วัฒนธรรมองค์การแห่งการเรียนรู้ที่เอื้อต่อธุรกิจเทคโนโลยีบ่งชี้อัตโนมัติในยุคเทคโนโลยีพลิกผัน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ยุคเทคโนโลยีพลิกผันนวัตกรรมที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงภาคธุรกิจและพฤติกรรมของผู้บริโภคอย่างรวดเร็วและรุนแรง ส่งผลต่อตลาดของเทคโนโลยีเดิมหายไปอย่างถาวร เทคโนโลยีเข้ามามีอิทธิพลต่อการเปลี่ยนแปลงโลก ยกตัวอย่าง อินเทอร์เน็ตไร้สาย เทคโนโลยีอัตโนมัติเพื่อการวิเคราะห์ อินเตอร์เน็ตในทุกสิ่ง การประมวลผล เทคโนโลยีหุ่นยนต์ เทคโนโลยีวัสดุชาญฉลาด รวมถึงธุรกิจเทคโนโลยีบ่งชี้อัตโนมัติเป็นธุรกิจที่ผู้ประกอบการจัดจำหน่ายและให้บริการเกี่ยวกับเครื่องอ่านบาร์โค้ดและระบบบาร์โค้ด ระบบการอ่านอักขระด้วยแสงโออาร์ซี ระบบชีวภาพ ระบบสมาร์ตการ์ด และระบบอาร์เอฟไอดี มีความก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว กุญแจสำคัญของการเปลี่ยนแปลง คือไม่กลัวความล้มเหลว ความคล่องตัวสูงสุด ความทะเยอทะยานในเชิงบวก คำตอบที่มีประโยชน์ ยอมรับความเสี่ยง และการใช้ชีวิตร่วมกับการเปลี่ยนแปลง องค์การทางธุรกิจจึงต้องปรับตัวสร้างวัฒนธรรมองค์การแห่งการเรียนรู้ โดยวัฒนธรรมองค์การ ประกอบด้วย คุณลักษณะเด่น ผู้นำ การจัดการบุคลากร ผู้ประสาน ยุทธวิธี และเงื่อนไขแห่งความสำเร็จ ที่เอื้อให้เกิดเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ ประกอบด้วย ความรอบรู้แห่งตน แบบแผนความคิด การมีวิสัยทัศน์ร่วม เรียนรู้ร่วมกันเป็นทีม การคิดเชิงระบบ และใช้เทคโนโลยีคอยเชื่อมโยงส่งเสริมสนับสนุน ทั้งนี้การเสริมสร้างความเข้มแข็งให้กับโครงสร้างทางวัฒนธรรมองค์การแห่งการเรียนรู้แสดงให้เห็นถึงผลการจัดการเพิ่มประสิทธิภาพบุคลากรและผู้ประกอบการเป็นไปตามมาตรฐาน และสร้างความมั่นใจว่าสถานะทางธุรกิจมีรูปแบบเอกลักษณ์เฉพาะขององค์การที่พร้อมปรับตัวเข้ากับการเปลี่ยนแปลง
Article Details
References
คมกริช ไพฑูรย์. (2566). รูปแบบการพัฒนาผู้ประกอบการภายในของธุรกิจเทคโนโลยีบ่งชี้อัตโนมัติเพื่อรองรับ
ความพลิกผันของเทคโนโลยีในประเทศไทย. (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยสยาม.
เจษฎา นกน้อย. (2560). พฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชนิดา จิตตรุทธะ. (2560). วัฒนธรรมองค์การ ปัจจัยสู่ความสำเร็จที่ยั่งยืน (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เถลิงศก โสมทิพย์. (2555). บทพินิจหนังสือ : THE FIFTH DISCIPLINE The Art & Practice of the Learning Organization. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 14 (2), พฤษภาคม-สิงหาคม 2555, 129-133.
ธนัญญา วสุศรีและกฤติกา มูลภักดี. (2556). การประยุกต์ใช้ระบบอาร์เอฟไอดีกับการจัดการศูนย์กระจายสินค้า: กรณีศึกษา บริษัทบุญถาวรเซรามิค จากัด. วารสารวิชาการเทคโนโลยีอุตสาหกรรม, 9(1), 21-32.
นวพล แก้วสุวรรณ ธัญญาลักษณ์ ใจเที่ยง และสิริกร บำรุงกิจ. (2563). การจัดการความรู้ เพื่อก้าวสู่องค์กรดิจิทัลในยุคเทคโนโลยีพลิกผัน. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร, 40(4), 120-135.
เนตร์พัณณา ยาวิราช. (2565). การพัฒนาองค์การและการจัดการนวัตกรรม (Organization Development and Innovation Management). กรุงเทพฯ : ทริปเพิ้ลกรุ๊ป.
บุษรา ประกอบธรรม. (2554). สร้างสรรค์สื่อทางธุรกิจกับ QR Code. วารสารนักบริหาร. 30(4), 41- 47.
เบญจรัตน์ ควรเสนาะ. (2565). การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของสถานศึกษากับความผูกพันต่อองค์การของผู้บริหารสถานศึกษาและครู สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาพิจิตร. (ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ปิยะ โควินท์ทวีวัฒน์ (2551).
ปิยะ โควินท์ทวีวัฒน์. (2551). ความรู้เกี่ยวกับระบบบ่งชี้อัตโนมัติ. สืบค้นเมื่อวันที่ 30 มีนาคม 2566 จาก :
http://home.npru.ac.th/piya/RFID/file/Piya_Ch1.pdf
พิชญา ฤกษ์สัจจนนท์ (2565). การชำระเงินด้วย QR code:ทางเลือกใหม่ของการชำระเงินในการซื้อขายสินค้าและบริการระหว่างประเทศ. สืบค้นเมื่อ 5 มิถุนายน 2567 จาก: https://www.bot.or.th/th/research-and-publications/articles-and-publications/articles/Article_15Jan2022.html
เพ็ชรี รูปะวิเชตร์. (2560). การเรียนรู้ลักษณะการจัดการ: การจัดการข้ามวัฒนธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพ ฯ :
ดวงกมล.
รัตติกรณ์ จงวิศาล. (2563). จิตวิทยาองค์การ (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศรีบวร เอี่ยมวัฒน. (2561). แนวโน้มของ Disruptive Technology และความเป็นไปได้ของรูปแบบธุรกิจในอนาคตของเครื่องถ่ายเอกสารในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์การศึกษาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต วิทยาลัยนวัตกรรม มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เศรษฐพงค์ มะลิสุวรรณ. (2559). เทคโนโลยีเปลี่ยนโลก ( Disruptive technologies ). สืบค้นเมื่อ 18 มิถุนายน 2567 แหล่งที่มา : https://www.it24hrs.com/2016/disruptive-technologies-technology/
สมคิด บางโม. (2562). องค์การและการจัดการ. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
สุธรรม ธรรมทัศนานนท์. (2564). การบริหารสู่องค์การแห่งนวัตกรรมการศึกษา. มหาสารคาม: ตักสิลาการพิมพ์
สุรยุทธ บุญมาทัต. (2562). วัฒนธรรมองค์การที่เหมาะสมกับยุคไทยแลนด์ 4.0 : ส่วนประกอบวัฒนธรรมที่เอื้อต่อการปรับปรุงสมรรถนะขององค์การ. วารสารเศรษฐศาสตร์และกลยุทธ์การจัดการ, 6(2), 164-165.
อัจฉรา กิจเดช และ กิตติศักด์ิ แก้วบุตรดี. (2561). QR CODE.ในประเทศไทยและการประยุกต์ใช้ภายในโรงพยาบาลในยุคไทยแลนด์ 4.0. วารสาร Mahidol R2R e-Journal, 5(2), 51-59.
Abdel-Basset, M., Gamal, A., Chakrabortty, R. K., & Ryan, M. (2021). Development of a hybrid multi-criteria decision-making approach for sustainability evaluation of bioenergy production technologies: A case study. Journal of Cleaner Production, 290, Article 125805. https://doi.org/10.1016/j.jclepro.2021.125805
Ajibade, P., and S. M. Mutula. 2020. “Big Data Research Outputs in the Library and Information Science: South African’s Contribution using Bibliometric Study of Knowledge Production.” African Journal of Library, Archives and Information Science 30 (1): 49–60.
Cameron, K. S., & Quinn, R. E. (2011). Diagnosing and Changing Organizational Culture: Based on the Competing Values Framework (3rd ed.). San Francisco: Jossey-Bass.
Chen, N., Hsu, C. H., & Li, X. R. (2018). Feeling superior or deprived? Attitudes and underlying mentalitiesof residents towards Mainland Chinese tourists. Tourism Management, 66, 94-107.
Dhagarra, D., Goswami, M., & Kumar, G. (2020). Impact of trust and privacy concerns on technology acceptance in healthcare: an Indian perspective. International journal of medical informatics, 141, 104164.
Iberdrola Group (2024). Disruption in technology. Online. Retrieved 10 March 2024. From: https://www.iberdrola.com/innovation/disruption-technology.
Richard N. Holifield, Jr. Major, USAF. (2010). Tracking Next-Generation Automatic Identification Technology into 2035, Air University Press is collaborating with JSTOR to digitize, preserve and extend access to this content. URL: http://www.jstor.com/stable/resrep13706
Robbins, S. P., & Judge, T. A. (2016). Organizational behavior (15th Edition.). England: Pearson.
Schein, E. H. (2017). Organizational Culture and Leadership (5th Edition). New Jersey: John Wiley & Sons.
Senge, P. M. (1990). The fifth discipline: The art and practice of the learning organization. London: Century Press.
Tao Sun and Di Zhou. (2011). Automatic Identification Technology- Application Of Two-Dimensional Code. Proceeding of the IEEE International Conference on Automation and Logistics Chongqing, China, 163-168. URL: https://ieeexplore.ieee.org/stamp/stamp.jsp?tp=&arnumber=6024704
Uckelmann, D., M. Harrison, and F. Michahelles. 2011. “Architecting the Internet of things.” In D. Uckelmann, M. Harrison, and F. Michahelles. (eds.). Architecting the Internet of Things. Berlin Heidelberg: Springer, 1-2.
Yarimoglu, E., & Binboga, G. (2018). Understanding sustainable consumption in an emerging country: The antecedents and consequences of the ecologically conscious consumer behavior model. Business Strategy and the Environment, 28, 1–10