The direction of Music Education Management in Thailand
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Music education management in Thailand plays an important role in developing creative skills and preserving cultural heritage. This article focuses on reflecting new knowledge related to music education in Thailand by exploring approaches to using technology to enhance learning efficiency, training and developing music teachers to enhance their teaching skills and integrating music with other subjects to create multidimensional learning, improving assessment processes that are appropriate for the era, and inspiring students through participatory activities. In addition, it emphasizes the promotion of folk and local music to preserve Thai culture and connecting to help improve music education in Thailand to be sustainable and consistent with global changes in the 21st century. This article aims to focus on developing music education in Thailand to be sustainable and aligned with global changes and while promoting the cultural value of Thai music. It reflects the approach to music education management in Thailand that combines new knowledge, technology, and culture to develop students’ skills and creativity in the digital age. The author hopes that this article will help reveal the direction of music education management in Thailand.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ณรุทธ์ สุทธจิตต์. (2561). ดนตรีศึกษาหลักการและสาระสำคัญ (พิมพ์ครั้งที่10). สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 กลุ่มสาระการเรียนรู้ศิลปะ. โรงพิมพ์คุรุสภา.
ยุภาวดี พรมเสถียร และธีรชัย เนตรถนอมศักดิ์. (2564). เทคโนโลยีสารสนเทศช่วยพัฒนาการเรียนการสอนได้จริงหรือไม่. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 15(3), 1-13.
ศักดิ์ชัย หิรัญรักษ์ และนันธิดาจันทรางศุ. (2560). รายงานการวิจัยเพื่อพัฒนาต้นแบบการจัดการเรียนรู้พหุวัฒนธรรม ในหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐานกลุ่มสาระดนตรีสำหรับชั้นประถมศึกษาของประเทศไทย. สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
Mary, P., & Wendy, L. S. (1993). Music in pre-kindergarten: planning & teaching. R&L Education.
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2559). 80 นวัตกรรมการจัดการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ. พี บาลานซ์ดีไซด์แอนปริ้นติ้ง.
Smith, J. (2021). Integrating Technology in Music Education: A Path to Innovation. Journal of Music Pedagogy, 35(2), 24-36.
พระพัฒนพล สิริสุวณฺโณ และวิทยา ทองดี (2565). การพัฒนาครูสู่ความเป็นครูมืออาชีพในศตวรรษที่ 21. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์ 8(1), 757-766.
วรรณสิริ ธุระแพง. (2564). การพัฒนากิจกรรมการฝึกอบรมโดยใช้เทคนิคการเรียนรู้ร่วมกันผ่านระบบสังคมออนไลน์สำหรับธุรกิจเพื่อส่งเสริมความรู้ด้านคลังสินค้าและพฤติกรรมการมีส่วนร่วมของพนักงานในองค์กรธุรกิจอุตสาหกรรมแปรรูป. [วิทยานิพนธ์ของการศึกษาตามหลักสูตรการศึกษาศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชาเทคโนโลยีการศึกษา] มหาวิทยาลัยศิลปากร.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2563). แผนพัฒนาหลักสูตรการเรียนการสอนดนตรีในโรงเรียนไทย. สำนักพิมพ์แห่งชาติ.
สมาคมครูดนตรีแห่งประเทศไทย. (2566). รายงานสถานการณ์การศึกษาดนตรีไทยประจำปี 2566. สมาคมดนตรีแห่งประเทศไทย.
ณรุทธิ์ สุทธจิตต์. (2556). กิจกรรมดนตรีสำหรับครู. สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อาทิตย์ โพธิ์ศรีทอง. (2559). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมครู เพื่อส่งเสริมสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ทางด้านดนตรี ในศตวรรษที่ 21. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ,17(2), 37-48.
ณรุทธ์ สุทธจิตต์, นัทธี เชียงชะนา และชิตพงษ์ ตรีมาศ. (2561). การพัฒนาชุดฝึกอบรมครูดนตรีในระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 - 6 เรื่อง “การสอนดนตรีตามหลักการโคดายและทฤษฎีการเรียนรู้โดยใช้สมองเป็นฐาน”. วารสารศิลปกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยขอนแก่น. 10(2), 267-294.
Brown, P., & Lee, C. (2022). Cultural Heritage and Music Education Challenges and Opportunities. International Journal of Arts Education, 18(1), 12-27.
ประโมทย์ พ่อค้า.(2566). แนวคิดการจัดการเรียนรู้วิชาดนตรีกับการบูรณาการวิชาต่างๆโดยใช้เพลงภูเก็ตเป็นฐาน.วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์ศรีนครินทรวิโรฒ. 24(1), 139-162.
ณัชชา เตชะอาภรณ์ชัย. (2565). การบูรณาการการใช้ดนตรีสอนภาษาอังกฤษสำหรับเด็กปฐมวัยโดยใช้รูปแบบการดำเนินการชั้นเรียนแบบกิจวัตร.วารสารสถาบันวิจัยและพัฒนามหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา.7(2), 214-223.
ดลฤดี ไชยศิริ. (2562). การส่งเสริมแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ทางการเรียน โดยใช้การเรียนรู้แบบผสมผสานร่วมกับแนวคิดเกมิฟิเคชัน สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนผดุงนารี. [ครุศาสตรมหาบัณฑิต]. (คอมพิวเตอร์ศึกษา). มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
ประยุทธ ไทยธานี. (2563). การส่งเสริมแรงจูงใจภายในให้แก่ผู้เรียน. วารสารราชพฤกษ์. 18(1), 9-19.
เจษฎา สุขสนิท. (2566). การใช้แอปพลิเคชันเกมดนตรีเพื่อพัฒนาการจดจำตำแหน่งตัวโน้ตดนตรีบนบรรทัด 5 เส้น ของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 สาขาวิชาดนตรีศึกษา.วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี. 14(3), 103-116.
Smith, J. (2021). Integrating Technology in Music Education: A Path to Innovation. Journal of Music Pedagogy, 35(2), 24-36.
Stipek, D. (1998). Motivation to learn: From theory to practice (3rd ed.). Allyn & Bacon.
Viphoouparakhot, V., Buranaphan, P., & Tienkhaw, S. (2019). Inspiration in creative learning management and student engagement in graduate studies. The 14th Proceeding, Inspiring Student Learning for Diverse Societies, (pp. 26-36). Ambassador Hotel.
Zhu, C. (2012). Student satisfaction, performance, and knowledge construction in online collaborative learning. Journal of Educational Technology & Society, 15(1), 127–136.
สายันต์ บุญใบ. (2565). การส่งเสริมและอนุรักษ์ดนตรีพื้นบ้านในพิธีบวงสรวงพระธาตุเชิงชุมวรวิหารและพระธาตุนารายณ์เจงเวง. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. 41(4), 108-119.
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม. (2564). รายงานผลการอนุรักษ์ดนตรีพื้นบ้านในประเทศไทย. กรมส่งเสริมวัฒนธรรม.
ภิญโญ ภู่เทศ. (2559). การอนุรักษ์และพัฒนาวัฒนธรรมดนตรีพื้นบ้านโดยใช้ชุมชนเป็นฐานของการเรียนรู้. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 5(3), 233-242.
