การศึกษาความสัมพันธ์ของการรู้เท่าทันสื่อ สารสนเทศ และดิจิทัล กับความสามารถในการให้ความรู้และการกำกับดูแลพฤติกรรมการใช้สื่อออนไลน์ของผู้ปกครองที่มีบุตรหลานในระดับชั้นมัธยมศึกษา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานชิ้นนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการรู้เท่าทันสื่อ สารสนเทศ และดิจิทัล กับความสามารถในการให้ความรู้ และการกำกับดูแลพฤติกรรมการใช้สื่อออนไลน์ของผู้ปกครองที่มีบุตรหลานในระดับชั้นมัธยมศึกษา กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ปกครองที่มีบุตรหลานในระดับชั้นมัธยมศึกษา ในจังหวัดกรุงเทพมหานคร จำนวน 412 คน เป็นการศึกษาแบบผสมผสาน เก็บข้อมูลด้วยแบบสอบถามและการสัมภาษณ์เชิงลึก ผลการวิจัยพบว่าระดับการรู้เท่าทันสื่อในภาพรวมของผู้ปกครอง อยู่ในระดับดี ( =4.02) เมื่อพิจารณารายด้านพบว่าทักษะด้านสร้างสรรค์เนื้อหาและข้อมูลสารสนเทศอยู่ในระดับดีมาก ( =4.34) ทักษะด้านการประยุกต์ใช้และสร้างการเปลี่ยนแปลงอยู่ในระดับดีมาก =4.32) และทักษะด้านการเข้าถึงสื่อ สารสนเทศ และใช้เทคโนโลยีอย่างปลอดภัยอยู่ในระดับดีมาก ( =4.21) ทักษะการวิเคราะห์ วิพากษ์ และประเมินสื่อสารสนเทศและเทคโนโลยีดิจิทัลอยู่ในระดับดี ( =4.14) การรู้เท่าทันสื่อ สารสนเทศและดิจิทัลของผู้ปกครองกับความสามารถในการให้ความรู้และการกำกับดูแลพฤติกรรมการใช้สื่อออนไลน์มีความสัมพันธ์กันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 กล่าวคือความสัมพันธ์ระหว่างการรู้เท่าทันสื่อ สารสนเทศ และดิจิทัลของผู้ปกครองกับความรู้และความสามารถในการให้ความรู้แก่บุตรหลานสัมพันธ์กันเชิงบวกในระดับปานกลาง ดังนั้นควรส่งเสริมระดับการรู้เท่าทันสื่อของผู้ปกครอง เพื่อเพิ่มความรู้ความสามารถในการกำกับดูแลพฤติกรรมการใช้สื่อออนไลน์ และการเป็นแบบอย่างที่ดีในการใช้สื่อให้บุตรหลาน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ภาษาไทย
กรมสุขภาพจิต. (2560). ประเด็นร้อนในจิตเวชเด็กและวัยรุ่น. รายงานจากการประชุมวิชาการจิตเวชศาสตร์เด็กและวัยรุ่น ครั้งที่ 21. นนทบุรี: กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข.
ขนิษฐา จิตแสง. (2557). ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยด้านบุคคลและกลุ่มบุคคลที่มีผลต่อทักษะการรู้เท่าทันสื่ออินเทอร์เน็ตของเยาวชน ในเขตเทศบาล 46 นครขอนแก่น. Information. 21(1), 46-60.
จินตนา ตันสุวรรณนนท์. (2551). ผลการฝึกอบรมเพื่อพัฒนาการรู้เท่าทันสื่อของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต. วารสารพฤติกรรมศาสตร์. 14(1), 21-32.
ชาญวิทย์ พรนภดล, บัณฑิต ศรไพศาล, กุสุมาวดี คำเกลี้ยง, เสาวนีย์ พัฒนอมร. (2557). การพัฒนาแบบทดสอบการติดเกม. วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย. 59(1), 3-14.
ดุษฎี จึงศิรกุลวิทย์. (2558). 6C ที่พ่อแม่ควรรู้…ก่อนลูกถูกสื่อออนไลน์ครอบงำ. วันที่เข้าถึงข้อมูล 10 เมษายน 2564. แหล่งที่มา https://mgronline.com/live/detail/9580000102361
เดฟโวราห์ เฮทเนอร์. (2565). พ่อแม่ทำไง ผลวิจัยชี้เด็กใช้เวลากับโลกโซเชียลเพิ่มขึ้น 17% ในช่วง 2 ปี. วันที่เข้าถึงข้อมูล 28 มิถุนายน 2566 แหล่งที่มา https://www.thairath.co.th/news/foreign/2351426
อุษา บิ้กกิ้นส์. (2563). ตัวบ่งชี้การรู้เท่าทันสื่อ สารสนเทศ และดิจิทัลระดับบุคคล เพื่อส่งเสริมความเป็นพลเมืองประชาธิปไตย ฉบับสมบูรณ์. สถาบันสื่อเด็กและเยาวชน (สสย).
นิรมิษ เพียรประเสริฐ. (2560). Smart Class: ห้องเรียนในยุค 4.0. สสวท. 45(208), 40-45.
ผ่องศรี วาณิชย์ศุภวงศ์. (2546). เอกสารคําสอนระเบียบวิธีวิจัยทางการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 4. ปัตตานี:ฝ่ายเทคโนโลยีการศึกษา สำนักวิทยบริการมหาวิทยาลัย สงขลานครินทร์.
พวงรัตน์ ทวีรัตน์. (2540). วิธีการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร,
พรรษสิริ กุหลาบ. (2563). การส่งเสริมการรู้เท่าทันสื่อ สารสนเทศ และดิจิทัลสำหรับเด็กและเยาวชน: กรณีศึกษาจากเกาหลีใต้ สิงคโปร์ และสหราชอาณาจักร 1. วารสารศาสตร์. 13(2), 130-165.
วิสาลักษณ์ สิทธิ์ขุนทด. (2551). การพัฒนาโมเดลเชิงสาเหตุของการรู้เท่าทันสื่อของนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 3 ในโรงเรียนสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมพงษ์ จิตระดับ. (2560). การส่งเสริมกระบวนการทางความคิด (Mindset) เด็กและเยาวชนสู่ประเทศไทย 4.0. ศูนย์วิชาการและเครือข่ายวิชาการ ด้านเด็ก เยาวชน และครอบครัว คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สกล ธีระวรัญญู, เก็จแก้ว ธเนศวร, ศุเรนทร์ ฐปนางกูร, ผนวกเดช สุวรรณทัต, ไพฑูรย์ อนันต์ทเขต. (2560). รูปแบบการเรียนรู้สำหรับคนรุ่นใหม่. กรุงเทพฯ: สำนักงานบริหารและพัฒนาองค์ความรู้ และสถาบันการเรียนรู้มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2553). การสำรวจสำมะโนประชากรไทย ปี 2553. วันที่เข้าถึงข้อมูล 21 พฤศจิกายน 2561, แหล่งที่มา http://www.nso.go.th/sites/2014/
สุชา จันทร์เอม. (2542). จิตวิทยาพัฒนาการ. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
สุภารักษ์ จูตระกูล. (2559). ครอบครัวกับการรู้เท่าทันสื่อดิจิทัล (Digital Literacy) ของดิจิทัลเนทีฟ (Digital Native). วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย. 11(1), 31-50.
สุริชัย หวันแก้ว. (2565). รู้ทันสื่อได้อย่างไรใน ปี 2565. วันที่เข้าถึงข้อมูล 28 มิถุนายน 2566 แหล่งที่มา https://www.presscouncil.or.th/6969
อุษา บิ้กกิ้นส์. (2555). การรู้เท่าทันสื่อและสารสนเทศ ชุดเครื่องมือและกิจกรรมสร้างสรรค์เพื่อชุมชน. กรุงเทพฯ: แผนงานสื่อสร้างสุขภาวะเด็กและเยาวชน สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ;
ภาษาอังกฤษ
Bevort E, Breda I. (2008). Adolescents and the Internet: Media appropriation and perspectives on education. Retrieved June 15, 2019, from http://www.irma-international.org/
Potter WJ. (2005). Media Literacy. 3rd ed. New York: SAGE Publications Inc.
Potter, W. J. (2005). Media Literacy. (3rd ed.). Sage Publications, Inc. United State of America.
UNESCO. Unifying Notions of Media and Information Literacy. (2013). Retrieved November 21, 2018, from http://unesco.mil-for-teachers.unaoc.org/foreword/unifying-notions-of-media-and-information-literacy/
