จริยธรรมสิ่งแวดล้อมในเพลงพื้นบ้านของกลุ่มชาติพันธุ์เหยา มณฑลกวางสี ประเทศจีน วิเคราะห์ตามแนวคิดการวิจารณ์เชิงนิเวศ

บทคัดย่อ

               งานวิจัยนี้มุ่งวิเคราะห์จริยธรรมสิ่งแวดล้อมที่ปรากฏในเพลงพื้นบ้านของกลุ่มชาติพันธุ์เหยามณฑลกวางสี ประเทศจีนโดยใช้แนวคิดการวิจารณ์เชิงนิเวศ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิเคราะห์คือบทเพลงพื้นบ้านของกลุ่มชาติพันธุ์เหยา 3 สำนนวน คือ 1) “เพลงมี่ลั่วถัว” (密洛陀) ของ Zhang Shengzhen (张声震) 2) เพลงพระเจ้าผาน (盘王) ของ Pan Chengqian (盘承乾) และ 3) เพลงพื้นบ้านโบราณกลุ่มชาติพันธุ์เหยาของอำเภอกงเฉิงในมณฑลกวางสี ของ Mo Jide (莫纪德) ผลการวิจัย พบว่า 1) จริยธรรมสิ่งแวดล้อม   ที่มีต่อสัตว์ปรากฏใน 6 บทเพลง ได้แก่ เพลงการสร้างสัตว์ เพลงการจับเทพเจ้าภูเขาข่าเฮิง เพลงการช่วยเทพเจ้าภูเขาข่าเฮิง เพลงโชคชะตาระหว่างมนุษย์กับลิง เพลงการใช้มีดไถพรวนดินและเผาดิน และเพลงพระจันทร์สว่างและสดใส การประกอบสร้างจริยธรรมสิ่งแวดล้อมที่มีต่อสัตว์เป็นการอธิบายผ่านความเชื่อว่าด้วยมนุษย์ สัตว์และพืชเป็นระบบที่มีความสัมพันธ์กันเพื่อดำรงอยู่ของชีวิต ในเพลงได้สื่อถึงระบบข้อห้ามด้านจริยธรรมต่อสัตว์ คือ ห้ามฆ่า ห้ามโกรธ ห้ามจับ และห้ามตี โดยเฉพาะกบ นก หนู ลิง และวัว และ 2) จริยธรรมสิ่งแวดล้อมที่มีต่อพืชปรากฏใน 2 บทเพลง คือ เพลงการพบเมล็ดพืช และเพลงนกขมิ้นและนกแว่นตายุโรปร้องเพลงดัง มีการประกอบสร้างจริยธรรมสิ่งแวดล้อมที่มีต่อพืชผ่านความเชื่อว่าหากทำลายพืชย่อมเกิดผลกระทบและอาจเกิดปัญหาในระบบนิเวศ โดยมีข้อห้ามในการทำลายต้นไผ่ หรือตัดไม้ในฤดูใบไม้ผลิ อันแสดงถึงการใช้หลักจริยธรรมที่มีต่อระบบนิเวศ เป็นไปตามหลักการการเคารพชีวิตตามแนวคิดวิจารณ์เชิงนิเวศ