The Isaan Percussion in New Music Applications of Traditional Soundscapes

Main Article Content

Thayarat Sopolpong
Supunnee Leauboonshoo
Bumrung Phattayakul

Abstract

          This study consists of the exploration of the acoustic characteristics of Isaan percussion instruments and an original composition exploiting these qualities, through the extensive reviews of Isaan folk music literature and related research, observation of music masters, as well as interviews conducted with sixteen experts, from the fields of composition, Isaan folk music and Western Art performance.
          Western classification determines that Issan percussion instruments be dividable into two categories: pitched and non-pitched percussion. Among pitched percussion, pong lang is often observed in Isaan contemporary music, whilst the sound of pin hai (“harp jars”), a bass harp devised from fermented fish jars (hai pla ra), fell into obscurity, due to the rise of electronic musical instrument. This new classification of instrument leads to a new conceptualization of sound, resulting in Isaan contemporary percussion ensemble pieces in Western music style, namely the Tee-Kroa-Koh-Mai Suite, consisting of three movements: “Sarakham”, “Sagatenakorn” and “Sura-In”, reintroducing the Isaan folk music to a new soundscape and interpretation for audiences and musicians alike.

Article Details

How to Cite
Sopolpong, T., Leauboonshoo , S. ., & Phattayakul , B. . (2024). The Isaan Percussion in New Music Applications of Traditional Soundscapes. Journal of Roi Kaensarn Academi, 9(7), 880–899. retrieved from https://so02.tci-thaijo.org/index.php/JRKSA/article/view/270882
Section
Research Article

References

กรมศิลปากร. (2544). เครื่องดนตรีไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพมหานคร: กรมศิลปากร.

คมสันต์ วงค์วรรณ์. (2548). เครื่องดนตรีประเภทเครื่องตีกระทบ. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 20 พฤษภาคม 2567. แหล่งที่มา https://musiclib.psu.ac.th/data/western-musuc/chapter3/chap3-4.htm

เจริญชัย ชนไพโรจน์. (2526ก). ดนตรีพื้นบ้านอีสาน. มหาสารคาม: ภาควิชาดุริยางคศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ จังหวัดมหาสารคาม.

เจริญชัย ชนไพโรจน์. (2526ข). ดนตรีและการละเล่นพื้นบ้านอีสาน. มหาสารคาม: ภาควิชาดุริยางคศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ จังหวัดมหาสารคาม.

จีรพล เพชรสม. ผู้อำนวยการวิทยาลัยนาฏศิลปร้อยเอ็ด. (21 กุมภาพันธ์ 2566). สัมภาษณ์.

ฉลองชัย ทัศนโกวิท. (2563). การสร้างสรรค์บทเพลงขับขานประสานเสียง “สร้างปัญญา ศรัทธาความดี”. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี. 12 (1), 78-112.

ชาลี เพ็งจิ๋ว. พันจ่าเอก ดุริยางคศิลปินระดับอาวุโส สำนักการสังคีตกรมศิลปากร กระทรวงวัฒนธรรม. (29 ตุลาคม 2565). สัมภาษณ์.

ฐิตินันท์ เจริญสลุง และคณะ. (ม.ป.ป.). งานสร้างสรรค์ทางดนตรี: ดนตรีพรรณนา “วิหคเริงรมย์” สำหรับการบรรเลงด้วยวงทรอมโบนควอร์เท็ตและวงสตริงคอมโบ. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 19 สิงหาคม 2566. แหล่งที่มา https://research.bkkthon.ac.th/abstac/ab_20052563162712.pdf.

ณรงค์ชัย ปิฎกรัชต์. (2563). ทฤษฎีเพื่อการวิจัยและสารัตถบทดนตรี. ลพบุรี: โรงพิมพ์นาฏดุริยางค์.

ทินกร อัตไพบูลย์. ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร. ประธานหลักสูตรสาขาวิชาดนตรีศึกษา คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยนครพนม. (18 กุมภาพันธ์ 2566). สัมภาษณ์.

ธนดล ภาษี. (2559). ภาคอีสาน. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2367. แหล่งที่มา https:// balltanadolblog.wordpress.com/ภาคอีสาน/

นันธิดา จันทรางศุ, สุรสีห์ ชานกสกุล และ สกาวรุ้ง สายบุญมี. (2563). ทิศทางการสอนดนตรีโลก: นิยาม หลักการ และข้อเสนอแนะสำหรับประเทศไทย. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. 48 (1), 142-163.

ภิภพ ปิ่นแก้ว. (2559). ปฏิบัติดนตรีพื้นบ้านอีสานขั้นพื้นฐาน. อุดรธานี: สาขาวิชาดนตรี คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.

โยธิน พลเขต. (2563). เครื่องดนตรีพื้นบ้านอีสานประเภทกำกับจังหวะโปงลาง. ร้อยเอ็ด: วิทยาลัยนาฏศิลปร้อยเอ็ด. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 28 ธันวาคม 2566. แหล่งที่มา http://media.bpi.ac.th/admin/attach/

w2/f20180927174205_YV5j3ZiXgV.pdf.

วีรยุทธ สีคุณหลิ่ว. (2559). การอนุรักษ์วัฒนธรรมพื้นบ้านอีสาน กรณีศึกษาวัดพรหมคุณาราม เมืองฟีนิกส์ มลรัฐแอริโซนา สหรัฐอเมริกา. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 12 พฤษภาคม 2567. แหล่งที่มา https://hujmsu. msu.ac.th/pdfsplit.php?p=MTU5OTAxNDA3OS5wZGZ8MTQyLTE1MA==

ศูนย์วัฒนธรรมจังหวัดสุรินทร์. (2526). เพลงพื้นบ้านและการละเล่นพื้นบ้านจังหวัดสุรินทร์. กรุงเทพมหานคร: กรุงสยามการพิมพ์.

ศูนย์ศิลปวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยขอนแก่น. (2565). เรวัฒน์ สายันเกณะ “หนุ่มภูไท” - ฐานข้อมูลศิลปินมรดกอีสาน. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 17 มกราคม 2566. แหล่งที่มา https://cac.kku.ac.th/cac2021/เรวัฒน์-สายันเกณะ-หนุ่ม/.

สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงศึกษาธิการ. (2528). ดนตรีพื้นบ้านและศิลปะการแสดงของไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.

สุกรี เจริญสุข. รองศาสตราจารย์ ดร. ผู้อำนวยการวงไทยซิมโฟนีออร์เคสตรา. (29 ตุลาคม 2565 และ 1 มีนาคม 2566). สัมภาษณ์.

สุพรรณี เหลือบุญชู. (2541). ดนตรีและศิลปะการแสดงพื้นบ้านอีสาน. มหาสารคาม: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

สุพรรณี เหลือบุญชู. (2564). บทเพลงไทยสำเนียงภาษา ตับต้นเพลงเต้ย จากภูมิเพลงสำเนียงไทยอีสาน. วิจัยสร้างสรรค์ได้รับทุนสนับสนุนงานสร้างสรรค์จากงบประมาณแผ่นดิน. กรุงเทพมหานคร: สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์.

Jpaliotto. (2021). What is Pima?. Online. Retrieved January 21, 2023. from https://www.theguitar

journal.com/what-is-pima/.