การสร้างมูลค่าและอนุรักษ์ภูมิปัญญาจักสานไม้ไผ่ของชาวบ้านเมืองฝาง จังหวัดบุรีรัมย์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) ศึกษาภูมิปัญญาการจักสานไม้ไผ่ของชาวบ้านในชุมชนบ้านเมืองฝาง จังหวัดบุรีรัมย์ 2) ศึกษาการสร้างมูลค่าและอนุรักษ์ภูมิปัญญาการจักสานไม้ไผ่ของชาวบ้านในชุมชนบ้านเมืองฝาง จังหวัดบุรีรัมย์ 3) เพื่อเสนอแนวทางการเพิ่มมูลค่าและอนุรักษ์ภูมิปัญญาเครื่องจักรสานไม้ไผ่ของชาวบ้านในชุมชนบ้านเมืองฝาง จังหวัดบุรีรัมย์ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยศึกษาข้อมูลเชิงเอกสารและสัมภาษณ์จากผู้ให้ข้อมูลโดยใช้วิธีการคัดเลือกแบบเจาะจง ได้แก่ นักปราชญ์และนักวิชาการผู้ที่มีความรู้และเกี่ยวข้องกับภูมิปัญญาเครื่องจักสานไม้ไผ่ในท้องถิ่นจำนวน 30 คน วิเคราะห์ข้อมูลตรวจสอบความถูกต้องของข้อมูลแบบสามเส้าและตรวจสอบโดยผู้ให้ข้อมูลสําคัญ จัดหมวดหมู่เรียบเรียงตามวัตถุประสงค์
ผลวิจัยพบว่า 1) ชมุชนฝางเป็นชุมชนที่มีภูมิปัญญาเครื่องจักสานไม้ไผ่มาตั้งแต่โบราณด้วยทุนทางธรรมชาติภายในพื้นที่มีไม้ไผ่จำนวนมากจึงมีการรวมตัวกันของชาวบ้านทำเครื่องจักสาน 2) การสร้างมูลค่าเพิ่มและการอนุรักษ์ภูมิปัญญาเครื่องจักสารโดยวิธีการนำทุนทางสังคมมาเรียนรู้และพัฒนาวิธีการจักสานให้กับชาวบ้าน 3) แนวทางการสร้างมูลค่าและอนุรักษ์ภูมิปัญญาการจักสานไม้ไผ่ของชุมชนบ้านเมืองฝาง จังหวัดบุรีรัมย์ การพัฒนาวิธีการจักสานและปรับรูปแบบเครื่องจักสานให้เข้ากับยุคสมัยและและเพิ่มช่องทางการจำหน่ายเครื่องจักสานเพื่อให้เป็นที่รู้จัก
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
เจษฎา พัตรานนท์. (2553). การพัฒนารูปแบบหัตถกรรมจักสานท้องถิ่นโดยใช้วิธีการวิจัยปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม กรณีศึกษา กลุ่มจักรสานในกะพ้อ ตำบลทุ่งโพธิ์ อำเภอจุฬา ภรณ์จังหวัดนครศรีธรรมราช. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ธีระวัฒน์ แสนคำ. (2557). เมืองฝาง: เมืองชุมทางการค้าและคมนาคมระหว่างรัฐ. Journal of Humanities and Social Sciences (HUSOKKU), 33(1), 23–45.
นฤมล นิราทร. (2543). การสร้างเครือข่ายการทำงาน: ข้อควรพิจารณาบางประการ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นันทิยา หุตานุวัตร. (2546). การพัฒนาองค์กรชุมชน. อุบลราชธานี: คณะเกษตรศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
ทรัพย์ อมรภิญโญ. (2564). การสร้างมูลค่าเพิ่มให้ผลิตภัณฑ์จากวัสดุท้องถิ่นแบบมีส่วนร่วม กลุ่มจักสานชุมชนบ้านไชยา หมู่ 4 อำเภอสระใคร จังหวัดหนองคาย. วารสารปัญญา ภิวัฒน์, 13(3), 88-101.
ปราณี ตันตยานุบุตร.(2561). ภูมิปัญญาไทย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
มนศักดิ์ ทหิงษ์ และ สิทธิกร ต๊ะกู. (2563). ภูมิปัญญาการออกแบบลวดลายเครื่องจักสานที่ส่งผลด้านคุณค่าและความหมายต่อการอนุรักษ์ของชุมชนกะเหรี่ยงบ้านยะโม่คี อำเภออุ้มผาง จังหวัดตาก. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ, 22(2), 111-124.
รัชฎาพร เกตานนท์ แนวแห่งธรรม. (2560). แนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์ภูมิปัญญาท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์ ในจังหวัดนครปฐม. Veridian E- Journal,Silpakorn University, 10(1), 1-20.
สุพาดา สิริกุตตา. (2557). แนวทางการสร้างมูลค่าเพิ่มของแหล่งท่องเที่ยวและผลิตภัณฑ์ท่องเที่ยวของจังหวัด สิงห์บุรี ประเทศไทย. วารสารสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 17(17)3, 215-230.
Thanaphonpan, R. (2003). Cultural capital. Bangkok: Chiyong Limthongkul Foundation
Tipphachartyothin, P. (2014). Quality Control: The importance of consistency. Journal of Productivity world, 19 (110), 91-96
Serirat,S. (1999). Principles of Marketing. Bangkok: Phetjaratsang hangthurakit press
