ภาพตัวแทนของตัวละครที่มีภาวะจิตเภทในภาพยนตร์ไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยเรื่อง “ภาพตัวแทนของตัวละครที่มีภาวะจิตเภทในภาพยนตร์ไทย” มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการนำเสนอภาพตัวแทนของตัวละครที่มีภาวะจิตเภทในภาพยนตร์ไทยที่เข้าฉาย ตั้งแต่ พ.ศ.2551-2560 โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ (qualitative research) ซึ่งแบ่งการศึกษาออกเป็น 2 ส่วน คือ การวิเคราะห์ตัวบทภาพยนตร์ไทย (textual analysis) ที่ตัวละครหลักมีลักษณะเข้าข่ายภาวะจิตเภท จำนวน 4 เรื่อง ได้แก่ ‘เมมโมรี่ รักหลอน’ (2551), ‘เชือดก่อนชิม’ (2552), ‘ใคร...ในห้อง’ (2553) และ ‘คน-โลก-จิต’ (2555) รวมทั้งสัมภาษณ์เชิงลึก (in-depth interview) ผู้รับสารที่มีประสบการณ์ตรงต่อภาวะจิตเภท จำนวน 8 คน ผลการศึกษาพบว่า ตัวละครส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง ชนชั้นล่าง มีปัญหาครอบครัว รวมทั้งเคยถูกกระทำความรุนแรงและถูกล่วงละเมิดทางเพศ เมื่อถึงจุดวิกฤติตัวละครมักจะควบคุมตนเองไม่ได้และทำร้ายคนรอบข้างจนถึงแก่ความตาย จุดจบของตัวละครมี 2 รูปแบบคือ (1) เสียชีวิต (2) รอดชีวิต โดยเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชหรือหลบหนีออกจากสังคม ตัวละครทั้งหมดจัดอยู่ในกลุ่มที่รักษาไม่ได้ตามกรอบความรู้เกี่ยวกับศาสตร์ด้านการแพทย์ แสดงให้เห็นว่าผู้สร้างมีอำนาจในการเลือกชุดความหมายบางอย่างมานำเสนอ ซึ่งมักจะมีลักษณะเหมารวมและถูกผลิตซ้ำมาโดยตลอด รวมทั้งตอกย้ำว่าคนกลุ่มนี้ควรถูกจัดการโดยผู้เชี่ยวชาญ คือ จิตแพทย์หรือตำรวจ
ซึ่งเป็นวาทกรรมหลักในการจัดการผู้มีภาวะจิตเภทที่อยู่เบื้องหลังการประกอบสร้างภาพตัวแทนของตัวละครเหล่านี้ ด้านผู้รับสารที่มีประสบการณ์ตรงต่อภาวะจิตเภทมองว่าภาพยนตร์ผสมผสานความเป็นจริงเข้ากับจินตนาการ พวกเขาจึงใช้ประสบการณ์ส่วนตัวและความรู้ทางการแพทย์เป็นอำนาจในการต่อรองชุดความหมายที่ปรากฏในพื้นที่ภาพยนตร์ นอกจากนี้ ยังพบว่าแหล่งอำนาจ (source of power) ที่เข้าไปกำกับความหมายของ ภาวะจิตเภท มาจากสถาบันต่างๆ ทางสังคม ได้แก่ ครอบครัว สังคม สื่อมวลชน สถาบันการแพทย์ สถาบันการปกครองหรือรัฐ ด้วยเหตุนี้ เราจึงเห็นทั้งวาทกรรมเพศ
วาทกรรมครอบครัว วาทกรรมการแพทย์ และอีกหลากหลายวาทกรรมถักทอกันอยู่ในพื้นที่ของภาพยนตร์ เนื่องจากความหมายของภาวะจิตเภทนั้นไม่ได้ถูกประกอบสร้างขึ้นจากอำนาจใดอำนาจหนึ่งเท่านั้น ทว่าเกิดจากสถาบันเหล่านี้ทำงานร่วมกันเป็นโครงข่ายอำนาจที่อยู่รอบๆ ปฏิบัติการในการสร้างความหมายให้แก่คำว่า ‘จิตเภท’ จนนำไปสู่ชุดความหมายของคนกลุ่มนี้ในที่สุด
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมสุขภาพจิต. (ม.ป.ป). เกี่ยวกับเรา. วันที่เข้าถึงข้อมูล 17 มีนาคม 2561, แหล่งที่มา https://www.dmh.go.th
กาญจนา แก้วเทพ. (2541). สื่อสารมวลชน ทฤษฎี และแนวทางการศึกษา. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
กาญจนา แก้วเทพ. (2552). การวิเคราะห์สื่อ แนวคิดและเทคนิค. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
กาญจนา แก้วเทพ และสมสุข หินวิมาน. (2551). สายธารแห่งนักคิดทฤษฎีเศรษฐศาสตร์การเมืองกับสื่อสารศึกษา. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
กำจร หลุยยะพงศ์. (2556). ภาพยนตร์กับการประกอบสร้างสังคม: ผู้คน ประวัติศาสตร์ และชาติ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ขจิตขวัญ กิจวิสาละ. (2553). ความหมายของการขัดขืนอำนาจของสังคมผ่านการเล่าเรื่องในภาพยนตร์ไทย ระหว่าง พ.ศ. 2513 – 2550. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จิธิวดี วิไลลอย และอัศวิน เนตรโพธิ์แก้ว. (2558). การปรับแปลงความหมายผีในละครโทรทัศน์ไทย. วารสารนิเทศศาสตร์, 33(2), 47-69.
จำเริญลักษณ์ ธนะวังน้อย. (2535). บทบาทในการบันทึกสังคมของภาพยนตร์ไทย. รายงานวิจัยโครงการวิจัยเสริมหลักสูตร มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ชโลทร โพยมยล และกิตติ กันภัย. (2554). ความรักและกระบวนการสร้างความหมายความรักในตระกูลภาพยนตร์ไทย. วารสารนิเทศศาสตร์, 29(2), 69-82.
ปิยาภรณ์ เมืองคำ. (2552). กระบวนการสร้างความหมายความพิการในภาพยนตร์อเมริกัน. วิทยานิพนธมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารศึกษา มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ปุรินทร์ นาคสิงห์. (2556). การประกอบสร้างตัวตนเกย์ในภาพยนตร์ไทย. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 39(2), 35-53.
พันธุ์นภา กิตติรัตนไพบูลย์. (2549). คู่มือจิตเวชศาสตร์ สำหรับประชาชน. วันที่เข้าถึงข้อมูล 24 ตุลาคม 2560, แหล่งที่มา http://www.dmh.go.th/news/view.asp?id=1001
ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์โรงพยาบาลรามาธิบดี มหาวิทยาลัยมหิดล. (ม.ป.ป.). จิตเภท. วันที่เข้าถึงข้อมูล 1 ธันวาคม 2560, แหล่งที่มา https://med.mahidol.ac.th/ramamental/generaldoctor/06052015-1521
มาโนช หล่อตระกูล. (2539). จิตเวชศาสตร์ รามาธิบดี. กรุงเทพฯ: ชวนพิมพ์.
โรงพยาบาลมนารมย์. (ม.ป.ป.). โรคจิตเภท (Schizophrenia). วันที่เข้าถึงข้อมูล 20 มีนาคม 2561, แหล่งที่มา http://www.manarom.com/article-detail.php?id=93
วอยซ์ทีวี. (25 สิงหาคม 2555). พ.ร.บ.สุขภาพจิต 2551 ช่วยคนบ้ารักษาคนดี. วันที่เข้าถึงข้อมูล 20 มีนาคม 2561, แหล่งที่มา https://www.voicetv.co.th/read/48525
สัญญา สุขพณิชนันท์. (2551). ความเป็นมาของศัพท์แพทย์ภาษาไทย. เวชบันทึกศิริราช, 1(2), 91-104, วันที่เข้าถึงข้อมูล 6 กุมภาพันธ์ 2561, แหล่งที่มา https://www.tci-thaijo.org/index.php/simedbull/issue/view/7515
สุภางค์ จันทวานิช. (2559). ทฤษฎีสังคมวิทยา. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (2560, 23 สิงหาคม). เผยมีผู้ป่วยโรคจิตเภทเข้าถึงการรักษากว่า5 แสนคน. วันที่เข้าถึงข้อมูล 20 มีนาคม 2561, แหล่งที่มา http://www.thaihealth. or.th/Content/38316-เผยมีผู้ป่วยโรคจิตเภทเข้าถึงการรักษากว่า5แสนคน.html
ภาษาอังกฤษ
Kimmerle, J. & Cress, U. (2013). The effect of TV and film exposure on knowledge about and attitudes toward mental disorder. Journal of Community Psychology, 41(8), 931-943.
Livingston, K. (2004). Viewing popular films about mental illness through a sociological lens. Teaching Sociological, 32, 119-128.
Safran, S. P. (2001). Movie images disability and war: framing history and politicalideology. Remedial and Special Education, 22(4), 223-232.