บทบาทของอุตสาหกรรมสื่อโทรทัศน์ในภูมิทัศน์ของสื่อใหม่ภายใต้ระบบเศรษฐกิจดิจิทัล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการเปลี่ยนแปลงของอุตสาหกรรมสื่อโทรทัศน์ในประเทศไทยเมื่อเข้าสู่ระบบเศรษฐกิจดิจิทัล เพื่อศึกษาการปรับตัวของอุตสาหกรรมสื่อโทรทัศน์ในประเทศไทยภายใต้ภูมิทัศน์สื่อที่มีความเปลี่ยนแปลงไป เพื่อศึกษาบทบาทของสื่อโทรทัศน์ในภูมิทัศน์สื่อใหม่ และเพื่อศึกษามุมมองของผู้รับชมเกี่ยวกับบทบาท และการปรับเปลี่ยนของสื่อโทรทัศน์ในภูมิทัศน์สื่อใหม่ ใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสาน ทำการวิเคราะห์ผังรายการโทรทัศน์ การสัมภาษณ์ผู้ที่เกี่ยวข้องในอุตสาหกรรมสื่อโทรทัศน์ และใช้แบบสอบถามในการสำรวจความคิดเห็นของผู้รับชมเกี่ยวกับพฤติกรรมการรับชม การปรับเปลี่ยนและบทบาทของสื่อโทรทัศน์ในมุมมองของผู้รับชม ผลการวิจัยพบว่าเทคโนโลยีทำให้อุตสาหกรรมสื่อโทรทัศน์เปลี่ยนแปลงไป สถานีโทรทัศน์เปลี่ยนแปลงการออกอากาศและการบริหารการจัดการ รูปแบบสาร มีความเหมาะสมดึงดูดใจ ช่องทางการสื่อสารปรับเปลี่ยนเข้าสู่ดิจิทัลมากขึ้น พฤติกรรมของผู้รับสารเปลี่ยนแปลงไป การปรับตัวขององค์กรในอุตสาหกรรมสื่อโทรทัศน์มี 4 ด้าน คือ ด้านโครงสร้างองค์กร ด้านช่องทางการสื่อสาร ด้านรูปแบบในการนำเสนอเนื้อหา และด้านเนื้อหา สื่อโทรทัศน์ในปัจจุบันต้องทำการศึกษาความต้องการของผู้รับชมเป็นหลัก สำคัญที่สุดคือ เนื้อหารายการ สื่อโทรทัศน์ยังคงเป็นผู้นำทางความคิดเห็น พฤติกรรมการรับชมโทรทัศน์ส่วนใหญ่รับชมโทรทัศน์ผ่านทาง Youtube มากที่สุด อุปกรณ์ที่ใช้ในการรับชมโทรทัศน์ คือ โทรศัพท์มือถือ เหตุผลในการเลือกรับชมผ่านอุปกรณ์นั้นๆคือ พกพาไปได้ทุกที่ รับชมได้ตลอดเวลา เหตุผลในการรับชมโทรทัศน์เพื่อความบันเทิง/ผ่อนคลาย และความคาดหวังที่จะได้รับจากการรับชมโทรทัศน์และความคิดเห็นของผู้รับชมเกี่ยวกับการทำหน้าที่กับสังคมโดยรวมของสื่อโทรทัศน์คือ ความสนุกสนาน เพลิดเพลิน บันเทิง และจรรโลงใจ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. (2559). เศรษฐกิจและสังคมดิจิทัล (Digital Economy). วันที่เข้าถึงข้อมูล 10 พฤศจิกายน 2560 แหล่งที่มา http://www.mdes.go.th/view/1/Digital%20Economy
กาญจนา แก้วเทพ และสมสุข หินวิมาน. (2553). สายธารนักคิดทฤษฎีเศรษฐศาสตร์การเมืองกับสื่อสารศึกษา. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์.
กาญจนา แก้วเทพ. (2556). คู่มือสื่อใหม่ศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์.
กิตติ กันภัย. (2556). การวิเคราะห์ผู้รับสารสื่อมวลชน. กรุงเทพมหานคร: เหรียญบุญการพิมพ์ (1998).
ชัยยงค์ พรหมวงศ์ และ นิคม ทาแดง, (2530). เอกสารการสอนชุดวิชาความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับวิทยุโทรทัศน์. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ฐิตินัน บ. คอมมอน. (2556). บทบาทของสื่อใหม่ในการสร้างค่านิยมทางสังคมและอัตลักษณ์ของเยาวชนไทยในเขตกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์วิจัยมหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ฐิตินัน บ. คอมมอน. (2559). การบริหารจัดการสื่อโทรทัศน์ในยุคดิจิทัลหลอมรวม. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์วิจัยมหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ณิชชา วัชระชยะกูร. (2559). การปรับตัวของนิตยสาร a day ในยุคดิจิทัล.วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ธาม เชื้อสถาปนาศิริ. (2557). เด็กเรียนรู้อย่างไรในยุคสื่อหลอมรวม. วันที่เข้าถึงข้อมูล 10 พฤศจิกายน 2560 แหล่งที่มา http://www.isranews.org/thaireform-news-mass-comm/item/29184- media07.html
ธาม เชื้อสถาปนาศิริ. (2557ข.) “USER-GENERATED CONTENT”: ยุคสื่อของผู้ใช้. วันที่เข้าถึงข้อมูล 10 พฤศจิกายน 2560 แหล่งที่มา https://positioningmag.com/58244
เพ็ญพักตร์ เตียวสมบูรณ์กิจ. (2557). ความรู้เท่าทันสื่อของผู้ใช้สื่อโทรทัศน์ไทยภายใต้ภูมิทัศน์สื่อโทรทัศน์ที่เปลี่ยนไป. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศุภศิลป์ กุลจิตต์เจือวงศ์. (2557). การปรับตัวของรายการโทรทัศน์กับพฤติกรรมการเปิดรับสื่อหลายหน้าจอ. วารสารมนุษย์สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ. 9(ตุลาคม), 103-120.
สกุลศรี ศรีสารคาม. (2557). สื่อโทรทัศน์ในยุคดิจิทัล. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์.
สมสุข หินวิมาน และคณะ. (2557). ความรู้เบื้องต้นทางวิทยุและโทรทัศน์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สมสุข หินวิมาน และคณะ. (2558). ธุรกิจสื่อสารมวลชน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สำนักนโยบายและวิชาการกระจายเสียงและโทรทัศน์ สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ. (2561). รายงานการวิเคราะห์สภาพอุตสาหกรรมและตลาดกิจการโทรทัศน์ไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ.
สำนักนโยบายและวิชาการกระจายเสียงและโทรทัศน์ สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ. (2562). 5 ปี บนเส้นทางทีวีดิจิตอล: บทเรียน และ การเปลี่ยนแปลง. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. ม.ป.ป. สรุปสาระสำคัญ แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่สิบสอง พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. สำนักนายกรัฐมนตรี.
สุภาณี คชพันธ์สมโภชน์. (2558). การปรับตัวของสื่อมวลชนในยุคหลอมรวมสื่อที่มีผลต่อกองบรรณาธิการ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
อนุสรา อนุวงค์. (2558). Digital Economy สิ่งนี้สำคัญไฉน. ศูนย์บริการวิชาการเศรษฐศาสตร์ คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Albarren A. B. (2006). Management of Electronic Media. (3rd ed.). Belmont: Thomas/Wadsworth.
Brsndtzaeg J.H. and P. B. (2007). Pattern of Media Usage and The Non- Professional Users. Paper presented at The “Supporting Non-Professional Users in The New Media Landscape”. San Jose. USA.
Buckingham D. (2005). The Media Literacy of Children and Young People. A review of the research literature on behalf of Ofcom.
Day, G. S., & Schoemaker, P. J. H. (2000). Avoiding the pitfalls of emerging technologies. California Management Review. 42(2). 8–33.
Jan Van Dijk. (2006). The Network Society. (Second Edition ed.) London: Sage Publications.
K.R. Logan. (2010). Understanding New Media: Extending Marshall McLuhan. New York: Peter Lang Publishing, Inc.
Marcel Danesi. (2002). Understanding Media Semiotics. London: Arnold.
McQuail D. (2005). McQuail’s Mass Communication Theory. 5th ed. London: Sage Publications.
OECD (2001), Understanding the Digital Divide, OECD Digital Economy Papers, No. 49, OECD Publishing, Paris.
Peter Pringle & Michael F Starr. (2006). Electronic Media Management. London: Routledge.
Tse, Y.-K. (2016). Television’s changing role in social togetherness in the personalized online consumption of foreign TV. New Media & Society, 18(8), 1547–1562.
