“สตริงเกอร์” สื่อชายแดนใต้ในกระบวนการสันติภาพ: การลดทอนอคติและความเกลียดชังต่อพื้นที่และผู้คนในชายแดนใต้

Main Article Content

วิไลวรรณ จงวิไลเกษม
พัทธ์ธีรา นาคอุไรรัตน์

บทคัดย่อ

บทความวิจัยเรื่อง “สตริงเกอร์” สื่อชายแดนใต้ในกระบวนการสันติภาพ: การลดทอนอคติและความเกลียดชัง ต่อพื้นที่และผู้คนในชายแดนใต้ มุ่งทำความเข้าใจการต่อรองระหว่างอุดมการณ์ของคนทำสื่อชายแดนใต้ในกระบวนการสันติภาพกับบทบาทหน้าที่และความรับผิดชอบของสื่อชายแดนใต้ต่อการลดทอนอคติและความเกลียดชังต่อพื้นที่และผู้คนในชายแดนใต้ โดยใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกและกระบวนการสานเสวนา ตลอดจนการสังเกตการณ์แบบมีส่วนร่วม ผลการวิจัยพบว่า 1) “สื่อ” ชายแดนใต้สามารถจัดกลุ่มได้ 5 กลุ่ม คือ 1.ตัวแทนสื่อส่วนกลาง 2. สตริงเกอร์หรือผู้ส่งข่าวจากพื้นที่เป็นคนในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนใต้ 3. สื่ออิสระ ผู้ไม่มีสังกัดจากสำนักข่าวใด ๆ 4. สื่อภาคพลเมือง และ 5. สื่อผู้เป็นล่ามและผู้ประสานงานนักข่าวต่างประเทศ โดยสื่อบางรายมีสถานะคาบเกี่ยวอยู่หลายกลุ่ม แต่กลุ่มที่มีบทบาทโดดเด่นมากที่สุดคือ “สตริงเกอร์” ซึ่งส่วนใหญ่เป็นคนในพื้นที่ จึงมีโอกาสและความได้เปรียบในแง่ความไวในการเข้าถึงแหล่งข่าว แต่ไม่มีอำนาจในการตัดสินใจลงข่าว 2) การทำหน้าที่ของสตริงเกอร์ส่วนใหญ่ไปไม่ถึงอุดมการณ์การเป็นสื่อสันติภาพในการหนุนเสริมกระบวนการสันติภาพ เกิดจาก 3 ปัจจัยหลัก ปัจจัยแรก สภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ราวกับอยู่ “ระหว่างเขาควาย” (Dilemma) เพราะอันตรายทั้งสองด้าน เป็นสภาวะกระอักกระอ่วนในฐานะที่เป็นทั้งคนในพื้นที่และเป็นทั้งสื่อในพื้นที่ ซึ่งต้องต่อรองกับอุดมการณ์การเป็นสื่อและความอยู่รอดของตนเองท่ามกลางบริบทแวดล้อมที่รุนแรงถึงตาย อีกทั้งสตริงเกอร์ยังขาดความรู้และความเข้าใจในเรื่องกระบวนการสันติภาพและการสื่อข่าวเชิงสื่อสารสันติภาพ ปัจจัยที่สอง โครงสร้างและนโยบายองค์กรสื่อถูกกำหนดโดยส่วนกลาง ซึ่งมีอำนาจค่อนข้างเด็ดขาดในการตัดสินใจกำหนดประเด็นและเลือกนำเสนอข่าวที่ถูกส่งโดยสตริงเกอร์ ส่งผลต่อการตอกย้ำความน่ากลัว สร้างอคติและความเกลียดชังทำให้เกิด “ความเป็นอื่น” ในภูมิศาสตร์จินตนาการของคนนอกพื้นที่ และปัจจัยที่สาม  ความท้าทายในการทำข่าวทั้งเรื่องงบประมาณ แหล่งข่าว ข้อเท็จจริงหลายชุดและความตาย ข้อเสนอแนะจากการวิจัย เพื่อให้สตริงเกอร์สามารถทำหน้าที่หนุนเสริมกระบวนการสันติภาพชายแดนใต้ จำเป็นต้องมีการฝึกอบรมชุดความรู้เรื่องวารสารศาสตร์สันติภาพ ความรู้และทักษะการวิเคราะห์กระบวนการสันติภาพ การปรับโครงสร้างองค์กรสื่อ โดยการเพิ่มอำนาจให้สตริงเกอร์มีส่วนร่วมในการกำหนดประเด็นการนำเสนอข่าว เพื่อเป็นการหนุนเสริมให้สื่อชายแดนใต้มีบทบาทและความรับผิดชอบต่อการลดทอนอคติและความเกลียดชังต่อผู้คนและพื้นที่ ซึ่งเป็นบ้านของพวกเขาลงได้บ้าง

Article Details

ประเภทบทความ
Articles

เอกสารอ้างอิง

กาญจนา แก้วเทพ, บรรณาธิการ. (2530). สื่อในสันติภาพ สันติภาพในสื่อ. คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

กาญจนา แก้วเทพ. (2530). ว่าด้วยความสัมพันธ์สามเส้า: การสื่อสาร-สงคราม-สันติภาพ. ใน กาญจนา แก้วเทพ, บรรณาธิการ. (2530). สื่อในสันติภาพ สันติภาพในสื่อ, (น. 31-45). คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

คณะกรรมการอิสระเพื่อความสมานฉันท์แห่งชาติ (กอส.). (2549). รายงานคณะกรรมอิสระเพื่อความสมานฉันท์แห่งชาติ: เอาชนะความรุนแรงด้วยพลังสมานฉันท์. กรุงเทพฯ: คณะกรรมการอิสระเพื่อความสมานฉันท์แห่งชาติ.

คณะทำงานพื้นที่กลางสร้างสันติภาพจากคนใน. (2557). เราจะทำให้กระบวนการสันติภาพเดินหน้าต่อไปได้อย่างไร?. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.

เครือข่ายพลเมืองเน็ต. (2556). เปิดงานวิจัย Hate Speech คำพูดเกลียดชังออนไลน์ไทย นิยามหลายระดับ กำกับต้องดูวัตถุประสงค์. วันที่เข้าถึงข้อมูล 8 กรกฎาคม 2559, แหล่งที่มา https://thainetizen.org/2013/07/online-hate-speech-in-thailand-research-chula/

จอห์น พอล เลเดอรัค. (2555). พลังธรรมแห่งจินตนาการ: ศิลป์และวิญญาณการสร้างสันติภาพ. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้ง แอนด์พับลิชชิ่ง จำกัด (มหาชน).

ชัยวัฒน์ สถาอานันท์. (2549). ความรุนแรงกับมายาการแห่งอัตลักษณ์.และ คำสั่ง 66/43?: รัฐ,ปัญหาวัฒนธรรมของรัฐกับการจัดการความขัดแย้งในศตวรรษใหม่. ใน อาวุธมีชีวิต?: แนวคิดเชิงวิพากษ์ว่าด้วยความรุนแรง (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ฟ้าเดียวกัน.

ชัยวัฒน์ สถาอานันท์. (2552ก). ศึกษาความรุนแรงภาคใต้: บริบททางนโยบาย-ความรู้-การรับรู้. ใน ศูนย์ข่าวสารสันติภาพ คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. ศึกษาความรุนแรงภาคใต้: บริบททางนโยบาย ความรู้ การรับรู้, รายงานการศึกษาความขัดแย้งในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ (น.1-20). กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยสังคม จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ชัยวัฒน์ สถาอานันท์. (2551ก). บทนำ. ใน ชัยวัฒน์ สถาอานันท์ (บรรณาธิการ), แผ่นดินจินตนาการ. กรุงเทพฯ: มติชน.

ชาญชัย ชัยสุขโกศล. (2555). “Hate Speech และข้อมูลที่อันตราย : ทางเลือกวิธีตอบโต้ทางการเมือง”. วันที่เข้าถึงข้อมูล 6 พฤษภาคม 2559, แหล่งที่มา https://www.dropbox.com/sqmrpf8oc3fxs6fw%28final%29%20hate%

report%2C%20yr3%20-%20Apr%2016%2C%202015 .pdf?dl=0

ชาญชัย ชัยสุขโกศล. (2559). เมื่อใดที่การแสดงความเกลียดชังกลายเป็นการใช้ความรุนแรง? ใน ชัยวัฒน์ สถาอานันท์ (บรรณาธิการ) ความรู้ ความลับ ความทรงจำ: พื้นที่สันติวิธีหนทางสังคมไทย, (น. 345-394). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.)

ซาอิด, เอ็ดวาร์ด. (2549). “Edward Said ผู้ตีแผ่มายาคติของ “การปะทะระหว่างอารยธรรม”. ใน สฤณี อาชวานันทกุล. To Think Well Is Good, To Think Right is Better. กรุงเทพฯ: Openbooks.

นูรยา เก็บบุญเกิด. (17 พฤศจิกายน 2554). เปิด‘6 งานวิจัยสื่อ ม.อ.ปัตตานี’ โทนสันติภาพ–สันติภาพมาแรง. โรงเรียนนักข่าวชายแดนใต้ ศูนย์เฝ้าระวังสถานการณ์ภาคใต้ (DSJ). วันที่เข้าถึงข้อมูล 19 เมษายน 2560, แหล่งที่มา http://www.deepsouthwatch.}org/en/node/2487

ดุสิต หวันฯ. (2551). เราติดอยู่ในแนวรบเสียแล้ว แม่มัน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.

ธงชัย วินิจจะกูล. (2530). ประวัติศาสตร์การสร้าง ‘ตัวตน’. ใน สมบัติ จันทรวงศ์ และ ชัยวัฒน์ สถาอานันท์ (บรรณาธิการ), อยู่เมืองไทย: รวมบทความสังคมการเมืองเพื่อเป็นเกียรติแด่ ศาสตราจารย์เสน่ห์ จามริกในโอกาสอายุครบ 60 ปี. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ปกรณ์ พึ่งเนตร และ สุเมธ ปานเพชร. (25 กรกฎาคม 2558). ย้อนเหตุสลดจีวรเปื้อนโลหิต 11 ปีภิกษุสังเวยไฟใต้ 19 รูป บาดเจ็บ 25. วันที่เข้าถึงข้อมูล 25 กรกฎาคม 2558, แหล่งที่มา http://www.isranews.org/south-news/stat-history/item/40181-blood.html

ปาริชาติ สถาปิตานนท์. (2547). ระเบียบวิธีวิจัยการสื่อสาร. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการ พิมพ์

พัทธ์ธีรา นาคอุไรรัตน์. (2556). “คนกลุ่มน้อยนิด” กับ “ชีวิตแห่งการต่อรอง” ในบริบทความรุนแรงถึงตายชายแดนใต้: กรณีศึกษาชาวคาทอลิกในปัตตานี. (ดุษฎีนิพนธ์). ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชา สหวิทยาการ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

พัทธ์ธีรา นาคอุไรรัตน์. (ตุลาคม-ธันวาคม 2557).อ่าน (ใหม่) เรื่องสั้นว่าด้วย “การอยู่ร่วมกัน”ในสังคมพหุวัฒนธรรมชายแดนใต้ในรอบหนึ่งทศวรรษแห่งความรุนแรง (พ.ศ. 2547-2557) (ตอนจบ). รูสมิแล, 35(4), 47-59.

พัทธ์ธีรา นาคอุไรรัตน์ และ นันทวัช สิทธิรักษ์. (2561). การสานเสวนา หลักการและกระบวนการ ใน พัทธ์ธีรา นาคอุไรรัตน์ (บรรณาธิการ), เทคนิคและเครื่องมือเก็บข้อมูลจากสนามความขัดแย้งสู่ความร่วมมือ, (น. 61 – 70). นครปฐม: อิมเพรส ปริ้นท์ติ้ง.

พิรงรอง รามสูต. (2558). ประทุษวาจากับโลกออนไลน์. กรุงเทพฯ: คบไฟ.

ภาสกร จำลองราช. (2553). คนชายข่าว คนชายขอบ. กรุงเทพฯ: โครงการสื่อสารสุขภาวะของคนชายขอบ.

ภีรกาญจน์ ไค่นุ่นนา. (2550). รายงานการวิจัยการสื่อข่าวเพื่อสันติภาพ จากแนวคิดสู่การปฏิบัติ Peace Journalism: สื่อเพื่อสันติภาพและไร้ความรุนแรง. วันที่เข้าถึงข้อมูล 20 มิถุนายน 2564, แหล่งที่มา http://midnightuniv.tumrai.com/midnight2544/0009999541.html

ภีรกาญจน์ ไค่นุ่นนา. (2562). สถานภาพองค์ความรู้: การวิจัยด้านวารสารศาสตร์ภายใต้สถานการณ์ ู ความขัดแย้งในจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย. วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงราย, 14(2), 64 -86.

ภีรกาญจน์ ไค่นุ่นนา และ ปาริชาต สถาปิตานนท์. (2019). วารสารศาสตร์สันติภาพ: สถานภาพขององค์ความรู้และทิศทางในอนาคต. วารสารสิทธิและสันติศึกษา, 5(2), 140 – 159.

วลักษณ์กมล จ่างกมล. (2550). รายงานวิจัยเรื่องสื่อเพื่อสันติภาพ: จริยธรรมการจัดการ และข้อเสนอแนะเพื่อการพัฒนา. เสนอต่อสภาวิจัยแห่งชาติ, ปัตตานี : คณะวิทยาการสื่อสาร มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี.

วิไลวรรณ จงวิไลเกษม. (2555). พื้นที่ “สันติภาพ” ในสถานการณ์ความรุนแรง: กรณีศึกษา ตำบลทรายขาว อำเภอโคกโพธิ์ จังหวัดปัตตานี. (ดุษฎีนิพนธ์). ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชา สหวิทยาการ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

วิภา สุขกิจ. (2530). มาช่วยกันสร่างสันติภาพ...ด้วยการสื่อสาร. ใน กาญจนา แก้วเทพ, บรรณาธิการ. สื่อในสันติภาพ สันติภาพในสื่อ, (น. 45–60). คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วรวุธ อ่อนน่วม. (พฤษภาคม 2555). ปรากฏการณ์ทางการสื่อสารยุคดิจิทัล. วารสารวิชาการสมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย (สสอท.), 18(2), 212-220

ศรัณย์ วงศ์ขจิตร. (2555). จินตนาการปลายด้ามขวาน: อ่าน “ภูมิศาสตร์ในจินตนาการ”ผ่านนวนิยายจังหวัดชายแดนใต้. (วิทยานิพนธ์) รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการปกครอง คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ศศิพรรณ บิลมาโนช. (2552). การรับรู้ถึงวิกฤตการณ์ในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้และภาพลักษณ์ที่มีต่อนักศึกษาไทยมุสลิมในสายตาของผู้บริหารสถานประกอบการเอกชนในกรุงเทพมหานคร. วันที่เข้าถึงข้อมูล 3 เมษายน 2556, แหล่งที่มา http://www.bu.ac.th/knowledgecenter/epaper/july_dec2010/pdf/P_23-37.pdf

ศูนย์ศึกษานโยบายสื่อ. (2556). การกำกับดูแลสื่อที่เผยแพร่เนื้อหาที่สร้างความเกลียดชัง, รายงานวิจัย. กรุงเทพฯ: คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สมัชชา นิลปัทม์. (2557). วาทกรรมสื่อมวลชนในกระบวนการสันติภาพสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ 2556. วารสารนิเทศศาสตร์ 32 (4), 1-27.

สมัชชา นิลปัทม์ และรุ่งรวี เฉลิมศรีภิญโญ. (2556). วาทกรรมสื่อมวลชนในกระบวนการสันติภาพสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ 2556. กลุ่มมีเดียอินไซด์ เอ้าท์.

สมัชชา นิลปัทม์. (2559). นวัตกรรมการสื่อสารภาคพลเมือง : กรณีศึกษาสื่อพลเมืองประเทศศรีลังกาของโครงการ ICT4Peace. วันที่เข้าถึงข้อมูล 5 พฤษภาคม 2560, แหล่งที่มา http://www.deepsouthwatch.org/ms/node/9878

สำนักข่าวอิศรา. (22 พ.ค. 2559). กระแสหวาดระแวงอิสลามในสังคมไทย จากชายแดนใต้สู่เหนือ-อีสาน. วันที่เข้าถึงข้อมูล 8 กรกฎาคม 2559, แหล่งที่มา http://www.isranews.org/south-news/academic-arena/item/47114-islamo.html)

อิ่มจิต เลิศพงษ์สมบัติ และคณะ. (2550). สาร สื่อ สู่สันติ. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ คณะวิทยาการสื่อสารสงขลา: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ (วช.)

Anderson, B. (1996). Imagined Communities: Reflections on the Origin and Spread of Nationalism (revised edition). London and New York: Verso.

Aslam, R. (2014). The Role of Media in Conflict: Integrating Peace Journalism in Journalism Curriculum. [Dissertation].

Duncan, C. R. (Ed.). (2004). Civilizing the Margins: Southeast Asian Government Policies for the Development of Minorities. Ithaca and London: Cornell University Press.

Galtung, J. (1969). ‘Violence, Peace and Peace Research’. Journal of Peace Research, 6 (3): 167-91.

Galtung, J. (2000). The Task of Peace Journalism. Ethnical Perspectives, 7(2-3): 162-167.

Hall, S. (1989). Ethnicity: Identity and Difference. Retrieved November 24, 2010, from http://www.csus.edu/indiv/l/leekellerh/Hall,%20Ethnicity_Identity_ and_Difference.pdf

Hattotuwa, S. (2002). The Role of the Media in Peace Processes. Retrieved June 12, 2020, from https://sanjanah.wordpress.com/2002/10/27/the-role-of-the-media-in-peace-processes/

Jory, P. (2007). From Melayu Patani to Thai Muslim: The spectre of ethnic identity in Southern Thailand. South East Asia Research, 15(2), 255-279.

Lundqvist, K. (2003). Media – a tool for peace or a weapon of war? New Routes. A journal of Peace Research and Action, 8(2), p.3.

McCargo, D. (2008). Tearing Apart the Land: Islam and Legitimacy in Southern Thailand. Ithaca and London: Cornell University Press.

Nyama, B. (2003). Media as agents for peacebuilding. New Routes. A journal of Peace Research and Action, 8(2), 9-10.

Said, E. W. (1978). Orientalism. London and Henley: Routledge & Kegan

Paul.F F. (1993). Culture and Imperialism. New York: Alfred A. Knopf.

Said, E. (1978). Orientalism. New York: Vintage Book.

Satha-Anand, C. (1986). Islam and Violence: A Case Study of Violent Events in the Four Southern Provinces, Thailand, 1976-1981. Tampa, Florida: USF Monographs in Religion and Public Policy.

Seiff, A. and Jirenuwat, R. (2016). A Thai Monk is Using Social Media to Preach Violence Against Muslims. Retrieved 9 July, 2016 from http://www.newsweek.com/2016/04/15/thailand-monk-apichart-social-media-muslim-violence-443698.html.

Simon, C. (2010). Ethnic Minorities and the Media: Changing Cultural Boundaries. Open University Press.

Smith, A. D. (1999). Myths and Memories of the Nation. Oxford: Oxford University.

Thompson, A. (2007). The Media and the Rwanda Genocide. Pluto Press.

USIP. (2011-2012). The Impact of New Media on Peacebuilding: A study guide series on peace and conflict For Independent Learners and Classroom Instructors. Retrieved. 6 May 2017, from https://www.usip.org/}sites/default/files/2011-2012_study-guide_final_full.pdf