ระบบพฤติกรรมการบริโภคด้วยปัญญาตามหลักปัจจัย 4 สำหรับนักเรียนโรงเรียนพระปริยัติธรรม จังหวัดนครพนม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาองค์ความรู้ เพื่อพัฒนา และ เพื่อประเมินประสิทธิภาพของระบบพฤติกรรมการบริโภคด้วยปัญญาตามหลักปัจจัย 4 สำหรับนักเรียนโรงเรียนพระปริยัติธรรม จังหวัดนครพนม
เป็นการวิจัยและพัฒนา จากการวิเคราะห์เอกสาร และวิจัยภาคสนาม โดยใช้เครื่องมือเป็นแบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ ในการเก็บรวบรวมข้อมูล จากแบบสอบถามนักเรียน 48 รูป ข้อมูลจากการสัมภาษณ์ผู้อำนวยการ และครูสอน จำนวน 7 รูป/คน วิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพด้วยการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา และวิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณด้วยสถิติค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า
1. ด้านองค์ความรู้ ระบบพฤติกรรมการบริโภคด้วยปัญญาตามหลักปัจจัย 4 คือ การใช้สอยปัจจัย 4 อันได้แก่ จีวร บิณฑบาต เสนาสนะ และคิลานเภสัช ในการทำเป็นกิจวัตรประจำวัน
2. ด้านพัฒนาระบบพฤติกรรมการบริโภคด้วยปัญญาตามหลักปัจจัย 4 พบว่า ในภาพรวมอยู่ในระดับปานกลาง ส่วนรายด้านคือด้านเครื่องนุ่งห่ม อยู่ในระดับมาก ด้านที่อยู่อาศัย อยู่ในระดับปานกลาง ด้านอาหาร อยู่ในระดับปานกลาง และ ด้านยารักษาโรค อยู่ในระดับปานกลาง
3. ด้านการประเมินประสิทธิภาพระบบจากผู้ทรงคุณวุฒิ โดยภาพรวม อยู่ในระดับมากที่สุด
4. ด้านองค์ความรู้ที่ได้จากการวิจัย ของระบบพฤติกรรมการบริโภคด้วยปัญญาตามหลักปัจจัย 4 คือ ประกอบด้วย A = Aliment อาหาร (บิณฑบาต) R = Residence ที่อยู่อาศัย (เสนาสนะ) A = Attire เครื่องนุ่งห่ม (จีวร) M = Medicine ยารักษาโรค (คิลานเภสัช)
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ฉัตยาพร เสมอใจ. (2550). พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
ชูชัย สมิทธิไกร. (2554). พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เชรษฐรัฐ กองรัตน์. (2567). การเรียนรู้โดยใช้ปรากฏการณ์เป็นฐาน: การพัฒนาสมรรถนะการคิดขั้นสูงเพื่อการเรียนรู้อย่างยั่งยืน. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(3), 1701 – 1720.
ปณิศา มีจินดา. (2553). พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพฯ: ธรรมสาร.
ปารินันท์ ปรางทิพย์อำไพ. (2566). โยนิโสมนสิการ: พุทธวิธีการดำเนินชีวิตในสังคมออนไลน์. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 10(5), 268-278.
พระครูวรดิตถ์ธรรมาภรณ์ (คําพันธ์ เมืองนนท์). (2563). แนวทางการปรับตัวการบริโภคปัจจัย 4 ของพระสงฆ์เขตอำเภอเมืองมหาสารคาม จังหวัดมหาสารคาม. Journal of Modern Learning Development, 5(6), 199-213.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2543). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาสมปอง มุทิโต. (2547). คัมภีร์อภิธานวรรณนา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ประยูรวงศ์พริ้นติ้ง.
มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2533). มังคลัตถทีปนีแปล เล่ม 4. (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: นานมีบุคส์พับลิเคชั่นส์.
วัดญาณเวศกวัน (2565). การบริโภคด้วยปัญญา. สืบค้นเมื่อ 1 ธันวาคม 2565, จาก https://www. watnyanaves.net/
สุปัญญา ไชยชาญ. (2550). ยุทธศิลป์ของซูนวู. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุวัฒน์ ศิรินิรันดร์ และ ภาวนา สวนพลู. (2564). แนวคิดและทฤษฎีเกี่ยวกับพฤติกรรมผู้บริโภค. สืบค้นเมื่อ 14 พฤษภาคม 2566, จาก https://doctemple.wordpress.com.
Damnoen, P. S., Siri, P., Supattho, P. S., & Kaewwilai, K. (2021). The Development of Student Characteristics in According to the Nawaluk Framework of the Buddhist integration of Buddhapanya Sri Thawarawadee Buddhist College. Asia Pacific Journal of Religions and Cultures, 5(2), 126–135.
Klomkul, L., Damnoen, S., Sawasdee, U., & Wilairadtanakun, A. (2023). Network Development of Buddhist Communication Innovative Space For Media Literacy of Thai Youths. Journal of Namibian Studies: History Politics Culture, 35, 919-935.
Schiffman, Leon G., & Kanuk, L. L. (1994). Consumer Behavior. (5th ed.). New Jersey: Prentice-Hall.