The Approach to Using Innovation and Technology for The Learning of Thai Teenagers in The Future
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aims to 1) analyze the use of innovation and technology for the learning of Thai teenagers today, 2) synthesize the patterns of use of technology and innovation for learning of current Thai teens, and 3) present the models of application of innovations and technologies for learning for future Thai adolescents. Quantitative Research is a group of 23 key information providers consisting of 17 interview data providers and 6 soft-sensitive data contributors. It has a methodology for selecting sample groups, quality data analysis, using three-pole data analysis and data synthesis with 6’ C technical Analysis.
The research finds that 1) The behaviors of innovative and technological use of Thai teenagers today is varied in nature and changes according to understanding. And in the future, there will be further changes as technology progresses. And there are important trends in the development and transformation of culture and daily life of people in different forms of society. 2) The patterns of innovation and technology use for learning of Thai adolescents today are varied together. There are various technologies used to support learning processes to be more effective. To promote learning through the use of innovative models and modern technologies. 3) The pattern of use of innovations and technologies to learning of future Thai teenagers. To plan, define policies, provide advice, and define the direction of modern technology use to help develop or learn effectively.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
จิตพิสุทธิ์ บุปผาพันธ์, เปรมฤดี จิตรเกื้อกูล, ธัญลักษณ์ เมืองโคตร และตติยาภรณ์ ศิริทศักดากุล. (2566). อิทธิพลของภาพลักษณ์องค์กรที่ส่งผลต่อความตั้งใจใช้บริการและความจงรักภักดีของผู้ใช้บริการท่าอากาศยานในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน. วารสารศิลปศาสตร์และวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 10(1), 55-71.
จุฑารัตน์ ศราวณะวงศ์, ขจร ฝ้ายเทศ, ดวงแก้ว เงินพูนทรัพย์ และ วัลลภา จันทรดี. (2560). พฤติกรรมการใช้สื่อสังคมออนไลน์ของนิสิตระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, วารสารบรรณศาสตร์ มศว, 10(2), 16-31.
ณัฐกานต์ แก้วขำ และยุบล เบ็ญจรงค์กิจ. (2564). บทบาทของอุตสาหกรรมสื่อโทรทัศน์ในภูมิทัศน์ของสื่อใหม่ภายใต้ระบบเศรษฐกิจดิจิทัล. วารสารนิเทศศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์, 39(1), 107-120.
ณัฐวุฒิ เอี่ยมเนตร, สุวลังก์ วงศ์สุรวัฒน์, พระครูปลัดประวิทย์ ทรัพย์อุไรรัตน์, นภัทร์ แก้วนาค และ จิดาภา เร่งมีศรีสุข. (2567). นวัตกรรมการสื่อสารเพื่อการส่งเสริมการบริหารจัดการองค์กร ภาครัฐและภาคเอกชนในยุคดิจิทัล. วารสารนวัตกรรมการจัดการศึกษาและการวิจัย, 6(1), 291-302.
ธราธร บุ้งทอง, กมล เสวตสมบูรณ์ และละเอียด ศิลาน้อย. (2555). ความสัมพันธ์ระหว่างประสิทธิภาพการสื่อสารภายในองค์กรกับประสิทธิผลการทำงานเป็นทีมของบริษัทนำเที่ยวในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. วารสารวิจัยและพัฒนามหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 7(22), 73-85.
นพวรรณ โลนุช และ กล้าหาญ ณ น่าน. (2565). บรรยากาศองค์การและกระบวนการสื่อสารที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการสื่อสารภายในองค์การของพนักงานมหาวิทยาลัยสายสนับสนุน มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี. วารสารวิชาการการตลาดและการจัดการ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี, 9(2), 82-96.
นภัทร์ แก้วนาค. (2563). องค์ความรู้การวิจัยอนาคต : ขอบข่ายรัฐประศาสน. อยุธยา: อยุธยาดีไซน์.
นิพัทธ์ กานตอัมพร และ วรรณวีร์ บุญคุ้ม. (2567). การพัฒนารูปแบบการสื่อสารเชิงสร้างสรรค์เพื่อพัฒนาทักษะการสื่อสารของผู้นำชุมชนสตรี. วารสาร มจร การพัฒนาสังคม, 9(1), 140-153.
ปัญญา รุ่งเรือง. (2567). การสร้างคู่มือการจัดกิจกรรมการเรียนรู้เพื่อพัฒนาทักษะการเขียนแผน การจัดการเรียนรู้ที่เน้นกระบวนการคิด สำหรับนักศึกษาหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต สาขาสังคมศึกษา. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(1), 491 – 509.
พรทิพย์ ช่วยเพล, นันทยา คงประพันธ์ และ สุภาวดี เผือกฟัก. (2563). พฤติกรรมการใช้อินเทอร์เน็ตของนักศึกษา มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ. วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 2(3), 543-556.
อมลณดา วีระหงษ์ และ สุมามาลย์ ปานคำ. (2567). ปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการใช้โซเชียลมีเดียในการสื่อสารภายในองค์กรของข้าราชการกองทัพอากาศ. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(1), 167 – 185.
อาณัติ รัตนถิรกุล, เจษฎา อิสเหาะ, สุชาดา บุญศรี และ ธงชัย อรัญชัย. (2567). การสร้างและถ่ายทอดเทคโนโลยีแพลตฟอร์มหลักสูตรออนไลน์แบบเปิดมหาชน ของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ (RUS MOOC). วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 6(1), 1-14.
อิทธิพัทธ์ โยธะพันธ์ และ ชูชาติ ศิริปัญจนะ. (2560). พฤติกรรมการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศของนิสิตคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา. วารสารเทคโนโลยีสื่อสารมวลชน มทร.พระนคร, 2(1), 14-23.
Adorjan, M. & Ricciardelli, R. (2019). Cyber – Risk and Youth: Digital Citizenship, Privacy, and Surveillance. Routledge: Taylor & Francis Group.
Cerretani, P. I., Iturrioz, E. B., & Garay, P. B. (2016). Use of Information and Communications Technology, Academic Performance and Psychosocial Distress in University Students. Computers in Human Behavior, 56, 119-126.
Cerretania, P., BernarasIturrioz, E., & Garay, P. B. (2016). Use of Information and Communications Technology, Academic. Computers in Human Behavior, 56(2), 119-126.
Pham, T. T. & Ho, J. C. (2015). The Effects of Product-Related, Personal-Related Factors and Attractiveness of Alternatives on Consumer Adoption. Technology in Society, 43, 159-172.
Rogers, E. M. & Shoemaker, F. (1978). Communication of Innovations: A Cross-Cultural Approach. New York: Free Press.
Rovinelli, R. J., & Hambleton, R. K. (1977). On The Use of Content Specialists in The Assessment of Criterion-Referenced Test Item Validity. Tijdschrift Voor Onderwijsresearch, 2(2), 49–60.
