กระบวนการประเมินระบบการสอนเพื่อพัฒนาทักษะชีวิตตามหลักอิทธิบาท 4 กระบวนการประเมินระบบการสอนเพื่อพัฒนาทักษะชีวิตตามหลักอิทธิบาท 4
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
กระบวนการประเมินระบบการสอนเพื่อพัฒนาทักษะชีวิตตามหลักอิทธิบาท ๔ เป็นกระบวนการที่สำคัญในการปรับปรุงและพัฒนาระบบการสอน เพื่อให้ผู้เรียนได้พัฒนาทักษะที่สำคัญต่อชีวิตอย่างครอบคลุม กระบวนการนี้ประกอบด้วยขั้นตอนหลักๆ คือวิเคราะห์และกำหนดเป้าหมายการทำความเข้าใจเป้าหมายของการเรียนรู้ที่เกี่ยวข้องกับทักษะชีวิต เช่น การคิดเชิงบริหาร การแก้ปัญหา ความรับผิดชอบ การคิดวิเคราะห์ เป็นต้นการสร้างกิจกรรมที่เน้นการพัฒนาทักษะชีวิต โดยใช้วิธีการที่เหมาะสม เช่น การเรียนรู้ผ่านปฏิบัติการ การเรียนรู้ที่มีวัตถุประสงค์ การทำงานกลุ่ม การใช้เครื่องมือในการประเมินที่เหมาะสม เพื่อวัดความสำเร็จในการพัฒนาทักษะชีวิต ตัวอย่างเช่น การประเมินผลด้วยหลักฐาน การประเมินผลจากผู้เรียนเองการประเมินผลจากบุคลากรทางการศึกษาการวิเคราะห์ผลการเรียนรู้และการพัฒนาทักษะชีวิต เพื่อปรับปรุงแผนการเรียนการสอนให้เหมาะสมกับผู้เรียนอย่างต่อเนื่องกระบวนการประเมินระบบการสอนเน้นการพัฒนาทักษะที่เป็นประโยชน์ต่อชีวิตอย่างครอบคลุม โดยใช้หลักอิทธิบาท ๔ เพื่อให้ผู้เรียนสามารถใช้ชีวิตประจำวันอย่างมีประสิทธิภาพและเป็นประโยชน์ดังในบทความวิชาการเรื่องนี้ผู้เขียนจึงได้นำเสนอเกี่ยวกับกระบวนการประเมินระบบการสอนเพื่อพัฒนาทักษะชีวิตตามหลักอิทธิบาท ๔ เพื่อเป็นประโยชน์สำหรับผู้สนใจต่อไป
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร มจร พุทธโสธรปริทรรศน์ วิทยาลัยสงฆ์พุทธโสธร มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของวิทยาลัยสงฆ์พุทธโสธร มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสีย แต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร และเพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้เขียนทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์ บทความให้แก่วารสาร พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้เขียนทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร มจร พุทธโสธรปริทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
กุลิสรา จิตรชญาวณิช. (2562). การจัดการเรียนรู้. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ฉัตรชัย สุขุม และศิริวรรณ วณิชวัฒนวรชัย. (2566). การออกแบบการเรียนรู้ฐานสมรรถนะ: แนวคิด
การออกแบบ การเรียนการสอนและการประเมินผลการเรียนรู้. วารสารวิจัยและพัฒนามหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 15(1), 65-78.
ฐาปนีย์ ดวงฉายจรัสไชย. ประเมินอย่างไร ให้ได้ประโยชน์ทั้งกับคุณครูและนักเรียน. สืบค้นเมื่อ 3 กรกฎาคม2567, จาก https://www.educathai.com/knowledge/articles/417.
นรรัชต์ ฝันเชียร. วิธีการวัดและประเมินผลตามสภาพจริงอย่างมีประสิทธิภาพ. สืบค้นเมื่อ 3 กรกฎาคม2567, จาก https://www.trueplookpanya.com/education/content/73500/-teaartedu-teaart-teamet.
บรรดิษฐ์ เทียนเทศ และวิรัล พัชรวงศ์วัฒน์เกษม. (2567). การมีส่วนร่วมของผู้ปกครองนักเรียน
ในการบริหารงานของโรงเรียนบ้านโคกใบบัวสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครราชสีมาเขต 3. วารสารศึกษาศาสตร์วิทยาลัย นครราชสีมา, 3(1), 38-38.
ประวีนา เอี่ยมยี่สุ่น. (2564). การประเมินผลการเรียนรู้ด้านทักษะพิสัย. วารสารวิพิธพัฒศิลป์, 1(2), 18-32.
วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2564). การประเมินการเรียนรู้อย่างสร้างสรรค์Creative Learning Assessment. กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วิศวัฒน์ ลี้มงคล และคณะ. (2563). การวิจัยปฏิบัติการในชั้นเรียนเรื่องการวิเคราะห์ข้อมูลและความน่าจะเป็นโดยใช้รูปแบบการสอนตาม แนวคิดแบบคอ สตรัคติวิสต์ร่วมกับกระบวนการสอนการแก้ปัญหาสำหรับนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้น. วารสาร Journal of Graduate School Sakon Nakhon Rajabhat University, 17(77), 137-148.
สุนทร พริก จำรูญ. (2566). การศึกษาแนวพุทธกับการจัดการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนของสังคมไทย. วารสารวิจัยนวัตกรรมการศึกษาและเทคโนโลยี, 1(3), 32-42.
อุษาพร เสวกวิ และอุบล สรรพัชญพงษ์. (2564). การสร้างเครื่องมือวัดด้านจิตพิสัย: การวัดความคิดสร้างสรรค์. วารสารศึกษาศาสตร์ มมร, 8(1), 64-74.
