Innovation in Buddhist Learning in the 21st Century: Integrating Technology with Dharma

Main Article Content

Phichit Chaochan
Sakda Nganman

Abstract

This article aims to present the learning of Buddhism in the modern era by integrating technology in a way that is both interesting and highly effective. This makes Buddhist teachings more accessible and attracts younger generations to study the Dhamma. The application of learning innovations, such as (1) Blended Learning, (2) Mobile Learning, and (3) Gamification, helps maximize the effectiveness of learning in the 21st century and plays a key role in spreading Buddhism. The use of technology should therefore be encouraged, as integrating technology with Dhamma is a method to expand the reach of Buddhism and meet the needs of the younger generation. This will ultimately benefit both learners and society.

Article Details

How to Cite
Chaochan, P., & Nganman, S. (2024). Innovation in Buddhist Learning in the 21st Century: Integrating Technology with Dharma. Journal of MCU Buddhasothorn Review, 4(2), 160–174. retrieved from https://so02.tci-thaijo.org/index.php/JMBR_sothorn/article/view/273302
Section
Academic Article

References

กีรติ ยศยิ่งยง. (2552). องค์กรแห่งนวัตกรรม แนวคิดและกระบวนการ. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

คณาจารย์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2554). พุทธวิธีการสอน Buddha's Teaching Methods. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ณฤดี เนตรโสภา. (2562). การพัฒนาครูภาษาไทยในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ด้านทักษะการสร้างนวัตกรรมการเรียนรู้โดยใช้ ICT เป็นฐาน (รายงานการวิจัย). คณะวิทยาศาสตร์เทคโนโลยีและการเกษตร:มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา.

ทักษิณา เครือหงส์. (2550). การพัฒนาหลักสูตรบูรณาการเนื้อหารายวิชาคณิตศาสตร์กับวิชาคำนวณของช่างอุตสาหกรรม ระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล (วิทยานิพนธ์นิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยและพัฒนาหลักสูตร). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

ทิศนา แขมมณี. (2551). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อการจัดการกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ทิศนา แขมมณี. (2557). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 18. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ปัญญา ผิวเกลี้ยง. (2538). ความคิดเห็นของผู้บริหารและครูเกี่ยวกับการบริหารงานวิชาการ ของโรงเรียนอาชีวศึกษา (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต). บัณฑิตวิทยาลัย: สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พุทธธรรมฉบับปรับปรุงและขยายความ. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มาเรียม นิลพันธุ์. (2558). วิธีวิจัยทางการศึกษา. นครปฐม: ศูนย์วิจัยและพัฒนาการทางการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.

วัฒนาพร ระงับทุกข์. (2542). แผนการสอนที่เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง. กรุงเทพฯ: วัฒนาพานิช.

สนิท อินทรโกศล และคณะ. (2551). การศึกษาทัศนคติของนักเรียนที่มีต่อการจัดการเรียนการสอน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สมศักดิ์ ดลประสิทธิ์. (2542). การจัดทำแผนการสอนที่เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง. วารสารข้าราชการครู, 19 (5), 12-17.

สุมน อมรวิวัฒน์. (2551). การพัฒนาการเรียนรู้ตามแนวพุทธศาสตร์ ทักษะกระบวนการเผชิญสถานการณ์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.

อรทัย มูลคำ และสุวิทย์ มูลคำ. (2544). การบรูณาการหลักสูตรและการเรียนการสอนโดยเน้นผู้เรียน เป็นสำคัญ เล่ม 2. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.

เอกศักดิ์ บุตรลับ. (2536). ครูและการสอน (Teacher and teaching). เพชรบุรี: สถาบันราชภัฏเพชรบุรี.

Rogers, E.M. (2003). Diffusion of Innovations. Retrieved August 2, 2024, from http://gg.gg/btshy.