การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันของการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของนักศึกษาระดับปริญญาตรี คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง

ผู้แต่ง

  • รุ่งภรณ์ กล้ายประยงค์ ภาควิชาการประเมินและการวิจัย คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง

DOI:

https://doi.org/10.14456/educu.2023.24

คำสำคัญ:

การเรียนรู้ด้วยการนำตนเอง, การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน

บทคัดย่อ

บุคคลที่มีการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองจะมีความสามารถในการพัฒนาวุฒิภาวะและการปรับตัวให้ทันต่อการเปลี่ยนแปลง ซึ่งส่งผลถึงการพัฒนาทักษะการเรียนรู้ตลอดชีวิต การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาพฤติกรรมการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของนักศึกษาระดับปริญญาตรี คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง และ (2) วิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันของการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของนักศึกษาระดับปริญญาตรี คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง โดยทำการศึกษากับตัวอย่างจำนวน 580 คน ซึ่งได้มาด้วยวิธีการสุ่มแบบแบ่งชั้นภูมิ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันอันดับสอง

ผลการวิจัยพบว่า (1) นักศึกษาระดับปริญญาตรี คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง มีพฤติกรรมการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองในระดับมาก (Mean=4.22, SD=.494) และ (2) โมเดลโครงสร้างองค์ประกอบการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของนักศึกษาระดับปริญญาตรี คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ประกอบด้วย 6 องค์ประกอบ ได้แก่ การจัดการตนเอง ความปรารถนาในการเรียนรู้ การควบคุมตนเอง กลยุทธ์การเรียนรู้ แรงจูงใจ และการรับรู้ ซึ่งมีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ (χ2=715, df=201, p-value=0.981, TLI=0.913, RMSEA=0.044, SRMR=0.040)

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ. (6 มีนาคม 2562). เอกสารแนบท้าย ประกาศกระทรวงศึกษาธิการ เรื่อง มาตรฐานคุณวุฒิระดับปริญญาตรี สาขาครุศาสตร์และสาขาศึกษาศาสตร์ (หลักสูตรสี่ปี) พ.ศ. 2562. http://www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2562/E/056/T_0012.PDF

ทิศนา แขมมณี. (2553). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 13). สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สำนักงานเลขานุการของคณะกรรมการยุทธศาสตร์ชาติ สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (13 ตุลาคม 2561). ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561-2580. https://www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2561/A/082/T_0001.PDF

สำนักงานส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย. (2551). คัมภีร์ กศน. สำนักงานส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย

อาชัญญา รัตนอุบล. (2559). การเรียนรู้ของผู้ใหญ่และผู้สูงอายุในสังคมไทย. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Acar, C. Kara, I. & Ekici, F. T. (2015). Development of Self Directed Learning Skills Scale for Pre-Service Science Teachers. International Journal of Assessment Tools in Education, 2(2), 3-13.

Ayyildiz, Y. & Tarhan, L. (2015). Development of the self-directed learning skills scale. International Journal of Lifelong Education, 34(6), 663-679.

Behar-Horenstein, L. S. Beck, D. E. & Su, Y. (2018). An Initial Validation Study of the Self-Rating Scale of Self-Directed Learning for Pharmacy Education. American Journal of Pharmaceutical Education, 82(3), 280-286.

Cadorin, L. Ghezzi, V. Camillo, M. & Palese, A. (2017). The self-rating scale of self-directed learning tool: findings from a confirmatory factor analysis. Journal of Nursing Education and Practice, 7(2), 31-37.

Fisher, M. J. & King, J., G. (2010). The self-directed learning readiness scale for nursing education revisited: A confirmatory factor analysis. Nurse Education Today, 30(1), 44-48.

Fisher, M. King, J. & Tague, G. (2001). Development of a self-directed learning readiness scale for nursing education. Nurse Education Today, 21(2), 516-525.

Griffin, C. (1983). Curriculum theory in adult and lifelong education. New York: Nichols.

Guglielmino, L. M. (1978). Development of the self-directed learning readiness scale. (Doctoral dissertation, University of Georgia, 1977). Dissertation Abstracts International, 38, 6467A.

Hair, J. F., Black, W. C., Babin, B. J., & Anderson, R. E. (2010). Multivariate Data Analysis (7th Edition). Pearson: New York.

Knowles, M. S. (1975). Self-Directed Learning: A guide for learners and teachers. New York: Association Press.

Lee, C. Yeung, A. S. & Ip, T. (2017). University English language learners' readiness to use computer technology for self-directed learning. System, 67, 99-110.

Ramli, N. Muljono, P. & Afendi, F. M. (2018). External Factors, Internal Factors and Self-Directed Learning Readiness. Journal of Education and e-Learning Research, 5(1), 37-42.

Skager, R. (1978). Lifelong Education and Evaluation Practice. Oxford: Frankfurt Unesco Institute for Education.

Suh, H. N. Wang, K. T. & Arterberry, B. J. (2014). Development and Initial Validation of the Self-Directed Learning Inventory with Korean College Students. Journal of Psychoeducational Assessment, 33(7), 687-697.

Tough, A. (1971). The adult’s learning projects: A fresh approach to theory and practice in adult learning. Toronto: OISE (The Ontario Institute for Studies in adult Education).

Zhu, M. Bonk, C. J. & Doo, M. Y. (2020). Self-directed learning in MOOCs: exploring the relationships among motivation, self-monitoring, and self-management. Educational Technology Research and Development, 68(5), 2073–2093.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2023-09-30

รูปแบบการอ้างอิง

กล้ายประยงค์ ร. (2023). การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันของการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของนักศึกษาระดับปริญญาตรี คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 51(3), EDUCU5103003. https://doi.org/10.14456/educu.2023.24