Learning Management Approaches to Promote Awareness of Climate Change for Learners in the Contemporary World
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This academic article aims to present learning management approaches that promote awareness of climate change for learners in the contemporary world. It focuses on the development of educational and instructional guidelines that can respond to the challenges of the current environmental crisis. Therefore, the learning process is designed to help students understand climate-related problems. Skills acquired through learning enable students to apply their experiences in practice, develop themselves, and actively participate in addressing climate issues. effective education consists of interdisciplinary learning, experiential learning, digital and technology-enhanced learning, participatory and critical thinking, action-oriented and responsibility-based learning, storytelling for awareness, and futures studies learning. These educational approaches helps learners develop the skills needed to address future environmental challenges. Efficiency education and learning can lead to changes in learners' attitudes and behaviors, fostering a commitment to protecting the environment and a sense of responsibility toward the world.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC). (2023). Climate Change 2023 Synthesis Report. https://www.ipcc.ch/report/ar6/syr/downloads/report/IPCC_AR6_SYR_LongerReport.pdf
มานะ สินธุวงษานนท์, ณัฐยา บุญกองแสน, และกชกร หวังเติมกลาง. (2566). การศึกษากับเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน (SDGs). วารสารมณีเชษฐาราม, 5(6), 527-544.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560 –2579. สํานักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
ศตวรรษ เวลานนท์. (2567). ความสำคัญของการศึกษาการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศในโรงเรียน: การเตรียมอนาคตที่ยั่งยืน. https://today.line.me/th/v2/article/PGoNmnj
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). เป้าหมายที่ 13 ปฏิบัติการอย่างเร่งด่วนเพื่อต่อสู้กับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ และผลกระทบที่เกิดขึ้น. สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2558). แผนแม่บทรองรับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ พ.ศ. 2558 - 2593. กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม
Office Of Natural Resources and Environmental Policy and Planning. (2022). THAILAND'S FOURTH NATIONAL COMMUNICATIO. Office Of Natural Resources And Environmental Policy And Planning.
ฐิติรัตน์ ยะอนันต์. (2565). การดำเนินการเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศของประเทศไทย ศึกษากรณีการประชุมรัฐภาคีกรอบอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ สมัยที่ 26. วารสารรามคำแหง ฉบับนิติศาสตร์, 11(1), 69-108.
อรุณลักษณ์ จิรธนภิญโญ. (2562). การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศกับบทบาทการลดก๊าซเรือนกระจกในภาคผลิตไฟฟ้าของไทย. วารสารสิ่งแวดล้อม, 23(1), 1-8.
เนติวรรณ ดวงศรี, เกรียงศักดิ์ โชติจรุงเกียรติ์, จีระศักดิ์ ดิษฐพลขันธ์, ธิติ เตชะไพโรจน์, และจุฑามาศ นันทโพธิเดช. (2564). ปัญหากฎหมายเกี่ยวกับการซื้อขายคาร์บอนเครดิตในประเทศไทย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี, 10(1), 145-158.
วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2562). การบูรณาการเชิงสร้างสรรค์. ศูนย์ผู้นำนวัตกรรมหลักสูตรและการเรียนรู้ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
Beers, J. M. (2020). Interdisciplinary learning and the integration of climate change education. Environmental Education Research, 26(2), 160-175.
นัยนา ดอรมาน, ประสาร มาลากุล ณ อยุธยา, และผ่องพรรณ เกิดพิทักษ์. (2563). การเรียนรู้เชิงประสบการณ์และการสะท้อนคิดเชิงวิพากษ์. วารสารจิตวิทยา มหาวิทยาลัยเกษมบัณฑิต, 10(2), 20-28.
Raelin, J. A. (2016). The contributions of experiential learning to the theory and practice of leadership. Leadership, 12(1), 106-122.
Dewey, J. (1938). Experience and Education. Macmillan.
นิอัลยา สาอุ และไพโรจน์ ภัทรนรากุล. (2564). การพัฒนาการเรียนรู้ในยุคดิจิทัล: กรอบสู่ SDGs. วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม. 11(2). 19-29.
Anderson, T., & Dron, J. (2011). The development of a community of inquiry framework for online learning. International Review of Research in Open and Distributed Learning, 12(3), 34-46.
Kolb, D. A. (2014). Experiential learning: Experience as the source of learning and development. Pearson Education.
อมาวสี อัมพันศิริรัตน์ และพิมพิมล วงศ์ไชยา. (2560). การวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม : ลักษณะสำคัญและการประยุกต์ใช้ในชุมชน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 36(6), 192-202.
อังคณา อ่อนธานี. (2564). ผลการใช้การจัดการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมเพื่อส่งเสริมสมรรถนะการทำงานและอาชีพสำหรับนักเรียนระดับมัธยมศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 23(2), 336-350.
Stern, N., Stiglitz, J., & Bhattacharya, A. (2024). A New Paradigm for Climate Action: Addressing Equity and Sustainability. World Bank Publications.
เอกรินทร์ พึ่งประชา. (2566). “การเล่าเรื่อง” (Storytelling) โลกของ “คอนเทนต์” และกระบวนการสร้าง “อำนาจ”. ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.
O’Brien, K., Selboe, E., & Hayward, B. (2024). Exploring Climate Change through Participatory Action. Oxford University Press.
ชรินทร์ มั่งคั่ง และสุวสิรินทร์ สุวรรณจักร์. (2567). นวัตกรรมการเรียนรู้อนาคตวิทยาโดยใช้เทคนิคพยากรณ์แนวดิจิทัล เพื่อส่งเสริมความฉลาดรู้ทางดิจิทัลในห้องเรียนสังคมศึกษา. วารสารวิชาการ สถาบันเทคโนโลยีภาคตะวันออกแห่งสุวรรณภูมิ. 3(2), 20-27.
