Meaning and Antecedents of Emerging Prajñā: A case study of Parents with LGBTQ children
คำสำคัญ:
ปัญญาของพ่อแม่ ความหลากหลายทางเพศ การวิจัยเชิงคุณภาพ กรณีศึกษาบทคัดย่อ
This article aimed to explore the meaning and antecedents of emerging Prajñā (a Buddhist concept that relates to the wisdom) in the LGBTQ children. A qualitative design was adopted for this research and the case study method was used for data collection. The key informants were selected by theoretical sampling, and included three parents who have LGBTQ children. Data were collected through personal in-depth interview using a semi-structure questionnaire and were analyzed through content analysis. The main themes that emerged from this study that: (1) the meaning of Prajñā in the LGBTQ children implies accepting who they are and restoring happiness to the family. The meaning of emerging Prajñā process in the LGBTQ children comprised of the growth in understanding for acceptance, the transition from dark to light and the consequent change in affective, cognitive, and psychomotor domains. (2) The antecedents comprised of agent, the emerging process, and the understanding the causes. Based on the findings of this research, it is recommended that policy implementation could be through agents such as the family institution, religious institution, and mass media.
เอกสารอ้างอิง
กฤช เตชะประเสริฐ. (2556). พฤติกรรมการท่องเที่ยวของกลุ่มชายรักชาย (เกย์) ที่อาศัยในเขตจังหวัด ขอนแก่น. การศึกษาอิสระ บธ.ม. (การจัดการการท่องเที่ยว). มหาวิทยาลัยขอนแก่น,บัณฑิตวิทยาลัย.
ครรชิต แสนอุบล. (2560). ศีล สมาธิ ปัญญา ในบริบทการปรึกษาเชิงจิตวิทยาแนวพุทธ.วารสารศึกษาศาสตร์ มมร. 5(1), 133-149.
จิราภรณ์ อรุณากูร. (2557). เมื่อไม่รู้ตัวเอง เป็นเพศอะไร. สืบค้นจาก
https://www.thaihealth.or.th/Content/27443-%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B9%84%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B8%A3%E0%B8%B9%E0%B9%89%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%87%20%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B8%A8%E0%B8%AD%E0%B8%B0%E0%B9%84%E0%B8%A3.html
ไชยศิริ บุญยกุลศรีรุ่ง. (2553). เพศสภาพและเพศวิถีชายรักชายในภาพยนตร์ไทย. วิทยานิพนธ์ นศ.ม. (การ สื่อสารมวลชน). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, บัณฑิตวิทยาลัย.
ณัฏฐวัฒน์ ตั้งปฐมวงศ์. (2556). การรณรงค์ประชาสัมพันธ์และปัจจัยพยากรณ์ผลลัพธ์เชิงพฤติกรรมการใช้ถุงยาง อนามัยของกลุ่มชายรักชายในซาวน่าเขตกรุงเทพมหานคร.วิทยานิพนธ์ นศ.ม. (นิเทศศาสตร์). มหาวิทยาลัยกรุงเทพ, บัณฑิตวิทยาลัย.
เตโช ชัยวุฒิ. (2554). ประสบการณ์การเปิดเผยความโน้มเอียงทางเพศของชายรักชายต่อครอบครัว. วิทยานิพนธ์ ศ.ม. (จิตวิทยาการปรึกษา). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, บัณฑิตวิทยาลัย.
นที ธีระโรจนพงษ์. (2551). ความสนใจทางการเมืองไทยของกลุ่มชายรักชาย (เกย์) ในอำเภอเมือง เชียงใหม่. การค้นคว้าแบบอิสระ ศศ.ม. (เศรษฐศาสตร์การเมือง). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่,บัณฑิต วิทยาลัย.
นิธิวัธน์ เตมะวัธนานนท์. (2557). การสร้างความฉลาดรู้เรื่องเพศของอาจารย์ชายรักชายในสถาบันอุดมศึกษา. วิทยานิพนธ์ ศ.ม. (การจัดการภาครัฐและภาคเอกชน). มหาวิทยาลัยศิลปากร, บัณฑิตวิทยาลัย.
นพสิทธิ์ สิริจรูญชัย. (2555). ประสบการณ์ทางจิตใจของชายรักชายที่ไม่เปิดเผยความโน้มเอียงทางเพศของตนเอง ต่อครอบครัว. วิทยานิพนธ์ ศ.ม. (จิตวิทยา). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, บัณฑิตวิทยาลัย.
บุญสิตา อิ่มอยู่. (2550). วิถีชีวิตของกลุ่มชายรักชายในเขตกรุงเทพมหานคร. การค้นคว้าอิสระ ศ.ม. (พัฒน สังคมศาสตร์). มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, บัณฑิตวิทยาลัย.
ประทักษ์พงษ์ วงศ์กิติ. (2557). ความรู้และความตระหนักเกี่ยวกับการติดเชื้อเอช พี วี ของกลุ่มชายรักชาย จังหวัดเชียงใหม่.การค้นคว้าอิสระ สส.ม. (สาธารณสุขศาสตร์). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, บัณฑิตวิทยาลัย.
ประทักษ์พงษ์ วงศ์กิติ. (2557). ความรู้และความตระหนักเกี่ยวกับการติดเชื้อเอช พี วี ของกลุ่มชายรักชาย จังหวัดเชียงใหม่.การค้นคว้าอิสระ สส.ม. (สาธารณสุขศาสตร์).มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, บัณฑิตวิทยาลัย.
ปาณิสรา มงคลวาที. (2552). การนำเสนอภาพกลุ่มชายรักชายในภาพยนตร์ไทยปี พ.ศ. 2550. วิทยานิพนธ์ ว.ม. (การบริหารสื่อสารมวลชน). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, บัณฑิตวิทยาลัย.
ปิยรัตน์ มาร์แต็ง. (2546). แนวทางการให้การศึกษาเพื่อความเข้าใจในวิถีชีวิตของคนรักเพศเดียวกัน. วิทยานิพนธ์ (ค.ม.). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, บัณฑิตวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2552). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ. มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ ราชวิทยาลัย.
เพริศพรรณ แดนศิลป์. (2550). ผลของการปรึกษาเชิงจิตวิทยาแบบกลุ่มโยนิโสมนสิการที่มีต่อปัญญาใน ภาวะ ความสัมพันธ์เชื่อมโยงและภาวะความเปลี่ยนแปลง.วิทยานิพนธ์ (ศศ.ด.). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, บัณฑิตวิทยาลัย.
รชยา บุญภิบาล. (2552). การสื่อสารความหลากหลายทางเพศวิถี : วาทกรรมชายรักชายในละครเวทีไทยร่วมสมัย. วิทยานิพนธ์ นศ.ม. (สื่อสารการแสดง). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, บัณฑิตวิทยาลัย.
รัตนกร รัตนชีวร. (2556). ผลของกลุ่มการปรึกษาเชิงจิตวิทยาเพื่อยืนยันความเป็นตัวตนของชายรักชายต่อ ความรู้สึกด้อยค่าจากการรักเพศเดียวกันของชายรักชาย. วิทยานิพนธ์ (ศศ.ม.). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ,บัณฑิตวิทยาลัย.
วุฒิพงศ์ คงทอง. (2551). ลักษณะของชายรักชายที่เป็นสมาชิกกลุ่ม POWER OF VIOLET ของจังหวัดแห่งหนึ่งใน ภาคใต้. วิทยานิพนธ์ สธ.ม. (สาธารณสุขศาสตร์). มหาวิทยาลัยขอนแก่น,บัณฑิตวิทยาลัย.
สมพิศ ปิ่นตบแต่ง. (2554). วิถีชีวิตของกลุ่มชายรักชายในเรือนจำ ศึกษากรณีเรือนจำกลางนครปฐม. การศึกษาค้นคว้าอิสระ (การจัดการภาครัฐและภาคเอกชน).มหาวิทยาลัยศิลปากร, บัณฑิตวิทยาลัย.
สมศักดิ์ ปัญจศิล. (2553). การสื่อสารกับการสร้างอัตลักษณ์ของชายรักชายในการประกวดนางงามประเภทสอง มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. วิทยานิพนธ์ ว.ม. (สื่อสารมวลชน). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, บัณฑิต วิทยาลัย.
สีตลา ประติพัทธ์กุลชัย. (2551). การเปิดรับสื่อ ทัศนคติ และพฤติกรรมทางสังคมของกลุ่มชายรักชายในเขต กรุงเทพมหานคร.วิทยานิพนธ์ นศ.ม. (นิเทศศาสตรพัฒนาการ). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, บัณฑิต วิทยาลัย.
สุทธิพันธ์ เปลี่ยนขำ. (2555). การศึกษาพฤติกรรมบริโภคเสื้อผ้าสำเร็จรูปของกลุ่มนักศึกษาชายรักชาย มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตพระราชวังสนามจันทร์.วิทยานิพนธ์ บธ.ม. (การประกอบการ). มหาวิทยาลัยศิลปากร, บัณฑิตวิทยาลัย.
สุพัตรา สุภาพ. (2546). สังคมวิทยา. (พิมพ์ครั้งที่ 23). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
สุภางค์ จันทวนิช. (2549). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ.(พิมพ์ครั้งที่ 14). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุภาพร ประดับสมุทร. (2552) การเกิดปัญญาในกระบวนการปรึกษาเชิงจิตวิทยาแนวพุทธ. วิทยานิพนธ์ (ศศ.ด.). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ,บัณฑิตวิทยาลัย.
โสรีช์ โพธิแก้ว.(2553). การสังเคราะห์หลักอริยสัจ 4 สู่กระบวนการปรึกษาเชิงจิตวิทยา/จิตรักษา เพื่อการพัฒนา รักษา และเยียวยาชีวิตจิตใจ : แนวคิด แนวทาง ประสบการณ์ และงานวิจัย. กรุงเทพ : หลักสูตร สาขาวิชาจิตวิทยาการปรึกษา คณะจิตวิทยา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อาริยา ชัยยศ. 2552. ผลของโปรแกรมการให้ข้อมูล การสร้างแรงจูงใจ และการพัฒนาทักษะในการป้องกัน โรคเอดส์ ต่อพฤติกรรมการใช้ถุงยางอนามัยของพนักงานบริการชายรักชาย. วิทยานิพนธ์ พย.ม. (พยาบาลศาสตร์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, บัณฑิตวิทยาลัย.
Heppner, P. P. (1978). A review of the problem-solving literature and its relationship to the counseling process. Journal of Counseling Psychology, 25(5), 366.
Heppner, P. P., Witty, T. E., & Dixon, W. A. (2004). Problem-Solving Appraisal and Human Adjustment A Review of 20 Years of Research Using the Problem Solving Inventory. The Counseling Psychologist, 32(3), 344-428.
Miles, M. B., & Huberman, A. M. (1994). Qualitative data analysis: An expanded sourcebook. (2nd ed.). Thousand Oaks: SAGE.
Shure, M. B. (2001). I can problem solve (ICPS): An interpersonal cognitive problem solving program for children. Residential Treatment for Children & Youth, 18(3), 3-14.
Shure, M. B., &Spivack, G. (1972). Means-ends thinking, adjustment, and social class among elementary-school-aged children. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 38(3), 348.
ครรชิต แสนอุบล. (2560). ศีล สมาธิ ปัญญา ในบริบทการปรึกษาเชิงจิตวิทยาแนวพุทธ.วารสารศึกษาศาสตร์ มมร. 5(1), 133-149.
จิราภรณ์ อรุณากูร. (2557). เมื่อไม่รู้ตัวเอง เป็นเพศอะไร. สืบค้นจาก
https://www.thaihealth.or.th/Content/27443-%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B9%84%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B8%A3%E0%B8%B9%E0%B9%89%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%87%20%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B8%A8%E0%B8%AD%E0%B8%B0%E0%B9%84%E0%B8%A3.html
ไชยศิริ บุญยกุลศรีรุ่ง. (2553). เพศสภาพและเพศวิถีชายรักชายในภาพยนตร์ไทย. วิทยานิพนธ์ นศ.ม. (การ สื่อสารมวลชน). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, บัณฑิตวิทยาลัย.
ณัฏฐวัฒน์ ตั้งปฐมวงศ์. (2556). การรณรงค์ประชาสัมพันธ์และปัจจัยพยากรณ์ผลลัพธ์เชิงพฤติกรรมการใช้ถุงยาง อนามัยของกลุ่มชายรักชายในซาวน่าเขตกรุงเทพมหานคร.วิทยานิพนธ์ นศ.ม. (นิเทศศาสตร์). มหาวิทยาลัยกรุงเทพ, บัณฑิตวิทยาลัย.
เตโช ชัยวุฒิ. (2554). ประสบการณ์การเปิดเผยความโน้มเอียงทางเพศของชายรักชายต่อครอบครัว. วิทยานิพนธ์ ศ.ม. (จิตวิทยาการปรึกษา). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, บัณฑิตวิทยาลัย.
นที ธีระโรจนพงษ์. (2551). ความสนใจทางการเมืองไทยของกลุ่มชายรักชาย (เกย์) ในอำเภอเมือง เชียงใหม่. การค้นคว้าแบบอิสระ ศศ.ม. (เศรษฐศาสตร์การเมือง). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่,บัณฑิต วิทยาลัย.
นิธิวัธน์ เตมะวัธนานนท์. (2557). การสร้างความฉลาดรู้เรื่องเพศของอาจารย์ชายรักชายในสถาบันอุดมศึกษา. วิทยานิพนธ์ ศ.ม. (การจัดการภาครัฐและภาคเอกชน). มหาวิทยาลัยศิลปากร, บัณฑิตวิทยาลัย.
นพสิทธิ์ สิริจรูญชัย. (2555). ประสบการณ์ทางจิตใจของชายรักชายที่ไม่เปิดเผยความโน้มเอียงทางเพศของตนเอง ต่อครอบครัว. วิทยานิพนธ์ ศ.ม. (จิตวิทยา). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, บัณฑิตวิทยาลัย.
บุญสิตา อิ่มอยู่. (2550). วิถีชีวิตของกลุ่มชายรักชายในเขตกรุงเทพมหานคร. การค้นคว้าอิสระ ศ.ม. (พัฒน สังคมศาสตร์). มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, บัณฑิตวิทยาลัย.
ประทักษ์พงษ์ วงศ์กิติ. (2557). ความรู้และความตระหนักเกี่ยวกับการติดเชื้อเอช พี วี ของกลุ่มชายรักชาย จังหวัดเชียงใหม่.การค้นคว้าอิสระ สส.ม. (สาธารณสุขศาสตร์). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, บัณฑิตวิทยาลัย.
ประทักษ์พงษ์ วงศ์กิติ. (2557). ความรู้และความตระหนักเกี่ยวกับการติดเชื้อเอช พี วี ของกลุ่มชายรักชาย จังหวัดเชียงใหม่.การค้นคว้าอิสระ สส.ม. (สาธารณสุขศาสตร์).มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, บัณฑิตวิทยาลัย.
ปาณิสรา มงคลวาที. (2552). การนำเสนอภาพกลุ่มชายรักชายในภาพยนตร์ไทยปี พ.ศ. 2550. วิทยานิพนธ์ ว.ม. (การบริหารสื่อสารมวลชน). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, บัณฑิตวิทยาลัย.
ปิยรัตน์ มาร์แต็ง. (2546). แนวทางการให้การศึกษาเพื่อความเข้าใจในวิถีชีวิตของคนรักเพศเดียวกัน. วิทยานิพนธ์ (ค.ม.). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, บัณฑิตวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2552). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ. มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ ราชวิทยาลัย.
เพริศพรรณ แดนศิลป์. (2550). ผลของการปรึกษาเชิงจิตวิทยาแบบกลุ่มโยนิโสมนสิการที่มีต่อปัญญาใน ภาวะ ความสัมพันธ์เชื่อมโยงและภาวะความเปลี่ยนแปลง.วิทยานิพนธ์ (ศศ.ด.). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, บัณฑิตวิทยาลัย.
รชยา บุญภิบาล. (2552). การสื่อสารความหลากหลายทางเพศวิถี : วาทกรรมชายรักชายในละครเวทีไทยร่วมสมัย. วิทยานิพนธ์ นศ.ม. (สื่อสารการแสดง). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, บัณฑิตวิทยาลัย.
รัตนกร รัตนชีวร. (2556). ผลของกลุ่มการปรึกษาเชิงจิตวิทยาเพื่อยืนยันความเป็นตัวตนของชายรักชายต่อ ความรู้สึกด้อยค่าจากการรักเพศเดียวกันของชายรักชาย. วิทยานิพนธ์ (ศศ.ม.). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ,บัณฑิตวิทยาลัย.
วุฒิพงศ์ คงทอง. (2551). ลักษณะของชายรักชายที่เป็นสมาชิกกลุ่ม POWER OF VIOLET ของจังหวัดแห่งหนึ่งใน ภาคใต้. วิทยานิพนธ์ สธ.ม. (สาธารณสุขศาสตร์). มหาวิทยาลัยขอนแก่น,บัณฑิตวิทยาลัย.
สมพิศ ปิ่นตบแต่ง. (2554). วิถีชีวิตของกลุ่มชายรักชายในเรือนจำ ศึกษากรณีเรือนจำกลางนครปฐม. การศึกษาค้นคว้าอิสระ (การจัดการภาครัฐและภาคเอกชน).มหาวิทยาลัยศิลปากร, บัณฑิตวิทยาลัย.
สมศักดิ์ ปัญจศิล. (2553). การสื่อสารกับการสร้างอัตลักษณ์ของชายรักชายในการประกวดนางงามประเภทสอง มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. วิทยานิพนธ์ ว.ม. (สื่อสารมวลชน). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, บัณฑิต วิทยาลัย.
สีตลา ประติพัทธ์กุลชัย. (2551). การเปิดรับสื่อ ทัศนคติ และพฤติกรรมทางสังคมของกลุ่มชายรักชายในเขต กรุงเทพมหานคร.วิทยานิพนธ์ นศ.ม. (นิเทศศาสตรพัฒนาการ). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, บัณฑิต วิทยาลัย.
สุทธิพันธ์ เปลี่ยนขำ. (2555). การศึกษาพฤติกรรมบริโภคเสื้อผ้าสำเร็จรูปของกลุ่มนักศึกษาชายรักชาย มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตพระราชวังสนามจันทร์.วิทยานิพนธ์ บธ.ม. (การประกอบการ). มหาวิทยาลัยศิลปากร, บัณฑิตวิทยาลัย.
สุพัตรา สุภาพ. (2546). สังคมวิทยา. (พิมพ์ครั้งที่ 23). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
สุภางค์ จันทวนิช. (2549). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ.(พิมพ์ครั้งที่ 14). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุภาพร ประดับสมุทร. (2552) การเกิดปัญญาในกระบวนการปรึกษาเชิงจิตวิทยาแนวพุทธ. วิทยานิพนธ์ (ศศ.ด.). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ,บัณฑิตวิทยาลัย.
โสรีช์ โพธิแก้ว.(2553). การสังเคราะห์หลักอริยสัจ 4 สู่กระบวนการปรึกษาเชิงจิตวิทยา/จิตรักษา เพื่อการพัฒนา รักษา และเยียวยาชีวิตจิตใจ : แนวคิด แนวทาง ประสบการณ์ และงานวิจัย. กรุงเทพ : หลักสูตร สาขาวิชาจิตวิทยาการปรึกษา คณะจิตวิทยา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อาริยา ชัยยศ. 2552. ผลของโปรแกรมการให้ข้อมูล การสร้างแรงจูงใจ และการพัฒนาทักษะในการป้องกัน โรคเอดส์ ต่อพฤติกรรมการใช้ถุงยางอนามัยของพนักงานบริการชายรักชาย. วิทยานิพนธ์ พย.ม. (พยาบาลศาสตร์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, บัณฑิตวิทยาลัย.
Heppner, P. P. (1978). A review of the problem-solving literature and its relationship to the counseling process. Journal of Counseling Psychology, 25(5), 366.
Heppner, P. P., Witty, T. E., & Dixon, W. A. (2004). Problem-Solving Appraisal and Human Adjustment A Review of 20 Years of Research Using the Problem Solving Inventory. The Counseling Psychologist, 32(3), 344-428.
Miles, M. B., & Huberman, A. M. (1994). Qualitative data analysis: An expanded sourcebook. (2nd ed.). Thousand Oaks: SAGE.
Shure, M. B. (2001). I can problem solve (ICPS): An interpersonal cognitive problem solving program for children. Residential Treatment for Children & Youth, 18(3), 3-14.
Shure, M. B., &Spivack, G. (1972). Means-ends thinking, adjustment, and social class among elementary-school-aged children. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 38(3), 348.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
2019-08-01
รูปแบบการอ้างอิง
ครามานนท์ ส., พึ่งโพธิ์สภ น., & แสนอุบล ค. (2019). Meaning and Antecedents of Emerging Prajñā: A case study of Parents with LGBTQ children. วารสารพฤติกรรมศาสตร์เพื่อการพัฒนา, 11(2), 171–192. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/JBSD/article/view/194734
ฉบับ
ประเภทบทความ
Research Article
