บทเรียนและข้อเสนอแนะเชิงกลยุทธ์การสื่อสารสุขภาพแด่พระสงฆ์ ภายใต้หลักธรรมนูญสุขภาพพระสงฆ์แห่งชาติ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เป็นการศึกษาบทเรียนและแนวปฏิบัติที่ดีในการสื่อสารเพื่อส่งเสริมสุขภาพแด่พระสงฆ์ไทยในพื้นที่สี่ภูมิภาคโดยมีพื้นที่จังหวัดที่ศึกษา 10 จังหวัด คือ เชียงใหม่ ลำพูน นครราชสีมา ขอนแก่น ศรีสะเกษ กรุงเทพฯ นนทบุรี สระบุรี นครนายก และตรัง ใช้วิธีการศึกษาเชิงคุณภาพ เก็บรวบรวมข้อมูลโดยการสนทนากลุ่มกับผู้ให้ข้อมูลทั้งพระสงฆ์และฆราวาส โดยจัดแบ่งกลุ่มผู้ให้ข้อมูลออกเป็นสามกลุ่มตามกรอบ บวร (บ้าน-วัด-รัฐ) คือ พระสงฆ์ ฆราวาสในชุมชน และทีมสุขภาพ จากการสัมภาษณ์กลุ่มกับผู้ให้ข้อมูลจำนวน 62 คน พบว่า สุขภาพของพระสงฆ์มีความเชื่อมโยงกับพฤติกรรมการทำบุญใส่บาตรของฆราวาส พระสงฆ์ในประเทศไทยกำลังเผชิญกับปัญหาสภาวะน้ำหนักเกิน การเจ็บป่วยด้วยโรคเรื้อรังที่ไม่ติดต่อ และโรคที่มากับความชราภาพ ส่วนด้านบทเรียนและแนวปฏิบัติที่ดีในการสื่อสารและการใช้สื่อในการส่งเสริมสุขภาพแด่พระสงฆ์พบว่า สื่อบุคคลและการสื่อสารระหว่างบุคคลเป็นสื่อที่มีบทบาทสำคัญในการสื่อสารสุขภาพ ช่วยเสริมพลังและสร้างการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมสุขภาพของพระสงฆ์และฆราวาสที่เกี่ยวข้อง ส่วนสื่อกิจกรรม การสื่อสารกลุ่มและการสื่อสารเครือข่ายมีบทบาทในการสร้างการมีส่วนร่วมด้านสุขภาพแด่พระสงฆ์และชุมชน ในขณะที่สื่อมวลชนเป็นสื่อที่ใช้ในการสนับสนุนด้านข้อมูลข่าวสาร ช่วยย่นระยะเวลาในการสื่อสารข้อมูล เพื่อนำเวลาที่มีอยู่มาใช้ในการสื่อสารแลกเปลี่ยนข้อมูลและประสบการณ์สุขภาพ นอกจากนี้ กลยุทธ์การสื่อสารเพื่อส่งเสริมสุขภาพแด่พระสงฆ์ต้องได้รับ
การออกแบบอย่างเป็นองค์รวมโดยสร้างการมีส่วนร่วมจากทุก “องค์ร่วม” ทางสุขภาพ โดยให้พระสงฆ์มีบทบาทในการเป็นผู้สื่อสารสุขภาพและการเป็นผู้นำสุขภาพตามแนวทางธรรมนูญสุขภาพพระสงฆ์แห่งชาติตามปรัชญาที่ระบุไว้ว่า “พระสงฆ์แข็งแรง วัดมั่นคง ชุมชนเป็นสุข”
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
จงจิตร อังคทะวานิช และคณะ. (2559). สถานการณ์ปัญหาโภชนาการในพระสงฆ์. กรุงเทพฯ: บริษัทปัญญมิตรการพิมพ์ จำกัด.
โพสต์ทูเดย์. (2564). พระสงฆ์ไทยเป็นเบาหวานพุ่ง! แนะญาติโยมช่วยดูแลภัตตาหาร. วันที่เข้าถึงข้อมูล 4 มีนาคม 2565 แหล่งที่มาhttps://www.posttoday.com/social/general/656125
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2557). สุขภาวะองค์รวมแนวพุทธ พิมพ์ครั้งที่ 33. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ ผลิธัมม์.
สำนักข่าว Hfocus เจาะลึกระบบสุขภาพ. (2562). วิกฤตสุขภาพพระสงฆ์ไทยนับแสนรายป่วยโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง เหตุพฤติกรรมเสี่ยงสุขภาพ. วันที่เข้าถึงข้อมูล 1 มีนาคม 2565 แหล่งที่มา https://www.hfocus.org/content/2019/09/17751
Bloor, M. (2001). Focus Groups in Social Research. London: Sage.
Corcoran, N. (2013). Communication Health Strategies for Health Promotion. London: Sage.
Epstein, R.M., Franks, P., Fiscella, K., Shields, C.G., Meldrum, S.C., Kravitz, R.L., & Duber-stien, P.R. (2005). Measuring patient-centred communication in patient-physician consultations: Theoretical and practical issues. Social Sciences & Medicine, 61, 1516-1528.
Glanz, K. & Bishop, D. B. (2014). The Role of Behavioral Science Theory in Development and Implementation of Public Health Interventions. Annual Review of Public Health, 31, 399-418.
Green, J., Tones, K., Cross, R. and Woodall, J. (2015). Health Promotion: planning and strategies (3rd ed.). Los Angeles: Sage.
Haig, K.M., Sutton, S., & Whittington, J. (2006). SBAR: A shared mental model for improving communication between clinicians. Joint Commission Journal on Quality and Patient Safety, 32, 167-175.
Kearney, M. H., & O’Sullivan, J. (2003) Identity Shifts as Turning Points in Health Behavior Change. Western Journal of Nursing Research. 25(2), 134-52.
Kotler, D., Roberto N., & Lee, N. (2002). Social Marketing: Improving the quality of life. Thousand Oaks: Sage.
Noar, SM. (2006). A 10-year retrospective of research in health campaigns: where do we go from here? Journal of Health Communication. 11(1), 21-42.
Politi, M. (2011). Communicating uncertainty can lead to less decision satisfaction: a necessary cost of involving patients in shared decision making. Health Expect, 14(1), 84-91.
Rogers, E.M. (1996). The field of health communication today: An up-to-date report. Journal of Health Communication. 1(1), 15-23.
Schiavo, R. (2014). Health Communication: from theory to practice (2nd ed.). United States: John Wiley & Sons.
Street, R.L. & Millay, B. (2001). Analysing patient participation in medical encounters. Health Communication, 13(1), 61-73.
