การพัฒนาจิตสาธารณะของนักศึกษาครูมหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย ด้วยโปรแกรมการฝึกอบรมจิตสาธารณะ
คำสำคัญ:
จิตสาธารณะ, โปรแกรมการฝึกอบรม, นักศึกษาครูบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อ 1) ศึกษาระดับจิตสาธารณะ 2) พัฒนาโปรแกรมการฝึกอบรมจิตสาธารณะ และ 3) ศึกษาผลของการใช้โปรแกรมการฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างจิตสาธารณะสำหรับนักศึกษาครู มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย ตัวอย่าง คือ นักศึกษาชั ้นปีที่ 1–4 คณะครุศาสตร์ จำนวน 30 คน เครื่องมือที่ใช้ คือ แบบวัดจิตสาธารณะ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติทดสอบค่าที
ผลการวิจัย พบว่า
1. นักศึกษาครูมีคะแนนจิตสาธารณะโดยรวมอยู่ในระดับมาก (M = 3.51, SD = 1.26) แต่มีด้านการถือเป็นหน้าที่ความรับผิดชอบ อยู่ในระดับปานกลาง (M = 3.23, SD = 1.36)
2. โปรแกรมฝึกอบรมเพื ่อเสริมสร้างจิตสาธารณะ สำหรับนักศึกษาครู มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย ประกอบด้วย 4 หน่วยการเรียนรู้ ได้แก่ 1) ครูผู้มีจิตสาธารณะ 2) หน้าที่ของครู 3) จิตสาธารณะสานสัมพันธ์ และ 4) โครงการจิตสาธารณะสร้างสรรค์สังคม รวมเวลาในการฝึกอบรม 18 ชั่วโมง และผลการประเมินอยู่ในระดับมาก (M = 4.07, SD = 1.9)
3. ผลการใช้โปรแกรมการฝึกอบรม นักศึกษาครูมีคะแนนจิตสาธารณะหลังอบรม (M = 4.60, SD = 0.51) สูงกว่าก่อนอบรม (M = 4.04, SD = 0.31) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
เอกสารอ้างอิง
ภาษาไทย
กาญจนา ไชยพันธุ์. (2549). กระบวนการกลุ่ม. โอเดียนสโตร์.
เชี่ยวชาญ ภาระวงค์. (2556). ภาวะผู้นําการ เปลี่ยนแปลงกบประสิทธิผลการบริหารงานักวิชาการของโรงเรียนมัธยมศึกษา สังกัดสํานักงานเขตพื้นที่การศึกษาจังหวัด นครพนม เขต 1. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 4(7), 104-116.
จันทิรา ธนสงวนวงศ์. (2555). จิตสาธารณะ. สืบค้นจาก http://mos.etech.ac.th/mdec/learning/s1301/unit08.htm
ทิศนา แขมณี. (2545). ศาสตร์การสอน. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธนิดา ทองมีเหลือง และคณะ. (2550). ปัจจัยทางสังคมที่ส่งผลต่อจิตสาธารณะของนิสิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. วารสารพฤติกรรมศาสตร์, 13(1), 91-102.
นิคม คาวีรัตน์. (2553). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้เชิงประสบการณ์เพื่อสร้างเสริมสุขภาวะสำหรับนักศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏ.( วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
นิรมล ศตวุฒิ. (2543). การพัฒนาหลักสูตร. กรุงเทพมหานคร: ภาควิชาหลักสูตรและการสอน คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
นงนภัส พันธ์พลกฤต. (2556). รูปแบบการพัฒนาจิตสาธารณะของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนประถมศึกษาในเขตอำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารจิตพฤติกรรมศาสตร์: ระบบพฤติกรรมไทย, 10(1-2), 57-59.
ดาว์พงษ์ รัตนสุวรรณ. (2561). การผลิตครูเพื่อปฏิรูปการเรียนรู้สู่อนาคตการศึกษาไทย. สืบค้นจาก https://www.moe.go.th/moe/upload/news20/FileUpload/46009-8402.pdf
บุญล้อม ด้วงวิเศษ และ มนสิช สิทธิสมบูรณ์. (2560). การพัฒนารูปแบบการสอนแบบเน้นประสบการณ์เพื่อส่งเสริมทักษะชีวิตสำหรับนักศึกษาครู มหาวิทยาลัยราชภัฏ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ (สทมส.), 23(1), 67-83.
ไพบูลย์ วัฒนศิริธรรม และ สังคม สัญจร. (2543). สังคมไทยที่พึงปรารถนา. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิบูรณะชนบทแห่งประเทศไทยฯ.
มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย. (2561). รายชื่อนักศึกษา. สืบค้นจาก http://orasis.crru.ac.th/orasis_crru/mis_public/student
เรียม นมรักษ์. (2552). การวิเคราะห์องค์ประกอบของจิตสาธารณะของนักศึกษาในองค์กรนักศึกษา มหาวิทยาลัยรามคำแหง. (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฏีบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์).กรุงเทพมหานคร. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
วิทยพัฒนท สีหา. (2551). ปัจจัยที่สัมพันธ์กับจิตสาธารณะของนิสิตระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัย มหาสารคาม. (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาสารคาม. มหาวิทยาลัย มหาสารคาม.
สุภัทรา ภูษิตรัตนาวลี. (2547). ปัจจัยที่เอื้อต่อการพัฒนาจิตสำนึกต่อสังคมของนิสิต จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุทธิรัตน์ โมราราย และ บัณฑิตา อินสมบัติ. (2555). การวิเคราะห์องค์ประกอบจริยธรรมทางวิชาชีพของนักเรียนระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพ (ปวช.) สังกัดอาชีวศึกษา จังหวัดนครสวรรค์ วารสารวิชาการเครือข่ายบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏภาคเหนือ, 2(3), 59-72.
สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. (2547). เรียนรู้บูรณาการ. กรุงเทพมหานคร. โรงพิมพ์คุรุสภา ลาดพร้าว.
อภิเชษฐ จันทนา และ กาญจนา ไชยพันธุ์. (2553). ผลการใช้กระบวนการกลุ่มเพื่อพัฒนาจิตสาธารณะของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น โรงเรียนบ้านโป่งขุตเพชรพัฒนา สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาชัยภูมิเขต 3. Journal of Education Khon Kean University (Graduate Studies Research), 4(3), 130-138.
อ้อมใจ วงษ์มณฑา. (2554). รายงานการวิจัยปัจจัยที่สงผลต่อจิตสาธารณะของนักศึกษามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ภาษาอังกฤษ
Bandura, A. (1977). Social learning theory. Prentice–Hall.
Berman, S. (1999). Service learning for the multiple intelligence classroom. Illinois: Skylight Training and Publishing.
House, J. S. (1985). The nature of social support. Addison Wesley.
Kolb, D. A. (1984). Experiential learning: experience as the source of learning and development. Prentice-Hill Inc,
Taba, H. (1962). Curriculum development: Theory and practice. New York: Harcourt Brance & World.
