การพัฒนาตลาดค้าปลีกริมน้ำเพื่อการพึ่งพาตนตนเองโดยใช้ทุนชุมชนเป็นฐาน ของพื้นที่ริมคลองลาดพร้าว กรุงเทพมหานคร

Main Article Content

ธมลวรรณ ธีระบัญชร
มณฑล จันทร์แจ่มใส
สุรางค์รัตน์ แสงศรี
กิตติศักดิ์ เจิมสิทธิ์ประเสริฐ

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อสำรวจทุนชุมชนสำหรับการพัฒนาตลาดค้าปลีกริมน้ำพื้นที่ริมคลองลาดพร้าว 2) เพื่อวิเคราะห์ศักยภาพและโอกาสทางธุรกิจของตลาดค้าปลีกริมน้ำพื้นที่ริมคลองลาดพร้าว 3) เพื่อจัดทำแบบจำลองการพัฒนาตลาดค้าปลีกริมน้ำเพื่อพึ่งพาตนเองพื้นที่ริมคลองลาดพร้าวโดยชุมชนมีส่วนร่วม โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสาน เก็บข้อมูลระหว่าง 1 มกราคม 2566 – 31 มีนาคม 2567 การวิจัยเชิงปริมาณใช้เครื่องมือเป็นแบบสอบถาม จากการสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง 400 คน เชิงคุณภาพใช้เครื่องมือสัมภาษณ์สนทนากลุ่ม จากตัวอย่าง 50 คน โดยวิธีเจาะจง จากการวิจัยพบว่า 1) ทุกเขตพื้นที่มีทุนชุมชนที่สามารถสร้างมูลค่าเพิ่มได้ และมีทุนชุมชนที่มีความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวในแต่ละพื้นที่ซึ่งเป็นปัจจัยพื้นฐานของการนำไปสู่การจัดตั้งตลาดค้าปลีกริมน้ำ 2) ศักยภาพและโอกาสการจัดตั้งตลาดค้าปลีกริมน้ำ อาทิ ชุมชนมีปัจจัยที่ตรงกับความต้องการผู้บริโภค พื้นที่ตั้งชุมชนสามารถดึงดูดผู้คนให้เกิดความสนใจ มีความสะดวกในการเข้าถึง และรองรับการเป็นตลาดที่เชื่อมโยงการท่องเที่ยว โดยพบว่าการตั้งตลาดที่มีศักยภาพควรมีปัจจัยพื้นฐาน 11 ปัจจัย ได้แก่ ชัยภูมิที่ตั้ง สิ่งอำนวยความสะดวก ร้านอาหารคาว ร้านอาหารหวาน ร้านเครื่องดื่ม ร้านผลไม้ ร้านสินค้าอุปโภค บริการหัตถการ บริการขนส่ง บริการด้านความบันเทิงและศิลปะการแสดง และบริการท่องเที่ยวและทำกิจกรรม 3) การออกแบบจำลองตลาดค้าปลีกริมน้ำใช้วิธีการวิจัยแบบมีส่วนร่วมของกลุ่มตัวอย่าง จัดทำโดยอาศัยปัจจัยพื้นฐาน 11 ประการเป็นเกณฑ์ และนำมาพิจารณาประกอบกับประกาศและข้อกำหนดที่เกี่ยวข้องกับการจัดตั้งตลาดของกรุงเทพมหานครและสำนักงานเขต จึงได้แบบจำลองตลาดค้าปลีกริมน้ำซึ่งตั้งอยู่พื้นที่บึงพระราม 9 เชื่อมต่อการคมนาคมทั้งทางบกและทางน้ำ ที่ตรงกับความต้องการผู้บริโภค และมีศักยภาพในการดึงดูดผู้คนให้มาจับจ่ายใช้สอย ทำให้เกิดการหมุนเวียนทางเศรษฐกิจ และพึ่งพาตนเองได้จากทุนชุมชนที่มี

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กรุงเทพมหานคร. (2561). รายงานการศึกษา: การค้าปลีก การค้าส่ง และการค้าปลีก-ค้าส่งขนาดใหญ่

ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล ปี พ.ศ. 2561. กรุงเทพมหานคร: กองนโยบายและแผนงานสำนักการ

วางผังและพัฒนาเมือง.

ชิตาภรณ์ ศักดิ์มงคลพิทักษ์. (2558). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจเลือกใช้บริการตลาดนัดตอนกลางคืน ใน

เขตกรุงเทพมหานคร. คณะพาณิชศาสตร์และการบัญชี. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ชัยฤทธิ์ ทอดรอด และคณะ. (2559). พฤติกรรมการเลือกซื้อสินค้าในตลาดนัดกลางคืนของผู้บริโภคเขต

กรุงเทพมหานคร. วารสารสมาคมนักวิจัย. 21(3). 197-210.

ทัศนา หงษ์มา. (2555). ปัจจัยที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการตัดสินใจเลือกซื้อสินค้าของผู้ซื้อในตลาดนัด. วาสาร

มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์. 2(2). 122-138.

ทรงศิริ วิชิรานนท์. (2552). พัฒนาการและการดำรงอยู่ของตลาดนัด. คณะวิทยาการจัดการ. มหาวิทยาลัย

เทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.

ธนาคารแห่งประเทศไทย. (2555). ตลาดภาคธุรกิจไทย. กรุงเทพมหานคร: ธนาคารแห่งประเทศไทย.

ปัทมาพร สุขใจ. (2564). แนวทางพัฒนาตลาดริมน้ำเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมวิถีลุ่มน้ำ

กรณีศึกษาตลาดเก่าศรีประจันทร์ ตลาดเก่าท่าช้าง ตลาดเก่าสามชุก จังหวัดสุพรรณบุรี. วาสารวิชาการ

มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ. 15(2). 188-198.

ฟ้าลั่น กระสังข์. (2562). ทุนชุมชนกับกระบวนการมีส่วนร่วมสู่การเป็นชุมชนพึ่งตนเอง: ศึกษาเปรียบเทียบระหว่าง

ชุมชนรางหวายและหนองสาหร่ายอ าเภอพนมทวน จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารรังสิตบัณฑิตศึกษาในกลุ่ม

ธุรกิจและสังคมศาสตร์. 5(2). 61-73.

พิมพงา เพ็งนาเรนทร์. (2564). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยว ของตลาดน้ำภาคกลาง เพื่อเข้าสู่

ประชาคมอาเชียน. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี. 4(1).

-99.

มงคล ด่านธารินทร์. (2541). เศรษฐกิจชุมชน พึ่งตนเองเชิงระบบ: หลักการและแนวทางปฏิบัติ. กรุงเทพฯ :ซีเอ็ด

ยูเคชั่น

มีนา ระเด่นอาหมัด และคณะ. (2562). รูปแบบตลาดนัดผู้สูงอายุ จังหวัดยะลา. คณะวิทยการจัดการ.

มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา.

รัตญา เทวรักษ์. (2560). การจัดการพื้นที่ตลาด: กรณีศึกษาตลาดนัดหัวมุม. คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และผังเมือง.

มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

รัศมี อุตเสนา. (2559). ตลาดน้ำกับการทำหน้าที่พัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืน. EAU HERITAGE JOURNAL Social

Science and Humanit. 6(3). 58-68.

วันชัย ธรรมสัจการ. (2565). ทุนชุมชนและศักยภาพในการจัดการตนเองเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนของชุมชนท้องถิ่น.

วารสารนาคบุตร. 14(1). 23-32.

วิไลวรรณ ศิริอำไพ และคณะ. (2561). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการซื้อสินค้าของนักท่องเที่ยวตลาด

โบราณบ้านสะแกกรัง จังหวัดอุทัยธานี. วาสารวิจัยมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญญบุรี. 19(2).

-101.

วิชญ์วิสิฐ พรหมดา. (2563). ผลกระทบจากโครงการพัฒนาที่อยู่อาศัยชุมชนริมคลอง กรณีศึกษา: ชุมชนริมคลอง

ถนนฝั่งตะวันตก กรุงเทพมหานคร. วารสารรามคำแหง ฉบับมนุษย์ศาสตร์. 39(1). 73-88.

วีรยุทธ์ สวัสดิ์กิจไพโรจน์. (2561). ปัจจัยที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการตัดสินใจเลือดซื้อสินค้าของผู้ซื้อในตลาด

กรณีศึกษาตลาดน้ำดอนหวาย จังหวัดนครปฐม. คณะวิทยาการจัดการ. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราช

มงคลรัตนโกสินทร์.

ศุภนิช คงสมรส. (2553). พฤติกรรมการซื้อสินค้าในตลาดนัดเคลื่อนที่ของผู้บริโภคในเขตเทศบาลนครเชียงใหม่

จังหวัดเชียงใหม่. คณะวิทยาการจัดการ. มหาวิทยาลัยแม่โจ้.

สุปราณี จันทร์ส่ง. (2558). การพัฒนาทุนทางสังคมเพื่อสร้างชุมชนเข้มแข็ง. วาสารวิจัยและพัฒนาวไลอลง

กรณ์ในพระบรมราชูปภัมภ์. 10(3). 273-283.

สุวรรณา นาถนวผดุง และพัชราภา แสงสว่าง. (2565). การศึกษาปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดของนักท่องเที่ยว

ชาวไทยที่ส่งผลต่อการเลือกซื้ออาหารริมทาง ณ ตลาดนัดจตุจักร กรุงเทพมหานคร. วารสารวิจัยราชภัฏ

ธนบุรีรับใช้สังคม. 8(2). 60-78.

สํานักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา. (2546). พระราชบัญญัติกรุงเทพมหานคร เรื่องตลาด พ.ศ.2546.

กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการกฤษฏีกา.

สำนักสนับสนุนขบวนองค์กรชุมชน สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน. (2558). คู่มือสนับสนุนการพัฒนาระบบเศรษฐกิจ

และทุนชุมชน. กรุงเทพมหานคร: สำนักสนับสนุนขบวนองค์กรชุมชน สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน

Adler & Known. (2002). Social Capital: Prospects for a New Concept. The Academy of

Management Review. 27(1). 17-40.

Cochran, W.G. (1977). Sampling Techniques. New York: John Wiley & Sons.

Kotler, P., (2010). Principles of Marketing. United State of America: Prentice Hall.

Krungsri Researech. (2021). 2020-2022 Thailand Industry Outlook. Bangkok: Bank of Ayudhaya.

Matara Suansri. (2017). The Development Guidance and Tourism Promotion Effect to Bang

Num Phung Floating Market. Journal of Cultural Approach. 18(39). 41-55.

Positioning. (2560). จับตาภาคค้าปลีก ธุรกิจที่สร้างงานสร้างรายได้. กรุงเทพมหานคร: ไทยคูณพลับลิชชิ่ง