การพัฒนาผลิตภัณฑ์ไม้กวาดทางมะพร้าวเพื่อเพิ่มมูลค่าทางเศรษฐกิจ ชุมชนวิสาหกิจบ้านหัวเขาบริการ ตำบลสระกระโจม อำเภอดอนเจดีย์ จังหวัดสุพรรณบุรี
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) ค้นหาปัญหา/อุปสรรคและความต้องการ การพัฒนาผลิตภัณฑ์ไม้กวาดทางมะพร้าวเพื่อเพิ่มมูลค่าทางเศรษฐกิจชุมชน 2) ออกแบบผลิตภัณฑ์ไม้กวาดทางมะพร้าวเพื่อเพิ่มมูลค่าทางเศรษฐกิจชุมชน และ 3) พัฒนากลไกลการตลาดผลิตภัณฑ์ไม้กวาดทางมะพร้าวเพื่อการเพิ่มมูลค่าทางเศรษฐกิจชุมชน วิสาหกิจบ้านหัวเขาบริการ ตำบลสระกระโจม อำเภอดอนเจดีย์ จังหวัดสุพรรณบุรี โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม เก็บรวบรวมข้อมูลโดยการสนทนากลุ่มกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 23 คน และการฝึกอบรมเชิงปฏิบัติการ 16 คน วิเคราะห์เชิงเนื้อหาประกอบบริบท โดยใช้เทคนิควิเคราะห์ข้อมูลแบบสามเส้า ผลการวิจัยพบว่า 1) ปัญหา/อุปสรรคและความต้องการในเรื่องของแบบบรรจุภัณฑ์ยังขาดการออกแบบที่มีความน่าสนใจเพื่อกระตุ้นให้ผู้บริโภคเกิดแรงจูงใจในการตัดสินใจซื้อ และไม่สะท้อนเอกลักษณ์และอัตลักษณ์ท้องถิ่นได้อย่างชัดเจน อีกทั้งยังขาดการบริหารจัดการการตลาดที่เหมาะสม และยังไม่ได้รับการรับรองมาตรฐานด้านคุณภาพและความปลอดภัยจากภาครัฐ 2) การออกแบบนผลิตภัณฑ์เพื่อเพิ่มคุณค่าเศรษฐกิจชุมชนท้องถิ่นสู่มาตรฐาน พบว่า ผู้อบรมมีผลสัมฤทธิ์ทางการฝึกอรม เปรียบเทียบผลคะแนนทดสอบก่อนและหลังอบรมมีความสัมพันธ์กันและเมื่อผู้เข้าอบรมได้รับการฝึกอบรมแล้วมีคะแนนหลังการสอบเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 3) การพัฒนากลไกลการตลาดผลิตภัณฑ์ไม้กวาดทางมะพร้าว แบ่งเป็น 3 ระยะ ได้แก่ (1) ระยะเร่งด่วน ควรเตรียมการยกระดับผลิตภัณฑ์ให้ได้รับการจดแจ้งมาตรฐานผลิตภัณฑ์ชุมชนจากภาครัฐ มีการควบคุมกระบวนการผลิตอย่างเหมาะสมปลอดภัยตั้งแต่ต้นน้ำ กลางน้ำ และปลายน้ำ เพื่อให้เกิดความมั่นใจว่าผู้ผลิตในชุมชนจะสามารถรักษาคุณภาพมาตรฐานผลิตภัณฑ์ได้อย่างสม่ำเสมอ (2) ระยะพัฒนาการตลาด ควรได้รับการพัฒนาให้มีความสามารถในการเป็นผู้ประกอบการ ในการออกแบบนวัตกรรมส่วนประสมทางการตลาด นำกลยุทธ์ทางการตลาดมาเป็นเครื่องมือในการบริหารจัดการให้สอดคล้องกับบริบทของชุมชน (3) ระยะการพัฒนาอย่างยั่งยืนควรวางแผนพัฒนาผู้ประกอบการวิสาหกิจให้มีส่วนร่วมและมีความสามารถสร้างสรรค์นวัตกรรมท้องถิ่น
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
คุณากร วาณิชย์วิรุฬห์. (2552). เศรษฐกิจสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติงแอนด์พับลิชชิง.
จักรพันธ์ ชัยทัศน์, จริยา แก้วภักดี และ วัชรี มนัสสนิท. (2567). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความยั่งยืนของวิสาหกิจชุมชนที่ได้รับการรับรองคุณภาพผลิตภัณฑ์ชุมชนในจังหวัดเชียงราย. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ สถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย, 30(1), 1–12.
ชนนิกานต์ อินทรเผือก, ประเพศ ไกรจันทร์ และทวีศักดิ์ รูปสิงห์. (2564). รูปแบบการจัดการวิสาหกิจชุมชนเพื่อการเติบโตอย่างยั่งยืน. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม พระจอมเกล้าพระนครเหนือ, 12(2), 46-56.
ณรงค์ฤทธิ์ ประสานตรี, จันทนา อุดม และ ไพโรจน์ บุตรชีวัน. (2567). แนวทางการพัฒนาการดำเนินงานของวิสาหกิจชุมชนท้องถิ่น: กรณีศึกษาวิสาหกิจชุมชนตำบลเกาะเกร็ด จังหวัดนนทบุรี. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(1), 25–42.
ดลฤดี พลมิตร และ สมจิตร ล้วนจำเริญ. (2566). ความท้าทายของการเป็นผู้ประกอบการกับความสำเร็จในการแข่งขันยุคใหม่ ตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์. วารสารการจัดการและการพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 10(1), 271-283.
นิภาพรรณ เจนสนติกุล. (2562). การพัฒนาวิสาหกิจชุมชนพื้นที่ภาคกลางตอนล่าง 1 เพื่อยกระดับขีดความสามารถในการแข่งขันในประชาคมอาเซียน. วารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์, 10(1), 95-120.
ปริทรรศน์ พันธุบรรยงก์. (2545). TQM ภาคปฏิบัติ: เทคนิคการแก้ปัญหาแบบ สึยาม่า. กรุงเทพฯ: สมาคม ส่งเสริมเทคโนโลยี (ไทย-ญี่ปุ่น).
พัชรินทร์ สิรสุนทร. (2547). แนวคิดและทฤษฎีด้านการพัฒนาสังคม. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
พิพัฒน์ ยอดพฤติการณ์. 2565. แนวคิดของผลิตภัณฑ์ 4.0. สืบค้นเมื่อ 30 ตุลาคม 2565, จากhttps://www.smartsme.co.th/content/218136
เพ็ญลักษณ์ อ่อนทรวง. (2565). การสร้างมูลค่าเพิ่มจากการแปรรูปเสื่อกกเพื่อยกระดับเศรษฐกิจชุมชน บ้านหนองสิม ตำบลปรือใหญ่ อำเภอขุขันธ์ จังหวัดศรีสะเกษ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัย มหาสารคาม, 7(2), 154-169.
วรานี เวสสุนทรเทพ, มานิดา เชื้ออินสูง, นวลศรี สงสม, มนฤทัย ศรีทองเกิด และ มานะ เอี่ยมบัว. (2567). การถอดบทเรียนความยั่งยืนของผลิตภัณฑ์ของกลุ่มเครือข่ายวิสาหกิจชุมชนและผู้ประกอบการ ในการพัฒนาต่อยอดผลิตภัณฑ์ชุมชน จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวสู่ความยั่งยืน, 6(2), 74–86.
สถาบันส่งเสริมการจัดการความรู้เพื่อสังคม. (2560). Thailand 4.0 โมเดลขับเคลื่อนประเทศไทยสูความมั่งคั่ง มั่นคง และยั่งยืน. กรุงเทพฯ: กองบริหารงานวิจัยและประกันคุณภาพการศึกษา.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2552). รายงานการศึกษาเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: บี.ซี.เพรส.
เอื้องฟ้า เขากลม, มนทิรา สังข์ทอง และ เมธาวัตร ภูธรภักดี. (2565). แนวทางการพัฒนาศักยภาพห่วงโซ่คุณค่าของวิสาหกิจชุมชนผักกูด บ้านเสมา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 9(2), 156–170.
Howkins, J. (2001). The Creative Economy: How People Make Money from Ideas. London: Penguin Publishing.
Protogerou, A., Kontolaimou, A. & Caloghirou, Y. (2022). Creative Industries and Resilience in Times of Crisis: The Role of Firm and Entrepreneurial Team Characteristics. International Journal of Entrepreneurial Behavior & Research, 28(4), 1075-1105.