DISCIPLES AND THEIR ROLE IN PROPAGATION BUDDHISM
Main Article Content
Abstract
The academic article on disciples and their role in the propagation of Buddhism aims to study the role and method of propagating Buddhism of the disciples in the Buddha's time and the propagation of Buddhism in the post-Buddhist period. It was found that the methods of propagating Buddhism of the monks Sariputta and Moggallana, on the side of Sariputta, were skilled in wisdom, and on the part of Moggallana, they were skilled in power, reaching the level of Buddhahood. You exalt them as apostles on your left and on your right. and was able to cause a large number of people to have faith and faith in Buddhism, and in the propagation of Buddhism during the Buddha's time, both the Lord Buddha and the Four Buddhists had already begun to build a solid foundation of Buddhism. The principle of the Triple Gem is the truth of freedom from suffering that can be proven and has real results. Nowadays, the propagation of Buddhism is very important. To the existence and stability of Buddhism And it is considered a direct mission of the Buddhist monks and disciples of Buddhism who, when they have fulfilled their duties by studying and studying the Dhamma and Vinaya until they are proficient and act according to the principles of the Dhamma and Vinaya that they have studied until they have knowledge. The natural landscape is strong. Must be dedicated and responsible for propagating Buddhism and using various methods such as sermons, sermons, sermons, and practicing samatha vipassana meditation as an example. It is classified as a work of great importance for the sustainability and stability of the Buddha religion since the Buddha's time until the present.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ฐานวุุฑโต พระมหาสมชาย. (2549). วิธีการเผยแผ่พระพุทธศาสนาสมัยพุธกาล. ใน พระมหาสมชาย ฐานวุุฑโต, ลมหายใจเข้าออกของพระพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: บริษัทพีวีพีซัพพลายส์จำกัด.
โพธินันทะ เสถียน. (2561). วิธีการเผยแผ่พระพุทธศาสนาสมัยหลังพุธกาล. ใน โพธินันทะ เสถียน, ชุมนุมพระสูตรมหายาน (หน้า ช-ฉ). กรุงเทพมหานคร.
พระมหาสุวิทย์. (2564). การเผยแผ่พระพุทธศาสนาด้วยเทคโนโลยีสมัยใหม่. การเผยแผ่พระพุทธศาสนาด้วยเทคโนโลยีสมัยใหม่, 2-3.
ป.อ.ปยุตฺโต. (2554). ความสุขทุกแง่มุม. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: ผลิธัม.
พุทธสาวกในการเผยแผ่พุทธศาสนา. (2560). รียกใช้เมื่อ 12 มกราคม 2566 https://www.pewresearch.org/religion/wp-content/uploads/sites/7/2023/09/pr_2023.09.12_se-asia_thai-summary.pdf
พระธรรมขันธ์. (2561). พระมหาโมคคัลลานะเถระ. รียกใช้เมื่อ 12 มกราคม 2566 https://84000.org/one/1/04.html
พระธรรมขันธ์. (2561). พระสารีบุตรเถระ. เรียกใช้เมื่อ 12 มกราคม 2566 จาก https://84000.org/one/1/03.html
พระประยูร อาจิณฺณธมฺโม. (2564). บทบาทการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระสาวกในพระสุตตันตปิฎก. เรียกใช้เมื่อ 19 มีนาคม 2567 จาก https://e-thesis.mcu.ac.th/storage/ediyXCvNFaLXjLvufWM07jjkkkJYEPvtJGV58yyT.pdf
รัชนี วรรณประเสริฐ. (2563). บทบาทของพระสาวกในการสร้างสังคมเชิงวัฒนธรรม: กรณีศึกษาวัดสุวรรณคีรี. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์, 35(4), 210-225.