พฤติกรรมและความเต็มใจจ่ายของนักท่องเที่ยวเพื่อการท่องเที่ยวใน วิสาหกิจชุมชนเนินหอม อำเภอเมือง จังหวัดปราจีนบุรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพฤติกรรมการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยว และศึกษาความเต็มใจจ่ายค่ากิจกรรมการท่องเที่ยวด้วยการปั่นจักรยานและการท่องเที่ยววิสาหกิจชุมชนเนินหอม ใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บข้อมูลจากนักท่องเที่ยวที่มาท่องเที่ยวในตำบลเนินหอม จำนวน 300 ตัวอย่าง ทำการวิเคราะห์พฤติกรรมการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวด้วยความถี่ ร้อยละ และวิเคราะห์ความเต็มใจจ่ายค่ากิจกรรมการท่องเที่ยวด้วยวิธีการถดถอยโลจิสติกแบบไบนารี
ผลการศึกษา ด้านพฤติกรรมการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยว พบว่า นักท่องเที่ยวนิยมท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติ ในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ นิยมท่องเที่ยวแบบกลุ่ม 2-5 คน ใช้เวลาในการท่องเที่ยว 1 วัน มีค่าใช้จ่ายการท่องเที่ยว 1,000-3,000 บาท ท่องเที่ยวในช่วงเดือนมกราคม - มีนาคม มาท่องเที่ยวกับครอบครัว ท่องเที่ยวโดยรถยนต์ส่วนบุคคล ด้านความเต็มใจจ่ายค่ากิจกรรมการท่องเที่ยว พบว่า นักท่องเที่ยวเต็มใจจ่ายค่ากิจกรรมการท่องเที่ยวแบบกลุ่ม 10 คน กลุ่ม 20 คน และกลุ่ม 30 คน คิดเป็นร้อยละ 87.33, ร้อยละ 93 และร้อยละ 94 ตามลำดับ ผลการวิจัยความเต็มใจจ่ายค่ากิจกรรมการท่องเที่ยวด้วยการวิเคราะห์การถดถอยโลจิสติกแบบไบนารี พบว่า สมการถดถอยโลจิสติกสามารถทำนายความเต็มใจจ่ายค่ากิจกรรมการท่องเที่ยวแบบกลุ่ม 10 คน กลุ่ม 20 คน แบบกลุ่ม 30 คน คิดเป็นร้อยละ 36.8, ร้อยละ 39.1 และร้อยละ 52.2 และยังพบว่า ค่าใช้จ่ายในการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวแบบกลุ่ม 10 คน และแบบกลุ่ม 20 คน มีอิทธิพลต่อความเต็มใจจ่ายค่ากิจกรรมการท่องเที่ยว ที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติ 0.05 และ 0.10 ตามลำดับ เมื่อพิจารณาค่า Exp พบว่า นักท่องเที่ยวที่มีค่าใช้จ่ายในการท่องเที่ยวเพิ่มขึ้นจาก ต่ำกว่า 1,000 บาท ไปเป็น 1,000-3,000 บาท มีโอกาสที่จะจ่ายค่ากิจกรรมการท่องเที่ยวน้อยลง
Downloads
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารการบัญชีและการจัดการ
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยมหาสารคาม และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
เอกสารอ้างอิง
กชพร สุขจิตภิญโญ และกาญจนา โชคถาวร. (2555). การศึกษาความเต็มใจที่จะจ่ายเพื่อการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมโบราณสถานเวียงกุมกาม. WMS Journal of Management, 1(1), 1-9.
คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ.2560-2564). กรุงเทพฯ : สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
เจษฏา ไหลภาภรณ์ และชาคร ประพรหม. (2563). การใช้จ่ายเพื่อการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของนักท่องเที่ยวที่เดินทางมาท่องเที่ยวในอำเภอเบตง จังหวัดยะลา. วารสารวิชาการ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 16(2), 37-66.
ชยุตม์ วะนา และสิริกร เลิศลัคธนาธาร. (2561). มูลค่าทางเศรษฐศาสตร์ของแหล่งท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์ อุทยานประวัติศาสตร์เมืองสิงห์ จังหวัดกาญจนบุรี กับความเต็มใจที่จะจ่ายของนักท่องเที่ยว. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม, 13(2), 85-99.
ชุลีพร ธานีรัตน์ และพัชรี เชยจรรยา. (2557). รูปแบบการดำเนินชีวิต การเปิดรับข่าวสาร และพฤติกรรมการท่องเที่ยวตลาดย้อนยุคของนักท่องเที่ยวชาวไทย. วารสารนิเทศศาสตร์และนวัตกรรม นิด้า, 1(1), 131.146.
ณัฏฐพัชร มณีโรจน์. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชน. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 13(2), 25-46.
ธนภร ศรีไชย, ธีรา เอราวัณ และชินภัทร คันธพนิต. (2563). ความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้คุณภาพการใช้บริการกับความพึงพอใจของนักท่องเที่ยว : กรณีศึกษาธุรกิจโฮมสเตย์ในประเทศไทย. วารสารการบัญชีและการจัดการ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 12(3), 35-48.
ผานิตย์ ถิรพลงาม, อำไพ ศักดานุกูลจิต สไลวินสกี้, ธัญญพัทธ์ วัฒนจิรพันธุ์ และจงจิต ลิอ่อนรัมย์. (2560). พฤติกรรมและแรงจูงใจในการท่องเที่ยวด้วยจักรยานในเทศบาลตำบลบางพระ อำเภอศรีราชา จังหวัดชลบุรี. 3 มีนาคม 2560. จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย. 184.
พิมพิกา ชมชีพ. (2559). การประเมินมูลค่านันทนาการเพื่อการจัดการสวนสัตว์นครราชสีมา. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ภราดร ปรีดาศักดิ์. (2549). หลักเศรษฐศาสตร์จุลภาค. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
มัทนา อินไชย, สุรชัย กังวล, วราภรณ์ งามสมสุข และณัฐิยา ตันตรานนท์. (2559). การประเมินมูลค่าประโยชน์ด้านนันทนาการของแหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติโดยวิธีการต้นทุนการเดินทางส่วนบุคคล กรณีศึกษา แหล่งท่องเที่ยวในอำเภอแม่วาง จังหวัดเชียงใหม่. 22 กรกฎาคม 2559. มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์. 864-876.
รัฐภูมิ วงค์ประดู่. (2560). ความเต็มใจที่จะจ่ายเงินและคุณลักษณะที่เป็นที่ชื่นชอบของการตัดสินใจเลือกเข้าพักในโรงแรม. วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต (ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์) มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ฤกษ์รัตน์ ปักกันต์ธร และสุรเชษฎ์ เชษฐมาส. (2550). ค่าความเต็มใจจ่ายในการไปเยือนวนอุทยานน้ำตกเจ็ดสาวน้อย. วารสารเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 14(2), 57-69.
วีระพล ทองมา. (2553). การท่องเที่ยวโดยชุมชน (Community Based Tourism: CBT) สำหรับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของชุมชนในเขตที่ดินป่าไม้. ค้นเมื่อ 22 ธันวาคม 2563 จาก http://www.dnp.go.th/fca16/file/i49xy4ghqzshj1.doc
สถาบันการท่องเที่ยวในชุมชน. (ม.ป.ป.). การท่องเที่ยวโดยชุมชน. ค้นเมื่อ 22 ธันวาคม 2563, จาก http://thaicommunity basedtourismnetwork.wordpress.com/cbt/
สุฤดี โกศัยเนตร. (2549). Multicollinearity: examples in binary logistic regression. Data Management & Biostatistics Journal, 2(1), 9-17.
หลี เชี่ยนเหวิน และศรัณยพงศ์ เที่ยงธรรม. (2561). การรับรู้คุณค่าด้านราคาและด้านการท่องเที่ยวที่ส่งผลต่อความพึงพอใจและความภักดีในการไปท่องเที่ยวจีนของนักท่องเที่ยวชาวไทย. วารสารวิชาการ มทร. สุวรรณภูมิ (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 3(1), 90-102.
อรอนงค์ เฉียบแหลม. (2563). ความต้องการและความเต็มใจจ่ายค่าธรรมเนียมในการเข้าชมของพิพิธภัณฑ์ : กรณีศึกษา พิพิธภัณฑ์เรือหลวงลันตาและศูนย์การเรียนรู้เฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว 84 พรรษา. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 15(2), 55-67.
อัจฉรา ศรีลาชัย และภูเกริก บัวสอน. (2561). แนวทางการจัดการรูปแบบการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษาชุมชนบ้านโคกเมือง ตำบลจระเข้มาก อำเภอประโคนชัย จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 12(1), 218-229.
Aaker, D. A., Kumar, V., & Day, G. S. (2001). Marketing research (7th ed.). New York : John Wiley & Sons.
Azam, A., Mohamad, H. M., & Majid, K. S. (2016). Estimating the outdoor recreational value of lavizan jungle park of tehran using contingent valuation method (CV). Journal of Ecology, 6, 225–234.
Biswas, A. (2016). A study of consumers’ willingness to pay for green products. Journal of Advanced Management Science, 4(3), 211–215.
Cochran, W.G. (1977). Sampling techniques (3rd ed.). New York : John Wiley and Sons Inc.
George, D., & Mallery, M. (2003). Using SPSS for windows step by step: a simple guide and reference (4th ed.). Boston : Allyn & Bacon.
Hair, J. F., Black, W. C., Babin, B. J., Alderson, R. E., & Tatham, R. L. (2006). Multivariate data analysis (6th ed.). New Jersey : Pearson.
Irena, P. B. (2016). Defining target market based on tourist’s perception: The example of tourist destination Dubrovnik. Journal of Business Economics and Management, 4(5), 378-383.
Reynisdottir, M., Song, H., & Agrusa, J. (2008) Willingness to pay entrance fees to natural attractions: An icelandic case study. Tourism Management, 29, 1076–1083.
Rovinelli, R. J., & Hambleton, R. K. (1977). On the use of content specialists in the assessment of criterion-referenced test item validity. Dutch Journal of Educational Research, 2, 49-60.
The Association of Southeast Asian Nations (ASEAN). (2016). ASEAN community-based tourism standard. T.A.O.S.A.N.(ASEAN) (Ed.), 270.
