แนวทางการยกระดับศักยภาพดิจิทัลของผู้บริหาร สถานศึกษาอาชีวศึกษาเอกชน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การพัฒนาเทคโนโลยีดิจิทัลส่งผลสำคัญต่อการเปลี่ยนแปลงด้านเศรษฐกิจ สังคม การศึกษา และการดำเนินชีวิต โดยรัฐบาลไทยได้กำหนดแผนพัฒนาดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม เพื่อรองรับยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี ซึ่งเน้นพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน นวัตกรรม และทุนมนุษย์เพื่อขับเคลื่อนเศรษฐกิจและสังคมไทยอย่างยั่งยืน ในมิติด้านการศึกษา การนำเทคโนโลยีดิจิทัลมาประยุกต์ เช่น การเรียนรู้ทางไกลและระบบดิจิทัลในสถานศึกษา ช่วยเพิ่มประสิทธิภาพ ลดความเหลื่อมล้ำ และสนับสนุนการเรียนรู้ตลอดชีวิต
แนวคิดด้านสมรรถนะ (Competency) เป็นปัจจัยสำคัญในการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ ซึ่งประกอบด้วยความรู้ (Knowledge) ทักษะ (Skills) และคุณลักษณะอื่น ๆ (Attributes) โดยสมรรถนะสามารถแบ่งเป็นสมรรถนะหลัก สมรรถนะสายงาน และสมรรถนะส่วนบุคคล ซึ่งจำเป็นต่อการพัฒนาบุคลากรในทุกองค์กร ด้านเทคโนโลยีดิจิทัล สมรรถนะดิจิทัลครอบคลุมทักษะพื้นฐาน สมรรถนะสำหรับการสอน วิธีการเรียนรู้ และการพัฒนาทางดิจิทัล เพื่อส่งเสริมให้บุคลากรสามารถปรับตัวและใช้เทคโนโลยีอย่างมีประสิทธิภาพ
ในบริบทการพัฒนาครูและบุคลากรทางการศึกษา การพัฒนาความรู้ ทักษะ และเจตคติที่ดีเป็นสิ่งจำเป็น ครูต้องได้รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่องเพื่อตอบสนองความต้องการของการศึกษาในศตวรรษที่ 21 การสนับสนุนการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลางและการพัฒนาทักษะดิจิทัลจะช่วยเพิ่มคุณภาพการศึกษาของผู้เรียนและขับเคลื่อนการจัดการศึกษาให้มีประสิทธิภาพ ตลอดจนส่งเสริมการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศในการบริหารจัดการศึกษาเพื่อเตรียมความพร้อมประเทศไทยสู่ระบบเศรษฐกิจดิจิทัลและโลกยุคใหม่อย่างยั่งยืน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2554). เทคโนโลยีดิจิทัลและการศึกษาในยุคปัจจุบัน. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
คณะรัฐมนตรี. (2558). นโยบายและแผนระดับชาติว่าด้วยการพัฒนาดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม (2561–2580). สำนักงานคณะกรรมการดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
ณรงค์วิทย์ แสนทอง. (2547). แนวคิดและประเภทของสมรรถนะ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง.
ดารณีย์ พยัคฆ์กุล. (2561). องค์ประกอบของสมรรถนะ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย.
ธนา ธุศรีวรรณ. (2562). การพัฒนาบุคลากรในยุคดิจิทัล. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์วิทยาการศึกษา.
น้ำทิพย์ วิภาวิน. (2557). แนวทางการพัฒนาความสามารถของบุคลากร. วารสารการศึกษาและการพัฒนา, 25(3), 45–60.
บัญชา วงศ์คำภา. (2563). ความหมายของเทคโนโลยีดิจิทัล. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ปัญญา.
พิณสุดา สิริธรังศรี. (2557). การพัฒนาครูในยุคใหม่. วารสารวิชาการศึกษา, 19(2), 22–38.
วิจารณ์ พานิช. (2555). สมรรถนะผู้บริหารในยุคดิจิทัล. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์บ้านความคิด.
อานนท์ ศักดิ์วรวิชญ์. (2547). คุณลักษณะและสมรรถนะในการทำงาน. วารสารการบริหารทรัพยากรมนุษย์, 12(1), 15–30.
อาภรณ์ ภู่วิทยพันธุ์. (2551). องค์ประกอบของสมรรถนะในงานอาชีพ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยราชภัฏ.
อัญสุชา บุญขันตินาถ. (2561). การพัฒนาทักษะด้านดิจิทัลของข้าราชการครู. วารสารการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์, 20(1), 33–45.
ฎายิน วงศ์หงส์. (2550). พฤติกรรมและสมรรถนะในงานราชการ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ราชกิจการ.
รัชฎา ณ น่าน. (2550). พฤติกรรมที่ส่งผลต่อความสำเร็จในงาน. วารสารการจัดการศึกษา, 15(2), 77–92.
เกษรา เอี่ยมสอาด. (2562). ประโยชน์ของการพัฒนาบุคลากรในองค์กร. วารสารการบริหารทรัพยากรมนุษย์, 28(3), 18–30.
Davies, B., & Ellison, L. (1997). Competence and performance management in education. New York, NY: Taylor & Francis.
Krumsvik, R. J. (2008). Digital competence in teacher education. Oslo: University of Oslo Press.
Lloyd, R., & Cook, A. (1993). Competency-based training and the workplace. London: Falmer Press.
UNESCO. (2018). ICT competency framework for teachers. Paris: UNESCO.
