ความเป็นพลเมืองในการบริหารท้องถิ่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้อธิบายการบริหารงานขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ซึ่งเป็นหน่วยงานหลักในการจัดบริการสาธารณะระดับพื้นที่ โดยมีจุดมุ่งหมายให้เกิดการจัดทำบริการสาธารณะที่มีคุณภาพเนื่องจากองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นเป็นหน่วยงานที่ใกล้ชิดกับพื้นที่ เพื่อให้การจัดบริการสาธารณะบรรลุเป้าหมาย การบริหารท้องถิ่นในปัจจุบันต้องให้ความสำคัญกับประชาชนซึ่งเป็นผู้มีส่วนได้ส่วนเสียให้เกิดความตระหนักถึงการร่วมดำเนินการ โดยองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นต้องสร้างจิตสำนึกเพื่อสร้างพลเมืองที่มีความกระตือรือร้นและพร้อมที่จะเข้ามาร่วมรับผิดชอบภารกิจ พร้อมทั้งยกระดับการมีส่วนร่วมไปสู่การปรับลดบทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นเป็นผู้ทำหน้าที่สนับสนุการดำเนินงานของพลเมือง อย่างไรก็ตามการให้อำนาจแก่พลเมืองไม่สามารถปรากฏขึ้นได้ชัดเจน เนื่องจากการบริหารท้องถิ่นต้องยึดอยู่กับกฎระเบียบที่มีการกำหนดจากส่วนกลาง ทำให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นไม่สามารถให้อำนาจแก่พลเมืองเพื่อเป็นผู้ตัดสินใจในทุกขั้นตอนของกระบวนการจัดทำบริการสาธารณะ การดำเนินงานจึงอยู่ในลักษณะการร่วมมือกันจัดบริการสาธารณะในฐานะภาคีหุ้นส่วนที่ยึดความต้องการและความคิดเห็นของพลเมืองเป็นหลักสำคัญ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
** ข้อความ ข้อคิดเห็น หรือข้อค้นพบ ในวารสารสหวิทยาการสังคมศาสตร์และการสื่อสารเป็นของผู้เขียน ซึ่งจะต้องรับผิดชอบต่อผลทางกฎหมายใด ๆ ที่อาจเกิดขึ้นจากบทความและงานวิจัยนั้น ๆ โดยมิใช่ความรับผิดชอบของคณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี **
เอกสารอ้างอิง
โกวิทย์ พวงงาม. (2562). มองมุมใหม่ในการกระจายอำนาจสู่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. มูลนิธิคอนราด อาเดนาวร์.
ถวิลวดี บุรีกุล, ทศพล สมพงษ์, และ สมเกียรติ นากระโทก. (2564). การศึกษาพฤติกรรมความเป็นพลเมืองสำหรับสังคมไทย.วารสารสถาบันพระปกเกล้า, 19(2), 23-43.
ธีรพัฒน์ อังศุชวาล. (2566). Governance101: ความหมายและรูปแบบที่หลากหลาย. สยามปริทัศน์.
นันธิดา จันทร์ศิริ. (2558). ธรรมาภิบาลระดับท้องถิ่น: มุมมองด้านการมีส่วนร่วมของประชาชนในการบริหารจัดการท้องถิ่น. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 7(2), 95-117.
พันธุ์ศิริ ธนาวิริยะวงศ์. (2556). เครือข่ายการจัดการภัยพิบัติจากอุทกภัย หมู่บ้านเก้ากอ ตำบลทอนหงส์ อำเภอพรหมคีรี จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารวิทยบริการ, 24(1), 51-71
วสันต์ เหลืองประภัสร์, เกรียงชัย ปึงประวัติ, และ ชาย ไชยชิต. (2566). การยกระดับการมีส่วนร่วมในการจัดบริการสาธารณะ. วารสารสถาบันพระปกเกล้า, 21(3), 72-101.
วินชัย อุยางกูร. (2563). การตัดสินใจจัดสรรงบประมาณเพื่อการพัฒนาพื้นที่ของนายกองค์การบริหารส่วนจังหวัด. วารสารสหวิทยการสังคมศาสตร์และการสื่อสาร. 3(1), 23-45.
ศักดิ์สิทธิ์ ฆารเลิศ และ อลงกต สารกาล. (2560). ว่าด้วยแนวคิดการบริหารจัดการปกครองท้องถิ่นบนฐานเครือข่ายความร่วมมือ. วารสารสังคมศาสตร์ นิติรัฐศาสตร์, 1(2), 82-103.
เสกสรร ตันติวนิช. (2562). แนวคิดกระบวนการกระจายอำนาจสู่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น และแนวโน้มการปกครองส่วนท้องถิ่นในอนาคต. วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ. 7(1), 80-85.
อำนวย บุญรัตนไมตรี, วัฒนา นนทชิต, และ ธณกฤษ งามมีศรี. (2559). กระบวนทัศน์ใหม่ในการบริหารท้องถิ่น. วารสารรัฐประศาสนศาสตร์, 14(2), 111-127.
อุดม ทุมโฆสิต. (2552). การปกครองท้องถิ่นสมัยใหม่: บทเรียนจากประทศพัฒนาแล้ว (พิมพ์ครั้งที่ 2). แซทโฟร์ พริ้นติ้ง.
เอนก เหล่าธรรมทัศน์ และ วลัยพร รัตนเศรษฐ. (2557). รัฐประศาสนศาสตร์พลเมือง. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
IBM Center for The Business of Government. (2013). Engaging Citizens in Co-creation in Public Services: Lesson Learned and Best Practices. https://www.businessofgovernment.org/sites/default/files/Engaging%20Citizens%20in%20Co- Creation%20in%20Public%20Service.pdf
Shah, A., & Shah, S. (2006). The New Vision of Local Governance and the Evolving Roles of Local Governments. In A. Shah (Ed.), Local Governance in Developing Countries (pp. 1-46). The World Bank.
