สิทธิของคนพิการและข้อจำกัดในการได้รับสิทธิประโยชน์ของบัตรประจำตัวคนพิการตามพระราชบัญญัติส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ พ.ศ.2550

บทคัดย่อ

           บทความนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาสิทธิของคนพิการ มาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับการคุ้มครองสิทธิของคนพิการตามกฎหมายต่างๆ ในประเทศไทยภายใต้อนุสัญญาว่าด้วยสิทธิคนพิการ ค.ศ.2006 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560 และพระราชบัญญัติส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ พ.ศ.2550 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ซึ่งจากการศึกษาพบว่าบทบัญญัติของกฎหมายของประเทศไทย กำหนดให้เฉพาะคนพิการที่มีบัตรประจำตัวคนพิการเท่านั้น ที่จะสามารถเข้าถึงสิทธิของคนพิการตามกฎหมาย จึงทำให้มีคนพิการจำนวนไม่น้อยที่สามารถเข้าถึงสิทธิตามกฎหมายที่ตนเองควรจะได้รับ เนื่องจากติดปัญหา   ทางด้านต่างๆ จึงไม่สามารถไปดำเนินการทำบัตรคนพิการหรือต่ออายุบัตรคนพิการ ตามเงื่อนไขที่กฎหมายกำหนดได้ มีผลทำให้คนพิการที่มีข้อจำกัดในการใช้ชีวิตประจำวันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เข้าถึงสิทธิของคนพิการเพื่อรับการบริการต่างๆ และได้รับการบริการต่างๆจากทางรัฐอย่างไม่ทั่วถึง หรือถูกจำกัดสิทธิในการเข้ารับบริการจากหน่วยงานของรัฐ ซึ่งขัดต่อหลักสิทธิมนุษยชน ที่บัญญัติในรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560 มาตรา 4 บัญญัติว่า ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ สิทธิ เสรีภาพ และความเสมอภาคของบุคคลย่อมได้รับความคุ้มครอง ปวงชนชาวไทยย่อมได้รับความคุ้มครองตามรัฐธรรมนูญเสมอกัน ซึ่งในการแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นดังกล่าว ควรมีนโยบายในการดำเนินการเชิงรุกโดยเจ้าหน้าที่ภาครัฐในการลงพื้นที่เข้าหาชุมชน ประสานงานกับผู้แทนชุมชน เพื่อค้นหาบุคคลที่มีภาวะความพิการทางที่กฎหมายกำหนด และให้ความช่วยเหลือทางด้านต่างๆแก่คนพิการอย่างทันท่วงที ทั้งนี้ ยังเป็นประโยชน์ทางด้านการพิจารณาความช่วยเหลือทางด้านต่างๆ ให้เหมาะสมและเป็นประโยชน์ในการดำเนินชิวิตของคนพิการอย่างเสมอภาคในสังคมต่อไป