Effect of Proactive Human Resource Management on Performance of Hotel Businesses in Thailand
Keywords:
Proactive Human Resources Management, Performance, Hotel BusinessesAbstract
The purpose of this study was to investigate the impact of proactive human resources management on the business performance. The participants were 103 hotel executives of hotel businesses in Thailand. The instrument for data collection was questionnaires. The data were analyzed using percentage, mean, standard deviation, multiple correlation analysis, and multiple regression analysis. Research results found that proactive human resources management in aspect of employee retention and change management have a positive relationship and impact on the overall performance. Therefore hotel executives in Thailand should be the focus on various compensation and benefits action plans to retain of employees in the organization together with the planning of the change management. Moreover, hotel executives should focus on preparing employees to have the knowledge, ability, and way of thinking. They also can adapt to the changing of information technology, economy, society, and various types of disasters that may arise.
References
กรมพัฒนาธุรกิจการค้า. (2554). ประเภทข้อมูลธุรกิจ. ค้นเมื่อ 23 พฤศจิกายน 2561, จาก http://www.dbd.go.th/ewt_news.php?nid=603&filename=Template_Design_Temp_Sub
โกกิลาวัจน์ หันจางสิทธิ์ และฉัฐวัฒน์ ลิมป์สุรพงษ์. (2558). การจัดการทรัพยากรมนุษย์และผลการดำเนินงานกรณีศึกษาธุรกิจโรงแรมมาตรฐาน 3-5 ดาว ในเขตพื้นที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ชัชราวรรณ มีทรัพย์ทอง จิราวรรณ คงคล้าย และเฉลิมชัย กิตติศักดิ์นาวิน. (2559). การบริหารทรัพยากรมนุษย์ในศตวรรษที่ 21, วารสารธุรกิจปริทัศน์, 8(1), 183-197.
ณัฐวุฒิ พงศ์สิริ. (2561). HR Trend 2019 จับตาทิศทางการบริหารงาน HR ในปีหน้า. ค้นเมื่อ 20 พฤษภาคม 2562, จาก https://www.dharmniti.co.th.
บุญชม ศรีสะอาด. (2554). การวิจัยเบื้องต้น. กรุงเทพฯ : สุวีริยาสาส์น.
พัฒน์ภูมิ แสนศักดิ์. (2559). ผลกระทบของกลยุทธ์การบริการสมัยใหม่ที่มีต่อผลการดําเนินงานของธุรกิจโรงแรมในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. มหาสารคาม : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ประคัลภ์ ปัณฑพลังกูร. (2560). องค์กรของท่านเป็น HR เชิงรุก หรือ เชิงรับ. ค้นเมื่อ 9 มิถุนายน 2560, จาก https://prakal.wordpress.com.
ปาริณี สถาพรมงคลเลิศ. (2560). ผลกระทบของการบริหารเชิงกลยุทธ์ทางเศรษฐศาสตร์ที่มีต่อความสำเร็จในการดำเนินงานของธุรกิจโรงแรมในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต ; มหาสารคาม : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ภิญญาพัชญ์ นาคภิบาล. (2562). การบริหารทรัพยากรมนุษย์เชิงกลยุทธ์และประสิทธิภาพการปฏิบัติงานของพนักงานธุรกิจโรงแรมรีสอร์ท, วารสารวิชาการสถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ, 5(1), 1-12.
รจิต คงหาญ วิสาขา วัฒนปกรณ์ และเสาวลักษณ์ พรหมหาชัย. (2560). ทิศทางการบริหารบุคลากรในโรงแรมขนาดกลางและขนาดย่อมในเขต กรุงเทพมหานครเพื่อเป็นแนวทางให้ผู้ประกอบการรัฐวิสาหกิจ (SMEs) รุ่นใหม่ในอนาคต. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ คณะวิทยาการจัดการ สถาบันการจัดการปัญญาภิวัฒน์, 8(1), 171-187.
วรชาติ ดุลยเสถียร. (2558). ปัจจัยทีส่งผลต่อการดําเนินธุรกิจโรงแรมขนาดใหญ่ในประเทศไทยกรณีศึกษาเชิงประจักษ์โรงแรมในเครือเซ็นทารา. วิทยานิพนธ์ บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วันชัย สุขตาม. (2560). การจัดการทรัพยากรมนุษย์เชิงกลยุทธ์. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 3(1), 86-104.
สมพิศ ทองปาน. (2559). การบริหารทรัพยากรมนุษย์เชิงรุกในยุคของการเปลี่ยนแปลง. วารสารบัณฑิตศึกษา, 10(3), 245-258
สุภาพร เสรีรัตน์. (2552). ผลกระทบของกลยุทธ์การจัดการทรัพยากรมนุษย์และประสิทธิภาพการให้บริการที่มีต่อผลการดำเนินงานของธุรกิจโรงแรมในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. วิทยานิพนธ์ บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต คณะการบัญชีและการจัดการ. มหาสารคาม : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2561). สำรวจการประกอบธุรกิจโรงแรมและเกสต์เฮ้าส์. ค้นเมื่อ 9 กรกฎาคม 2564, จาก http://www.nso.go.th/
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2550). ทฤษฎีการประเมิน. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศูนย์วิจัยกสิกรไทย. (2561). แนวโน้มอุตสาหกรรมท่องเที่ยวไทยปี 2562. ค้นเมื่อ 20 มีนาคม 2562, จาก https://www.kasikornresearch.com/th/Pages/index.aspx.
อมรรัตน์ สุขขะ และนนทิภัค เพียรโรจน์. (2558). แนวทางการบริหารประสบการณ์ลูกค้าเพื่อพัฒนาผลการดำเนินงานธุรกิจโรงแรมในจังหวัดภูเก็ต. วิทยานิพนธ์ บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
Aaker, D. A., Kumar, V., & S. Geprge, D. (2001). Marketing research. New York : John Wiley & Sons.
Atkinson, A. A., Waterhouse, J. H., & Wells, R. B. (1997). A Stakeholder approach to strategic performance measurement. Sloan Management Review, 38(3), 25-37.
Association for Talent Development. (2014). The ATD Competency Model. Retrieved from http://www.astd.org/Certification/ Competency-Model.aspx
Black, K. (2006). Business statistics for contemporary decision marking. 4th ed. USA : John Wiley & Sons.
Chuang, C. H., & Liao. H. (2010). Strategic human resource management in service context: Taking care of business by taking care of employees and customers. Personnel Psychology, 63(1), 153 – 196.
Conbach, L. J. (1984). Essential of psychology and education. New York : Mc-Graw Hill.
Nunnally, J. C. (1978). Psychometric theory. 2th ed. New York : Mc Graw Hill Inc.,
Hair, J. F., Black, W. C., Babin, B. J., & Anderson, R. E. (2010). Multivariate data analysis. 7th ed. New York : Pearson.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2021 Journal of Accountancy and Management
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารการบัญชีและการจัดการ
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยมหาสารคาม และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
