Online Food Ordering Behavior Related to Marketing Mix via Mobile Application in Prachin Buri Province
Keywords:
online food ordering behavior, marketing mix, mobile application, online food orderingAbstract
This research aims to study on marketing mix of consumers and to compare personal data and behaviors related to the marketing mix on online food ordering in Prachin Buri Province. Data were collected from 400 consumers in Muang District, Prachin Buri Province by using purposive sampling. Research tool used for collecting data was questionnaire. Data were analyzed by using: basic statistics including frequency, percentage, mean, and Standard Deviation; and inferential analysis by using independent-samples t-test and One-Way ANOVA to compare differences of variables. The results of analysis revealed that importance level of all dimensions of marketing mix, including Product, Price, Place, Promotion, Personalize, and Privacy, was in the highest level. Different genders had no effect on different marketing mix. Different ages, educational levels, occupations, monthly average incomes, frequency of food ordering, expenses of food ordering, food ordering times, food delivery places, number of diners, meals, and payment channels had different related to marketing mix with statistical significance at 0.05. The results of this research could be used as the guidelines for establishing strategies and operating food delivery business sustainably.
References
กวินตรา มาพันศรี. (2562). ปัจจัยการรับรู้ความน่าเชื่อถือของแหล่งสาร การรับรู้ส่วนประสมการตลาดออนไลน์ที่มีผลต่อการตัดสินใจซื้อทุเรียนสดผ่านเฟซบุ๊ก. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
จินดาพร รุ่งโรจน์ แคทลียา ชาปะวัง และพีรวัฒน์ ไชยล้อม. (2562). ความสัมพันธ์สมรรถนะบุคลากรเชิงกลยุทธ์กับศักยภาพทางการแข่งขันของธุรกิจอาหารสำเร็จรูปในประเทศไทย. วารสารการบัญชีและการจัดการ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 11(4), 41-49.
ชนิภา ช่วยระดม. (2561). ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดที่ส่งผลต่อการเลือกใช้บริการสั่งซื้ออาหารผ่าน Food Panda Applications ในเขตกรุงเทพมหานคร, วารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 1(2), 43-55.
ชเนศ ลักษณ์พันธุ์ภักดี. (2560). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจใช้บริการสั่งอาหารแบบเดลิเวอรี่ผ่านสื่อ อิเล็กทรอนิกส์ในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. การค้นคว้าอิสระมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ณัฐศาสตร์ ปัญญานะ และ วัชรพจน์ ทรัพย์สงวนบุญ. (2562). ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจใช้บริการอาหารตามสั่งแบบจัดส่ง. วารสารเศรษฐศาสตร์และบริหารธุรกิจมหาวิทยาลัยทักษิณ, 11(1), 53-66.
ทิวาพร สำเนียงดี. (2558). ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมการเลือกสั่งอาหารจาก เดอะ พิซซ่า คอมปะนี ผ่านช่องทางออนไลน์ของผู้บริโภคในกรุงเทพมหานคร. วารสารรังสิตบัณฑิตศึกษาในกลุ่มธุรกิจและสังคมศาสตร์, 1(1), 1-11.
ธนรัตน์ ศรีสำอาง. (2558). พฤติกรรมผู้บริโภคในกรุงเทพมหานครต่อการใช้บริการสั่งอาหารจัดส่งผ่านเว็บไซต์, วารสาร บริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 1(3), 354-371.
ธิคณา ศรีบุญนาค และ อุมาพร สัตยา. (2562). ส่วนประสมการตลาดที่ส่งผลต่อกระบวนการตัดสินใจซื้อเครื่องสำอางเกาหลีผ่านแอปพลิเคชันออนไลน์. วารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 2(3), 88-100.
นันทิพร พงษ์ศิริยะกุล, นิติพงษ์ ส่งศรีโรจน์ และ สุวรรณ หวังเจริญเดช. (2563). ความสัมพันธ์ระหว่างกลยุทธ์การตลาดออนไลน์กับความสำเร็จขององค์กร ของธุรกิจนำเที่ยวในประเทศไทย. วารสารการบัญชีและการจัดการ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 12(1), 88-99.
เปรมกมล หงส์ยนต์. (2562). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจซื้อสินค้าผ่านทางแอปพลิเคชันออนไลน์ (ลาซาด้า) ของผู้บริโภคยุคดิจิทัลในกรุงเทพมหานคร. การค้นคว้าอิสระมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยสยาม.
พงศกร พฤกษ์ไพรผดุง. (2559). ส่วนประสมทางการตลาด ความไว้วางใจ และการสื่อสารแบบปากต่อปากบนอินเทอร์เน็ตที่ส่งผลต่อการตัดสินใจซื้อเสื้อผ้าแฟชั่นผ่านอินสตาแกรมของประชาชนในเขตกรุงเทพมหานคร. การค้นคว้าอิสระมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัย กรุงเทพ.
พิมพุมผกา บุญธนาพีรัชต์. (2560). ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดที่มีผลต่อการตัดสินใจใช้บริการ Food Delivery ในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. การค้นคว้าอิสระมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เพ็ญวิภา เพชร์จั่น และ กาญจนา มีศิลปะวิกกัย. (2562). ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดและการตัดสินใจสั่งซื้ออาหารที่ส่งผลต่อความพึงพอใจของการใช้งานแอปพลิเคชันไลน์แมนในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 18(2), 183-190.
วริศรา สู้สกุลสิงห์ และ วราวุธ ฤกษ์วรารักษ์. (2563). ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดออนไลน์ที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการตัดสินใจซื้อเสื้อผ้าแฟชั่นผ่านเว็บไซต์พาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ในเขตอำเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก. วารสารเศรษฐศาสตร์และบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 12(1), 99-118.
วิเชียร วงศ์ณิชชากุล. (2550). การบริหารการส่งเสริมการตลาด. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยกรุงเทพฯ.
ศูนย์วิจัยกสิกรไทย. (2564). โควิด-19 และมาตรการควบคุมการระบาด. ค้นเมื่อ 5 กันยายน 2564, จาก https://kasikornresearch.com/th/analysis/k-econ/business/Pages/food-delivery-z3256.aspx
ศิริวรรณ เสรีรัตน์ ปริญ ลักษิตานนท์ และศุภร เสรีรัตน์. (2552).การบริหารการตลาดยุคใหม่. กรุงเทพฯ : พัฒนาศึกษา.
สุขุมาภรณ์ ปานมาก. (2563). การตัดสินใจใช้บริการร้านอาหารแบบส่งถึงที่ของผู้บริโภคจังหวัดชลบุรี. วารสารเทคโนโลยีสื่อสารมวลชน มทร.พระนครม, 5(2), 1-10.
สุวัจนี เพชรรัตน์ ฟาริดา ซาชา ณรงค์ศักดิ์ รอบคอบ และ ฐิติมา ชัยพรมเขียว. (2563). ส่วนประสมทางการตลาดที่มีผลต่อการเลือกใช้ Application Food Delivery ของประชาชนในเขตเทศบาลนครหาดใหญ่, เอกสารนำเสนอใน การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติครั้งที่11 วันที่ 17 กรกฎาคม 2563, สงขลา.
สุณิสา ตรงจิตร์. (2559). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจซื้อสินค้าออนไลน์ผ่านช่องทางตลาดกลางพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ (E-Marketplace) การค้นคว้าอิสระมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สิทธิ์ ธีรสรณ์. (2551). การตลาดจากแนวคิดสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อิสรีย์ อนันต์โชคปฐมา. (2558). ส่วนประสมทางการตลาดและการตัดสินใจซื้อสินค้าใน Line Gift shop. การค้นคว้าอิสระมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อรุโณทัย ปัญญา. (2562). ปัจจัยส่วนประสมการตลาดออนไลน์ที่มีผลต่อการตัดสินใจซื้อเสื้อฟ้าแฟชั่นผ่านสังคมออนไลน์ (เฟซบุ๊ก) ของนักศึกษาระดับปริญญาตรี ในมหาวิทยาลัยเขตอำเภอเมืองจังหวัดเชียงใหม่ . วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงใหม่.
Beins, B. C., & McCarthy, M. A. (2012). Research methods and statistics. Boston : Pearson.
Bin Abdul Lasi, M., & Salim, S. M. (2020). The relationship between e-marketing mix strategy and integrated marketing communication: a conceptual framework. Int J Eng Appl Sci, 5(6), 40-48.
Brand Buffet. (2564). 2021 Year of Food Delivery: วิถีชีวิตปกติใหม่ผู้บริโภค – เพิ่มโอกาสสร้างรายได้ร้านอาหาร. ค้นเมื่อ 5 กันยายน 2564, จาก https://www.brandbuffet.in.th/2021/01/2021-year-of-food-delivery/
Cochran, W. (1997). Sampling Techniques, 3rd ed. New York : Wiley.
CondoNewb. (2021). วิธีสั่งอาหารออนไลน์ กับ Food Delivery สุดฮิต กักตัวได้ไม่มีหิว. ค้นเมื่อ 5 กันยายน 2564, จาก https://www.condonewb.com/lifestyle/276/กักตัวอย่างไรไม่ให้หิว-สอนสั่งอาหารผ่านแอปพลิเคชัน-3-เจ้าดัง-Grab-Food-LINE-MAN-Foodpanda/
Cronbach, L. J. (1984). Essential of psychology testing. New York : Harper.
George, D., & Mallery, M. (2003). Using SPSS for Windows step by step: a simple guide and Reference.
Hanna, N., & Wozniak, R. (2001). Consumer behavior: An applied approach. Upper Saddle River, NJ : Prentice Hall.
Koonce, G. L., & Kelly, M. D. (2014). Analysis of the Reliability and Validity of a Mentor's Assessment for Principal Internships. Education Leadership Review, 15(2), 33-48.
Likert R. (1967). The Human Organization: Its Management and Value. New York : McGraw-Hill company.
Kotler, P., & Keller, K. L. (2016). Marketing management. 15th ed. New Jersey: Prentice Hall.
Kumar, V., & Mittal, S. (2020). Mobile marketing campaigns: practices, challenges and opportunities. International Journal of Business Innovation and Research, 21(4), 523-539.
Montgomery, A. L., & Smith, M. D. (2009). Prospects for Personalization on the Internet. Journal of Interactive Marketing, 23(2), 130-137.
Schiffman, L.G., & Kanuk, L. L. (2003). Consumer behavior. New Jersey: Prentice Hall.
Tashakkori, A., & Teddlie, C. (2003). Handbook of Mixed-Methods in Social and Behavioral Research. Thousand Oaks, Calif. : Sage.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารการบัญชีและการจัดการ
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยมหาสารคาม และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
