ความสัมพันธ์ระหว่างการพัฒนาสมรรถนะของบุคลากรเชิงกลยุทธ์ กับศักยภาพทางการแข่งขันของธุรกิจอาหารสำเร็จรูปในประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการพัฒนาสมรรถนะของบุคลากรเชิงกลยุทธ์กับศักยภาพทางการแข่งขันของธุรกิจอาหารสำเร็จรูปในประเทศไทย โดยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูลจากผู้บริหารฝ่ายทรัพยากรมนุษย์ของธุรกิจอาหารสำเร็จรูปในประเทศไทย จำนวน 89 คน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ การวิเคราะห์สหสัมพันธ์พหุคูณ และการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ ผลการวิจัย พบว่า การพัฒนาสมรรถนะของบุคลากรเชิงกลยุทธ์ ด้านการฝึกอบรมและการพัฒนา มีความสัมพันธ์และผลกระทบเชิงบวกกับศักยภาพทางการแข่งขันโดยรวม ดังนั้นผู้บริหารฝ่ายทรัพยากรมนุษย์ธุรกิจอาหารสำเร็จรูปควรให้ความสำคัญกับการพัฒนาสมรรถนะของบุคลากรธุรกิจอาหารสำเร็จรูปให้สูงขึ้น เพื่อให้บุคลากรมีความรู้ความสามารถและมีทักษะในการปฏิบัติงานที่ส่งเสริมให้ธุรกิจมีผลการดำเนินงานที่ดี มีความยั่งยืนและนำไปสู่การมีศักยภาพทางการแข่งขันที่เพิ่มมากขึ้นในอนาคต
Downloads
Article Details
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารการบัญชีและการจัดการ
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยมหาสารคาม และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
เอกสารอ้างอิง
กนกอร อ่อนเรือง. (2556). ความสัมพันธ์ระหว่างกลยุทธ์การจัดการองค์กรสมัยใหม่และความได้เปรียบทางการแข่งขันของธุรกิจโรงแรมในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการการตลาด คณะการบัญชีและการจัดการ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
กรมโรงงานอุตสาหกรรม. (2559). อุตสาหกรรมแฟชั่น. ค้นเมื่อวันที่ 15 ตุลาคม 2562, จาก http://www.diw.go.th/hawk/content.php?mode=data1search.
ขจรศักดิ์ ศิริมัย. (2551). เรื่องน่ารู้เกี่ยวกับสมรรถนะ. ค้นเมื่อ 20 พฤษภาคม 2560, จาก http://competency.rmutp.ac.th/wpcontent/uploads/2011/01/aboutcompetency.pdf.
จรุมาศ พลทองสถิต. (2560). ผลกระทบของการจัดการตราสินค้าที่มีต่อศักยภาพการแข่งขันทางการตลาดของธุรกิจเครื่องสำอางในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการการตลาด คณะการบัญชีและการจัดการ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
เจษฎา นกน้อย. (2552). แนวคิดการบริหารทรัพยากรมนุษย์ร่วมสมัย. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิพัฒน์ นนทนาธรณ์. (2553). การจัดการความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กร-การสร้างข้อได้เปรียบในการแข่งขันอย่างยั่งยืน. นนทบุรี : ธิงค์ บียอนด์บุ๊คส์.
เพียงพร โทบุราณ. (2551). ผลกระทบของประสิทธิภาพการจัดการทรัพยากรมนุษย์ต่อผลการปฏิบัติงานของพนักงานการไฟฟ้าส่วนภูมิภาคเขต 2 ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. วิทยานิพนธ์ ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการการตลาด คณะการบัญชีและการจัดการ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
วิเชียร วิทยอุดม. (2553). การบริหารเชิงกลยุทธ์ (Strategic Management). กรุงเทพฯ : ธนธัชการพิมพ์.
ศิรภัสสรศ์ วงศ์ทองดี. (2556). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สหชาติ ไชยรา. (2544). การพัฒนาบุคลากรของศูนย์อบรมเด็กก่อนเกณฑ์ในวัดอำเภอเมืองหนองบัวลาภู รายงาน. วิทยานิพนธ์ ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สมชาติ กิจยรรยง. (2556). เทคนิคเสริมสร้างพัฒนาบุคลกรให้บริการเป็นเลิศ. กรุงเทพฯ : สมาร์ทไลฟ์.
สมบัติ ท้ายเรือคำ. (2552). ระเบียบวิธีวิจัยสำหรับมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). มหาสารคาม : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
Aaker, D.A., V. Kumar & G.S. Day (2001). Marketing research. 7th ed. New York : John Wiley and Sons.
Black, K. (2006). Business statistics for contemporary decision making. 4th ed. New York : John Wiley and Son.
Economic Intelligence Center. (2557). ส่องพฤติกรรมการบริโภคในยุคโลกาภิวัตน์. ค้นเมื่อ 20 พฤษภาคม 2560, จากhttp://www.greenshopcafe.com/mobi/greennewss.php?id=1202.
Hair, J.F., Black, W.C., & Anderson, R.E. (2006). Multivariate data analysis. 6th ed. Newjersey : Pearson.
