Learning Styles of Chinese Language Students in the Bachelor of Arts in Chinese for Communication Program, Rajamangala University of Technology Krungthep

Main Article Content

Supitcha Taveetanaviriya
Kailling Zhao

Abstract

Learner study is crucial for curriculum and teaching development. The primary purposes of this study are to:1) conduct a comparative analysis of learning styles among Chinese language students in the Communication Chinese program at Rajamangala University of Technology Krungthep, 2) assess the relationship between these learning styles and students' academic outcomes, and 3) compare the learning styles of fourth-year students who have achieved HSK5 proficiency with those who are in the process of preparing for the HSK5 exam in the 2023 academic year. The research tool was a questionnaire adapted from Grasha and Reichmann's learning style questionnaire, with a reliability coefficient of 0.95. Data analysis employed descriptive statistics, Pearson's correlation coefficient, and t-test. The results of this research showed that students across all year levels predominantly exhibited a dependent learning style. Participative, independent, and competitive learning styles positively correlated with students' Chinese language achievement levels at statistical significance levels of 0.01, 0.05, and 0.05, respectively. The avoidant learning style negatively correlated with Chinese language achievement at a 0.01 significance level. Fourth-year students who passed the HSK5 test demonstrated significantly different uses of dependent, participative, independent, and avoidant learning styles, compared to those preparing for the HSK5 test. Therefore, to tailor teaching and learning management to suit the students’ learning styles, instructors have to understand and study individual traits, interests, and classroom behaviors. These include learning characteristics, peer interactions, and students’ responsibility in developing Chinese language learning strategies which are suitable for learners and can stimulate both their interests and academic achievement.

Article Details

How to Cite
Taveetanaviriya, S., & Zhao, K. (2024). Learning Styles of Chinese Language Students in the Bachelor of Arts in Chinese for Communication Program, Rajamangala University of Technology Krungthep. RMUTK Journal of Liberal Arts, 6(2), 25–39. Retrieved from https://so02.tci-thaijo.org/index.php/larts-journal/article/view/271801
Section
Research Articles

References

กนกพร ศรีญาณลักษณ์. (2551). รูปแบบการเรียนภาษาจีนของนิสิตคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยบูรพา. วารสารศึกษาศาสตร์. 19(3), 15-25.

ณัฐพงษ์ โตมั่น และรพีภรณ์ เบญจพิทักษ์ดิลก. (2566). ลีลาการเรียนรู้ของนักศึกษาหลักสูตรครุศาสตร์อุตสาหกรรมบัณฑิต (คอบ.4 ปี) คณะครุศาสตร์อุตสาหกรรม มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี. วารสารวิชาการสถาบันการอาชีวศึกษาภาคใต้ 1. 8(2), 112-123.

เทื้อน ทองแก้ว. (2563). การออกแบบการศึกษาในชีวิตวิถีใหม่: ผลกระทบจากการแพร่ระบาด COVID-19. วารสารคุรุสภาวิทยาจารย์. 1(2), 1-10.

ธัญญวัฒน์ ตรีเนตร. (2553). การใช้งานมอบหมายปฏิบัติที่หลากหลายที่สอดคล้องกับลีลาการเรียนของผู้เรียน. [รายงานการวิจัย]. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลกรุงเทพ.

บุญเตือน วัฒนกุล, ศิริกุล การุณเจริญพาณิชย์ และศรีสุดา งามขำ. (2564). ความสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบการเรียนกับลีลาการเรียนรู้ของนักศึกษาพยาบาล. วารสารพยาบาลสภากาชาดไทย, 14(2), 283-297.

เพียรศิลป์ ปินชัย. (2561). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนโดยบูรณาการรูปแบบการเรียนรู้ของผู้เรียนเพื่อพัฒนาความสามารถในการเขียนภาษาอังกฤษ. วารสารวิจัยทางการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. 13(1), 174-183.

รัชย์ชวินท์ ยะอนันต์, อังคณา อ่อนธานี และวารีรัตน์ แก้วอุไร. (2559). การเปรียบเทียบผลการเรียนรู้วิทยาศาสตร์ของนักเรียนที่มีลีลาการเรียนรู้แตกต่างกัน โดยกิจกรรมการเรียนรู้แบบสืบเสาะหาความรู้ และกิจกรรมการเรียนรู้แบบร่วมมือ. วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร. 18(1), 166-174.

ศิริพร พึ่งเพ็ชร์. (17, มิถุนายน, 2559). การศึกษาลีลาการเรียนรู้ของนักศึกษาสหวิทยาการท้องถิ่นที่เรียนภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารและทักษะการเรียน มหาวิทยาลัยราชภัฏชัยภูมิ. [เอกสารนำเสนอในที่ประชุม]. การประชุมวิชาการและเสนอผลงานวิจัยระดับชาติ ครั้งที่ 3 ก้าวสู่ทศวรรษที่ 2: บูรณาการงานวิจัย ใช้องค์ความรู้ สู่ความยั่งยืน, นครราชสีมา.

ศักดิ์คเรศ ประกอบผล. (2563). การวิเคราะห์ผู้เรียน: ลีลาการเรียนรู้. ครุศาสตร์สาร. 14(2), 1-14.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี. (2562). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542. กระทรวงศึกษาธิการ.

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2559). รายงานการวิจัยเพื่อพัฒนาระบบการเรียนการสอนภาษาจีนในประเทศไทย สังเคราะห์ภาพรวม. [รายงานการวิจัย]. สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.

เสน่ห์ เดชะวงศ์ และสมพร โกมารทัต. (2559). รายงานการวิจัยรูปแบบการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศของนักศึกษาระดับปริญญาตรีในประเทศไทย . มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

เสาวลักษณ์ อนุยันต์. (2563). อนาคตทางการศึกษา: ผลกระทบจากวิกฤตการแพร่ระบาดของไวรัส COVID-19. วารสารครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย. 14(2), 14-25.

Bruner, J. S. (1977). The Process of Education. Harvard University Press.

Dunn, R. (1983). Learning style and its relation to exceptionally at both ends of the spectrum. Exceptional Children, 4(6), 496-506.

Grasha, A. F. (1996). Teaching with style: The Integration of Teaching and Learning Styles in the Classroom. Teaching Excellence Toward the Best in the Academy, 7(5), 1995-1996.

Grasha, A., & Reichmann, S. (1975). Workshop Handout on Learning Styles. Faculty Resource University of Cincinnati.

Keefe, J. (1985). Assessment of Learning Style Variables: The NASSP Task Force Model. Theory into practice, 24(2). 138-144.

National Association of Secondary School Principals. (1979). Student Learning Style: Diagnosing and Prescribing Programs. National Association of Secondary School Principals.

Marshall, C. (1991). Teachers' learning styles: how they affect student learning. The Clearing House, 64, 225-226.

Tyler, R.W. (1949). Basic Principles of Curriculum and Instruction. Chicago: The University of Chicago press.