การสื่อสาร “วิกฤตอัตลักษณ์” ในนวนิยายของ ฮารูกิ มูราคามิและเรื่องสั้นแนวหลังสมัยใหม่ของไทย

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษารูปลักษณ์การเล่าเรื่อง ในนวนิยายของ ฮารูกิ มูราคามิ และศึกษาสหบทการสื่อสาร “วิกฤตอัตลักษณ์” ในนวนิยายของมูราคามิ ร่วมกับเรื่องสั้นแนวหลังสมัยใหม่ ของกลุ่มนักเขียนไทย โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพจากการศึกษา ตัวบทนวนิยาย 10 เรื่องของมูราคามิ และเรื่องสั้นแนวหลังสมัยใหม่ ของไทยโดย อนุสรณ์ ติปยานนท์ ปราบดา หยุ่น และ ฟ้า พูลวรลักษณ์ ที่เสนอวิกฤตอัตลักษณ์เป็นแก่นเรื่องหลัก ร่วมกับการวิจัยเอกสารและ การสัมภาษณ์เจาะลึกแฟนหนังสือของมูราคามิชาวไทย พบว่า 1) รูปลักษณ์ การเล่าเรื่องในนวนิยายของมูราคามิ เสนอกลุ่มตัวละครอ้างอิงมิติ ความสัมพันธ์กับฉาก เพื่อผูกโครงเรื่องการหลบหนีจากอัตลักษณ์ อันบกพร่องของกลุ่มตัวละครเอกในพื้นที่ “บ้าน” ภายใต้อิทธิพลจาก “บริบททางสังคม” ของศัตรูชายเข้าสู่ “ดินแดนในอุดมคติ” ที่ซึ่งมี ภาพสมบูรณ์ของอัตลักษณ์ดํารงอยู่ โดยมีตัวละครพิเศษเปิดทางเชื่อม ให้ตัวเอกลุล่วงเข้าสู่โลกภายในจิต” อ้างอิงคุณสมบัติเป็นพลวัตของ “น้ํา” ตามแนวคิดอัตลักษณ์แบบหลังสมัยใหม่นิยม 2) การเล่าเรื่องเพื่อสื่อสาร “วิกฤต อัตลักษณ์” ในนวนิยายของมูราคามิ สืบเนื่องจากแนวคิดอัตลักษณ์สวมใส่จากภายนอก แนวคิด ชีวิตคือการแปลงโฉมครั้งแล้วครั้งเล่า แนวคิดการเคลื่อนย้ายอัตลักษณ์ออกจากความเป็นจริง และแนวคิดการ เผชิญหน้ากับอัตลักษณ์คือความโดดเดี่ยว เหล่าตัวละคร จึงล้มเหลวในการกอบกู้อัตลักษณ์ 3) สหบทการสื่อสาร “วิกฤตอัตลักษณ์” ระหว่างนวนิยายของมูราคามิ กับ เรื่องสั้นแนวหลังสมัยใหม่ของกลุ่มนักเขียนไทย เสนอ ปัจเจกในบทบาทของผู้หลบหนีและแสวงหาอัตลักษณ์ ใช้สัญญะร่วมในการสื่อความหมายและวิพากษ์วิกฤต อัตลักษณ์อันเนื่องจากบริบททางสังคมหลังสมัยใหม่ 4) นวนิยายของมูราคามิมีเอกลักษณ์ที่ครองใจนักอ่าน ชาวไทยได้คือ จินตนาการอันแปลกพิสดาร