การประสานเสียงทางเลือกโดยทฤษฎีแกนสมมาตรในการประพันธ์เพลง

บทคัดย่อ

เสียงดนตรีในระบบดนตรีแบบโทนาล เป็นระบบเสียงที่สังคมโลกต่างนิยมคุ้นเคยร่วมกันมาอย่างเนิ่นนานหลายต่อหลายปี เนื่องจากดนตรี คือ ศิลปะการเลียนแบบจากโลกภายนอกเพียงบางส่วนนำมาใช้ร่วมกับปัญญา ความคิดและอารมณ์ความรู้สึกของผู้สร้างสรรค์ การเลียนสิ่งที่คุ้นเคยซึ่งเปลี่ยนมาเป็นความชินชา นำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงทำให้แนวคิดของศิลปินศตวรรษที่ 20 พยายามสร้างความโดดเด่นที่ต่างออกไปจากเดิม
โดยการนำเอาเทคนิค และวิธีการใหม่มาใช้กับการประพันธ์แนวทำนองของเขาในทุกมิติ ดังเช่น บทเพลง
ไม่สมมาตรที่เป็นการเคลื่อนที่ที่คาดเดาได้ยาก หรือ แม้กระทั่งไม่สามารถคาดเดาได้เป็นแนวความคิดในเรื่องศิลปะที่หมายถึงสิ่งใดก็ตามที่มีคุณสมบัติกระตุ้นให้เกิดอารมณ์สุนทรียะได้ สิ่งนั้นพิจารณาเป็นงานศิลปะ
โดยการหล่อหลอมหลักจิตวิทยาศิลปะ 3 หลัก คือ ทฤษฎีการเลียนแบบ (Theory of Representation) ทฤษฎีปลุกเร้า (Arousal Theory) การเข้าสู่วงจรโดพามีน (Dopamine) ด้วยการกระตุ้นความต้องการอยากค้นหา
ในสิ่งที่คาดเดาได้ยาก (Unexpected) ที่ช่วยเพิ่มพฤติกรรมการมุ่งสู่เป้าหมายให้มากขึ้นกว่าปกติ

          ด้วยระบบแกนสมมาตรเป็นระบบการสร้างเสียงประสานทางเลือก ของการประพันธ์บทเพลง
ในอนาคต หลักการของทฤษฎีแกนสมมาตรมีเทคนิคที่มีคุณสมบัติกระตุ้นให้เกิดอารมณ์สุนทรียะ เมื่อวิเคราะห์เป็นหลักวิธีการประพันธ์สามารถตั้งเป็นข้อสังเกตเบื้องต้นตอบเป็น 4 ประเด็น คือ 1) การนำแนวทางดนตรีศิลป์
ที่คุ้นเคยมาเป็นองค์ประกอบหลัก โดยพัฒนาจากโทนเสียงที่เป็นไปตามหน้าที่ของคอร์ด(Functional Tonality) ด้วยการขยายแนวคิดวิธีการประพันธ์แบบมุมมองทางอารมณ์ของความสัมพันธ์ระหว่างกันของแกนคอร์ด
และวิธีการไดอะทอนิก มีเดียนท์ สอดคล้องกับแนวคิดทฤษฎีการเลียนแบบ 2) การนำแนวทางดนตรีศิลป์
โดยการนำประเภทของคอร์ด มาสร้างเป็นสิ่งเร้า ด้วยการเพิ่มหรือลดโน้ตนอกคอร์ดให้กับหน้าที่คอร์ดหลัก
ทั้ง 3 ประเภทหลักประกอบด้วย คอร์ดทอนิก คอร์ดซับดอมินันท์ และคอร์ดดอมินันท์ นำมาพัฒนาเป็นวิธีใช้หลักแกนสมมาตรของระบบเคาน์เตอร์โพล สอดคล้องกับแนวคิดของหลักทฤษฎีปลุกเร้า 3) การนำแนวทางดนตรีศิลป์ ที่คาดเดาได้ยากและเสริมความต้องการอยากค้นหามาเป็นหลักของแนวคิดโดยพัฒนาจากโทนเสียงที่ไม่เป็นไปตามหน้าที่ของคอร์ด (Non Functional Tonality) ขยายแนวคิดวิธีการประพันธ์เรื่องโครมาติกมีเดียนท์และการดำเนินคอร์ดแบบแบ็คดอร์ (Back Door Progression) สอดคล้องกับแนวคิดของวิธีการวงจรโดพามีน 4) ระบบแกนสมมาตร สามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับดนตรีร่วมสมัยในอนาคต การสร้างสรรค์บทบาทใหม่ที่จะนำไปสู่ความก้าวหน้าในอนาคต การเพิ่มความซับซ้อนเชิงโครงสร้างและทฤษฎีแกนสมมาตรสามารถขยายขอบเขตความคิดด้วยการสร้างความแตกต่างจากความคุ้นเคย ด้วยการผสมแนวคิดจิตวิทยาศิลปะใน 3 หลักคือ ทฤษฎีการเลียนแบบ ทฤษฎีปลุกเร้า การสร้างวิธีการที่คาดเดาได้ยาก ผสานเข้ากับแนวคิดของทฤษฎีการประพันธ์ที่สอดคล้องกับการดำเนินของบทเพลง จะช่วยกระตุ้นความน่าสนใจให้กับบทเพลงสร้างสรรค์ในอนาคตต่อไป