ข้อเสนอเชิงนโยบายนวัตกรรมสร้างสรรค์ทางสังคมของโรงเรียนขนาดเล็ก สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 25
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงนโยบาย (Policy Research) มีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างข้อเสนอเชิงนโยบายนวัตกรรมสร้างสรรค์ทางสังคมของโรงเรียนขนาดเล็กสังกัดสํานักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 25 ดำเนินการวิจัย 2 ระยะ โดยระยะที่ 1 เป็นการศึกษาเพื่อสร้างข้อเสนอเชิงนโยบายนวัตกรรมสร้างสรรค์ทางสังคมของโรงเรียนขนาดเล็กโดยการศึกษาเอกสาร ศึกษาพหุกรณี สัมภาษณ์เชิงลึกผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 3 คน ทำให้ได้ร่างข้อเสนอเชิงนโยบายนวัตกรรมสร้างสรรค์ทางสังคมของโรงเรียนขนาดเล็ก และระยะที่ 2 ตรวจสอบข้อเสนอเชิงนโยบาย โดยผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 5 คน เพื่อประเมินความเหมาะสม (Propriety) ความเป็นไปได้ (Feasibility) และความเป็นประโยชน์ (Utility) ของข้อเสนอเชิงนโยบาย
ผลการวิจัยพบว่าข้อเสนอเชิงนโยบายนวัตกรรมสร้างสรรค์ทางสังคมของโรงเรียนขนาดเล็กสังกัดสํานักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 25 ในด้านวิสัยทัศน์ พันธกิจเป้าหมาย วัตถุประสงค์ กลยุทธ์ แนวปฏิบัติ ของกรอบนวัตกรรมสร้างสรรค์ทางสังคมด้านการเปลี่ยนแปลงโดยสังคม ด้านการสร้างนวัตกรรมและด้านการมีส่วนร่วมของสังคมมีความเหมาะสม ความเป็นไปได้ และความเป็นประโยชน์อยู่ในระดับมาก
Article Details
เอกสารอ้างอิง
คีระคิน คำหนองไผ่. (2560). นวัตกรรมสร้างสรรค์ทางสังคมของโรงเรียนขนาดเล็ก สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาขอนแก่นเขต 5: กรณีศึกษา. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 28(2), 1-9.
จารุวรรณ นาตัน และนภดล เจนอักษร. (2556). นวัตกรรมการบริหารโรงเรียนประถมศึกษาขนาดเล็ก. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, 6(3), 729-746.
ดาวรุวรรณ ถวิลการ. (2558). วัฒนธรรมองค์การที่ส่งผลต่อการเป็นบุคคลแห่งการเรียนรู้ของครู ในสถานศึกษาสังกัดเทศบาล จังหวัดหนองคาย. วารสารศึกษาศาสตร์ ฉบับวิจัยบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 9(3), 133-141.
ประภาภัทร นิยม. (2558). การพัฒนาคนเป็นคำตอบแรกและคำตอบสุดท้ายของการพัฒนาทั้งปวง. วารสารรู้ตื่น และเบิกบาน, 6(13), 3-5.
ประเวศ วะสี. (2556, กันยายน 25). นวัตกรรมทางสังคมสร้างอนาคต. ค้นเมื่อ 20 เมษายน 2562, จาก http://www.thaihealth.or.th/Content/16424-นวัตกรรมทางสังคมสร้างอนาคต.html
วิโรจน์ สารรัตนะ. (2548). โรงเรียน: การบริหารสู่ความเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ปรับปรุง. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ทิพย์วิสุทธิ.
สุวรรณี คํามั่น. (2562). อนาคตประเทศไทยบนเส้นทางสีเขียว. ค้นเมื่อ 20 เมษายน 2562, จาก https://www.nesdb.go.th/ewt_news.php?nid=3206&filename=index
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2562). โรงเรียนขนาดเล็ก. ค้นเมื่อ 22 เมษายน 2562, จาก http://www.moe.go.th/small_sch/information.htm
สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ. (2562). Social Innovation. ค้นเมื่อ 22 เมษายน 2562, จาก https://social.nia.or.th/index.php/2019/03/19/event066/
อลงกรณ์ คูตระกูล. (2553). นวัตกรรมสังคม: กรณีศึกษาโครงการของท้องถิ่นในเขตภาคเหนือของประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญารัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
Cauliergrice, J. (2012). Defining Social Innovation. Brussels: European Commission, DG Research.
European Commission. (2013). Guide to social. Regional and Urban Policy. Paris: European Commission.
Minks, M. (2011). Social Innovation: New Solution to Social Problems. Master of Arts Thesis in Liberal Studies, Georgetown University, Washington, D.C.
Oaks, M. M. (2003). Policy Research for Educational Leader. A concept paper for a two-week intensive workshop for student in Doctoral Program in Educational Administration, Faculty of Education, KhonKaen University.
Shier, M. L. (2014). Social Innovation by Nonprofit: Inter-and Intra-Organizational Factors. Social Welfare, Philadelphia: University of Pennsylvania.
Tashakkori, A., & Teddlie C. (1998). Mixed methodology: Combining Qualitative and Quantitative Approaches. California: SAGE Publications, Inc.
Wilson, M. S. (2013). When systems and Lifeworlds Collide: A Scholar Practitioner’s Inquiry into an Analytic Foundation for Social Innovation using Transformative Phenomenology, Transdisciplinarity, and Critical Social Theory. Doctor of Philosophy Thesis in Human and Organizational Systems, Fieldind Graduate University.
