กลวิธีทางภาษาในการพูดเพื่อการสร้างแรงบันดาลใจของสินธุเสน เขจรบุตร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยชิ้นนี้เป็นงานวิจัยแบบผสมผสาน (Mixed Methods Research) มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ประเภทและลักษณะของทำเนียบภาษา ตลอดจนสังเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างทำเนียบภาษากับเนื้อหาต่างประเภทในการสื่อสารเพื่อสร้างแรงบันดาลใจของ สินธุเสน เขจรบุตร ผู้วิจัยใช้วิธีการวิเคราะห์ตัวบท และการวิเคราะห์เนื้อหา โดยเก็บข้อมูลจากแหล่งข้อมูลเนื้อหาในคลิปวีดิทัศน์ที่เผยแพร่ในเฟซบุ๊กแฟนเพจ K.S. Khunkhao จำนวน 30 คลิป ก่อนนำมาตรวจสอบข้อมูลแบบสามเส้าเพื่อความถูกต้องและครบถ้วนของข้อมูล ผลการศึกษาพบว่า ประเภทและลักษณะของทำเนียบภาษาที่ สินธุเสน เขจรบุตร ใช้ในการสื่อสารเพื่อสร้าง แรงบันดาลใจ จำแนกเป็น 2 ส่วน คือ 1) ทำเนียบภาษาตามประเภทไวยากรณ์ พบการใช้คำที่ปรากฎเป็นลักษณะเด่นจำนวนทั้งสิ้น 11 ประเภท และ 2) ทำเนียบภาษาตามกลุ่มความหมาย การสังเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างทำเนียบภาษากับเนื้อหาต่างประเภทในการสื่อสารเพื่อสร้างแรงบันดาลใจของ สินธุเสน เขจรบุตร ประกอบด้วยเนื้อหาต่างประเภทจำนวน 2 กลุ่มหลัก คือ 1) ประเภทเนื้อหาด้านการดำเนินชีวิต และ 2) ประเภทเนื้อหาด้านความสัมพันธ์ ที่ส่งผลต่อลักษณะการใช้ทำเนียบภาษาที่แตกต่างกัน ซึ่งลักษณะการใช้ภาษาดังกล่าวข้างต้นมีความสำคัญต่อการสร้างเอกลักษณ์ของผู้พูดในฐานะนักสร้างแรงบันดาลใจให้กับผู้ฟังหลากหลายกลุ่มอย่างครอบคลุม ตลอดจนสะท้อนแนวทางการออกแบบโครงสร้างสารเพื่อสร้างแรงบันดาลใจของสินธุเสน เขจรบุตร ที่มีลักษณะเด่นทั้งใน ส่วนนำ ส่วนเนื้อหา และ ส่วนสรุป โดยมีแนวทางการเล่าเรื่องที่สอดคล้องกับความคุ้นเคยของคนไทยคล้ายการฟังนิทานอีสปที่ตั้งต้นด้วยสถานการณ์และทิ้งท้ายด้วยข้อคิด หลังจากนั้นจะเป็นการกล่าวลาด้วยการอวยพรเพื่อแสดงความปรารถนาดี
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กนกรัตน์ สุขะวัฒนะ. (2534). ความสัมพันธ์ระหว่างการเปิดรับสื่อเกี่ยวกับโรคเอดส์ กับความรู้ ทัศนคติและพฤติกรรมในการป้องกันโรคเอดส์ของหญิงโสเภณี : กรณีศึกษาที่หน่วยควบคุมกามโรค อ.หาดใหญ่. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
กาญจนา แก้วเทพ และคณะ. (2549). ใต้ฟากฟ้าแห่งการศึกษาสื่อบุคคลและเครือข่ายการสื่อสาร :ภาพรวมจากงานวิจัย. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
เกษดา จารุรัตน์. (2557). พฤติกรรมการใช้และทัศนคติของผู้ใช้โซเชียลเน็ตเวิร์ค (SOCIAL NETWORK) กรณีศึกษา กูเกิล พลัส (GOOGLE+). กรุงเทพมหานคร: คณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
คณาจารย์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2553). ภาษาศาสตร์เบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ดุษฎี โยเหลา, วิไลลักษณ์ ลังกา, ศรัณย์ พิมพ์ทอง และ นริสรา พึ่งโพธิ์สภ. (2556). การประเมินผลจากการชมภาพยนตร์เพื่อสร้างแรงบันดาลใจของนิสิตปริญญาตรี มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ (รายงานวิจัยฉบับสมบูณ์). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
นววรรณ พันธุเมธา. (2559). คลังคำ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์อมรินทร์.
ปรมะ สตะเวทิน. (2546). หลักนิเทศศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปวีณ์สุดา เหนือคลอง, ปาริชาติ แก้วนวน, พัชวรรณ ด้วงสุข, สมิทธ์ชาต์ พุมมา และ อลิสา คุ่มเคี่ยม. (2562). การใช้ภาษาในการพูดเพื่อสร้างแรงบันดาลใจของฌอน บูรณะหิรัญ. กรุงเทพมหานคร: วลัยลักษณ์วิจัย.
วรวุฒิ ภักดีบุรุษ. (2552). ศิลปะการใช้ภาษาเพื่องานนิเทศศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: ทริปเพิ้ลเอ็ดดูเคชั่น.
สหไทย ไชยพันธุ์. (2555). แนวคิดทฤษฎีการพูดสื่อสารในสังคม. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์, 4(3), 140-154.
สุทธญาณ์ บุญเต็ม และพรทิพย์ เย็นจะบก. (2563). การสื่อสารเพื่อสร้างแรงบันดาลใจในการพัฒนาตนเอง (Life Coach) ผ่านสื่อสังคมออนไลน์. ในการประชุมทางวิชาการของมหาวิทยาลัยรังสิต. ประจำปี 2563, ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยรังสิต.
สุนันท์ อัญชลีนุกูล. (2562). ระบบคำภาษาไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อานนท์ ศักดิ์วรวิชญ์. (2563). ปรากฏการณ์ Life Coach สะท้อนความอ่อนแอทางจิตใจของคนไทย.[ออนไลน์] วันที่เข้าถึงข้อมูล 11 เมษายน 2563, แหล่งที่มา https://mgronline.com/daily/detail/9630000066585
อาภิสรา พลนรัตน์ และกิติมา อินทรัมพรรย์. (2558). คำวิเศษณ์: ลักษณะเด่นทางภาษาของวัยรุ่นไทย. ในการประชุมทางวิชาการของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ครั้งที่ 53, กรุงเทพมหานคร:มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2548). ภาษาในสังคม ความหลากหลาย การเปลี่ยนแปลงและการพัฒนา.กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อรวรรณ ปิลันธน์โอวาท. (2549). การสื่อสารเพื่อการโน้มน้าวใจ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เอธิกา เอกวารีสกุล และปัทมา พัฒน์พงษ์. (2562). โครงสร้างสัมพันธสารการพูดสร้างแรงบันดาลใจในภาษาไทย. Journal of Language and Culture, 38(1), 1-20.
Bloomfield, L. (1933). Language. New York: Rinehart and Winston.
Erwin P. Bettinghaus and Michael J. Cody. (1987). Persuasive Communication. New York: Holt, Rinehart and Winston.
John H. Zenger, Joseph R. Folkman and Scott K. Edinger. (2009). The Inspiring Leader : Unlock the secret of how extraordinary leaders motivate. New York: McGraw-Hill Education.
R.H. Robins. (1964). A Short History of Linguistics. New York: Longman.
Schramm, W. (1969). Mass Communication. University of Illinois Press.
Thrash, T. M., & Elliot, A. J. (2004). Inspiration: core characteristics, component processes, antecedents, and function. Journal of personality and social psychology, 87(6), 957.
Winston L. Brembeck, & William S. Howell. (1976). Persuasion: a means of social influence. Englewood Cliffs. New Jersey Prentice-Hall.
