รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะการสอนสำหรับครูทัศนศิลป์ ในโรงเรียนระดับมัธยมศึกษา
คำสำคัญ:
รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะ, ครูทัศนศิลป์, สมรรถนะการสอน, โรงเรียนมัธยมศึกษาบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาสภาพปัจจุบัน สภาพอันพึงประสงค์ของการพัฒนาสมรรถนะการสอนสำหรับครูทัศนศิลป์ ในโรงเรียนระดับมัธยมศึกษา (2) พัฒนารูปแบบการพัฒนาสมรรถนะการสอนสำหรับครูทัศนศิลป์ ในโรงเรียนระดับมัธยมศึกษา ตัวอย่าง คือ โรงเรียนระดับมัธยมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา (สพม.) ทั่วประเทศ จำนวน 400 โรง ผู้ให้ข้อมูล คือ ครูทัศนศิลป์ เครื่องมือที่ใช้เก็บข้อมูล คือ แบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยการแจกแจงความถี่ หาค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าดัชนี PNIModified ผลการวิจัย พบว่า 1) การจัดการความรู้ มีลำดับความต้องการจำเป็นสูงสุด รองมาคือ การฝึกอบรม การสอนงาน และระบบพี่เลี้ยง ตามลำดับ สมรรถนะที่ควรพัฒนาอันดับแรก คือ ทักษะ และการพัฒนาตนเองและการเรียนรู้ตลอดชีวิต การพัฒนาสมรรถนะด้านความรู้และทักษะ ต้องใช้วิธีฝึกอบรม การสอนงาน และการจัดการความรู้ ด้านคุณลักษณะต้องใช้การจัดการความรู้ ในส่วนของการพัฒนาสมรรถนะด้านมาตรฐานจริยธรรมและค่านิยม ต้องใช้การจัดการความรู้ และระบบพี่เลี้ยง และสำหรับการพัฒนาตนเองและการเรียนรู้ตลอดชีวิต ต้องใช้การจัดการความรู้ ระบบพี่เลี้ยง และการฝึกอบรม 2) รูปแบบที่พัฒนาขึ้นมีส่วนประกอบที่สำคัญ 7 ส่วน โดยองค์ประกอบของรูปแบบ ได้แก่ การสอนงาน ระบบพี่เลี้ยง การฝึกอบรม และการจัดการความรู้ และสมรรถนะหลัก 5 ส่วน คือ ความรู้ ทักษะ คุณลักษณะ จริยธรรมและค่านิยม และการพัฒนาตนเองและการเรียนรู้ตลอดชีวิต
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2552). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
จารุวรรณ ฤทธิเพชร. (2552). กระบวนการและปัจจัยสำคัญแห่งความสำเร็จของการจัดการความรู้ของโรงเรียน สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐานในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. Chulalongkorn University Intellectual Repository (CUIR). http://cuir.car.chula.ac.th/handle/123456789/36275
นวลลออ ทินานนท์. (2540). การสอนมโนทัศน์: หัวใจของการเรียนรู้. วารสารศิลปกรรมศาสตร์, 5(2), 41-44.
ประเวศ วะสี. (2557, 10 พฤศจิกายน). อภิวัฒน์การเรียนรู้...สู่จุดเปลี่ยนประเทศไทย. Resource Center. http://resource.thaihealth.or.th/library/academic/14452
ปุณณรัตน์ พิชญไพบูลย์. (2556). ศิลปะคืออะไร: ศิลปะคืออารมณ์ [เอกสารที่ไม่ได้ตีพิมพ์]. คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พงศ์พันธุ์ ไชยบุญเรือง. (2554). การจัดกิจกรรมการเรียนรู้ศิลปะ. Sahachiva. http://www.sahavicha.
com/?name=link&category=7&page=7
อาภรณ์ ภู่วิทยพันธุ์. (2547). Career development in practice. เอช อาร์ เซ็นเตอร์
ภาษาอังกฤษ
Tschannen-Moran, B., & Tschannen-Moran, M. (2010). Evocative coaching: Transforming schools one conversation at a time. John Wiley & Sons.
Dewey, J. (1998). Experience and education, 60th anniversary edition. Kappa Delta Pi.
Kaltenborn, T. (2014, November 10). The ABC model of attitudes. http://timboprof.com/tag/abc-model
Knowles, M. S. (1985). Andragogy in action: Applying modern principles of adult learning. Jossey-Bass.
Peters, R. (2013). History as thought and action: The philosophies of Croce, Gentile, De Ruggiero and Collingwood. Imprint Academic.
Sabol, F. R. (2016, January 16). Professional development in art education: A study of needs, issues, and concerns of art educators. National Art Education Association. https://www.arteducators.org/research/articles/108-professional-development-in-art-education-a-study-of-needs-issues-and-concerns-of-art-educators
SEAMEO Innotech Regional Education Program. (2010). Teaching competency standards in Southeast Asian countries: Eleven country audit. SEAMEO Innotech. https://www.seameo.org/SEAMEOWeb2/images/stories/Publications/Centers_pub/2012TeachingCompetencyStandards/TeachingCompetencyStd.pdf
