การพัฒนารายวิชาเครื่องแต่งกายละครไทย สำหรับนักศึกษานาฏศิลป์ระดับปริญญาบัณฑิต
คำสำคัญ:
การพัฒนารายวิชา, เครื่องแต่งกายละครไทย, นักศึกษานาฏศิลป์บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนารายวิชาเครื่องแต่งกายละครไทยสำหรับนักศึกษานาฏศิลป์ระดับปริญญาบัณฑิต ตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยได้จาการเลือกแบบเจาะจง ประกอบด้วย ผู้เชี่ยวชาญหรือศิลปินในการสร้างสรรค์เครื่องแต่งกายละครไทยและผู้เชี่ยวชาญในการสอนการสร้างสรรค์เครื่องแต่งกายละครไทย และนักศึกษานาฏศิลป์ระดับปริญญาบัณฑิต เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย แบบสัมภาษณ์ แบบสอบถามความคาดหวัง สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ค่าเฉลี่ยเลขคณิตและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัย พบว่า 1) นักศึกษานาฏศิลป์ระดับปริญญาบัณฑิตมีความคาดหวังเกี่ยวกับรายวิชาว่า ควรแทรกความรู้ในด้านอื่นเพื่อพัฒนาฝีมือสู่การสร้างสรรค์ในเชิงอนุรักษ์ (M = 5.00) รองลงมาคือ ชอบการลงมือปฏิบัติงานจริงและนำความรู้หลังการเรียนไปต่อยอดสร้างอาชีพได้ (M = 4.98 ) 2) ผู้เชี่ยวชาญหรือศิลปินในการสร้างสรรค์เครื่องแต่งกายละครไทยและผู้เชี่ยวชาญในการสอน ให้คำแนะนำการพัฒนารายวิชาในองค์ประกอบ 6 ด้าน ได้แก่ 1) จุดมุ่งหมายการสอน 2) เนื้อหาสาระ 3) กิจกรรมการเรียนการสอน 4) วิธีการสอน 5) การประเมินผล และ 6) แหล่งอ้างอิง ที่เน้นกระบวนการเรียนรู้ที่ทำให้ผู้เรียนเห็นคุณค่า เพื่อให้ผู้เรียนสามารถุนำไปใช้ประโยชน์ในการประกอบอาชีพได้
เอกสารอ้างอิง
ธำรง บัวศรี. (2542). ทฤษฎีหลักสูตร การออกแบบและการพัฒนา (พิมพ์ครั้งที่ 2). ธนธัชการพิมพ์.
มนตรี วัดละเอียด. (2550). วิวัฒนาการการแต่งหน้าและเครื่องแต่งกายโขนละครตามแนวพระราชดําริของ สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ. กรุงเทพ.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2557). หลักและเทคนิคการสอนระดับอุดมศึกษา. วี.พริ้นท์.
วิจารณ์ พานิช. (2555). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.
สงัด อุทรานันท์. (2532). เทคนิคการจัดการเรียนการสอนอย่างเป็นระบบ (พิมพ์ครั้งที่ 6). มิตรสยามการพิมพ์.
สันติ คุณประเสริฐ.(2547). การเรียนการสอนศิลปศึกษาตามแนวคิด Postmodernism. ศิลปศึกษาจากทฤษฎีสู่การสร้างสรรค์. กรุงเทพ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุดาพร ลักษณียนาวิน. (2550). แนวคิดเกี่ยวกับการเรียนการสอนในสังคมฐานความรู้. ใน ไพฑูรย์ สินลารัตน์ (บ.ก.), อาจารย์มืออาชีพ แนวคิด เครื่องมือ และการพัฒนาเครือข่ายการพัฒนาวิชาชีพอาจารย์และองค์กรอุดมศึกษาแห่งประเทศไทย (น.33-45). สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.
สุรพล วิรุฬห์รักษ์. (2549). วิวัฒนาการนาฏศิลป์ไทยในกรุงรัตนโกสินทร์. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2575. http://www.onec.go.th/index.php/page/view/Outstand/2532
อาภรณ์ ใจเที่ยง. (2550). หลักการสอน (ฉบับปรับปรุง) (พิมพ์ครั้งที่ 4). โอเดียนสโตร์.
ภาษาอังกฤษ
Brookfield, S. (1984). Self-directed adult learning: A critical paradigm. Adult Education Quarterly, 35(2), 59-71.
Slavin, R. E. (1995). Cooperative learning theory research and practice. Allyn and Bacon.
Taba, H. (1962). Curriculum development: Theory and practice. Harcourt Brace & World.
Bettelle for Kids. (2013). Framework for 21st century learning. http://www.p21.org/overview
Zimmerman, B. J. (1989). A social cognitive view of self-regulated academic learning. Journal of Educational Psychology, 81(3), 329-339.
