
มารุต พัฒผล. (2567). รูปแบบการพัฒนาหลักสูตรร่วมสมัย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ศูนย์ผู้นำนวัตกรรมหลักสูตรและการเรียน
เรณู โกศินานนท์. (2545). สืบสานนาฏศิลป์ไทย. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
วราภรณ์ อาจคำไพ. (2565). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมโดยใช้เทคนิคการเรียนรู้ร่วมกันผ่านระบบสังคมออนไลน์สำหรับธุรกิจ เพื่อส่งเสริมความรู้ด้านคลังสินค้าและพฤติกรรมการมีส่วนร่วมของพนักงานในองค์กรธุรกิจอุตสาหกรรมแปรรูปอาหาร. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วารีรัตน์ แก้วอุไร. (2564). การพัฒนาหลักสูตร: จากทฤษฎีสู่การปฏิบัติ. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
วรรณสิริ ธุระแพง, เอกนฤน บางท่าไม้, ศิวนิต อรรถวุฒิกุล และสิทธิชัย ลายเสมา. (2566). การพัฒนากิจกรรมการฝึกอบรมโดยใช้เทคนิคการเรียนรู้ร่วมกันผ่านระบบสังคมออนไลน์สำหรับธุรกิจเพื่อส่งเสริมความรู้ด้านคลังสินค้าและพฤติกรรมการมีส่วนร่วมของพนักงานในองค์กรธุรกิจอุตสาหกรรมแปรรูปอาหาร. วารสารสิรินธรปริทรรศน์. 24(2). 1-14. https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jsrc/article/view/253486/179844
วิทยา ศรีผ่อง. (2563). ชุดฝึกการขับร้องเพลงไทยสำหรับพัฒนาศักยภาพของผู้ขับร้อง. กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์
สุมนมาลย์ นิ่มเนติพันธ์. (2545). การละครไทย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช.
สมนึก ภัททิยธนี. (2555). การวัดผลการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: ประสานการพิมพ์.
หอสมุดแห่งชาติ. (2533). บรรณานุกรมงานนิพนธ์ของพระสารประเสริฐ (ตรีนาคะประทีป). กรุงเทพฯ: หอสมุดแห่งชาติ. (เอกสารวิชาการหอสมุดแห่งชาติ อันดับที่ 3/2533).
Boontonglek, M., Rittibul, P., Orachun, R., & Boonsong, P. (2023). Dramatic Arts Innovation and
Learning Management in the 21st Century. Asian Journal of Arts and Culture. vol.23, no.2. pp. 1-11. https://doi.org/10.48048/ajac.2023.260039
Dewey, J. (1916). Democracy and Education: An Introduction to the Philosophy of Education.
New York: Macmillan.
Dewey, J. (1938). Experience and Education. New York: Macmillan.
Kilpatrick, W. H. (1918). The Project Method. Teachers College Record.
Rittibul, P., Boontonglek, M., Orachun, R., Ngerndang, A., & Boonsong, P. (2024). The
Development of Learning Media in Virtual Classroom On Topics of Thai Performing Arts. Edelweiss Applied Science and Technology. vol.8, no.6, pp. 7655-7662. https://doi.org/10.55214/25768484.v8i6.3659
Taba, H. (1962). Curriculum Development: Theory and Practice. New York: Harcourt Brace
Jovanovich.
Tyler, R. W. (1949). Basic Principles of Curriculum and Instruction. Chicago: The
university of Chicago press.
