บทบาทหน้าที่ของเพลงในการสร้างสรรค์ละครเพลงทางโทรทัศน์อเมริกัน
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึงบทบาทหน้าที่ของเพลงและการสร้างสรรค์ละครเพลงทางโทรทัศน์อเมริกัน ผ่านแนวคิดบทบาทหน้าที่ของเพลงในละคร เพลงและแนวคิดการสร้างสรรค์ละครเพลงทางโทรทัศน์อเมริกัน ใช้เครื่องมือเชิงปริมาณในการวิเคราะห์เนื้อหาละครเพลงทางโทรทัศน์อเมริกันเฉพาะฤดูกาลที่ 1 จำนวนทั้งสิ้น 6 เรื่อง 108 ตอน ได้แก่ Fame, Cop Rock, Hannah Montana, Big Time Rush, Glee, Smash
ผลการวิจัยพบว่าละครเพลงทางโทรทัศน์อเมริกันใช้เพลงที่มีบทบาทหน้าที่ในการบ่งบอกลักษณะและความรู้สึกนึกคิดของตัวละครมากที่สุด รองลงมาคือ เพลงที่ปรากฏซ้ำเพื่อสะท้อนการเปลี่ยนแปลง เพลงที่มีบทบาทหน้าที่ในการเล่าเรื่องและดำเนินเรื่อง เพลงที่ให้นักแสดงแสดงความสามารถเท่านั้น เพลงที่มีบทบาทหน้าที่ในการปูเรื่องและสร้างอารมณ์พื้นฐาน และเพลงที่หยิบยืมความหมายจากที่อื่น ตามลำดับ ส่วนการสร้างสรรค์ละครเพลงทางโทรทัศน์อเมริกันนั้น ได้แก่
- ขั้นวางแผน ทีมงานที่มีชื่อเสียงมักจะได้รับความไว้วางใจจากทางสถานีและผู้อุปถัมภ์รายการในการสร้าง
- ขั้นเตรียมการ มักสร้างบทโดยใช้สูตรสำเร็จในการวางโครงเรื่องแบบ Boy Meets Girl Formula แก่นเรื่องแบบ Career Theme และ Outcast Theme
- ขั้นการถ่ายทำ มีการซ้อมร้องเต้นและบันทึกเสียงล่วงหน้า ไม่ได้ร้องสดในฉาก ทุกเรื่องถ่ายทำในสตูดิโอ มีเพียงไม่กี่ฉากเท่านั้นที่ถ่ายทำนอกสถานที่
- ขั้นประเมินผลรายการ มีการวางจำหน่ายเพลงและอัลบั้มเช่นเดียวกับสินค้าและบริการอื่นๆ
ปัจจัยที่ทำให้ละครเพลงทางโทรทัศน์อเมริกันประสบความสำเร็จก็คือ ความนิยมในตัวนักแสดง การนำเพลงที่เคยได้รับความนิยมมาทำใหม่ โดยเฉพาะเพลงสมัยนิยมซึ่งมีคีตลักษณ์แบบเพลงสามท่อนทำให้ติดหูและขายได้ไม่ยาก เรื่องราวมักเกิดในสังคมอเมริกันทั่วไป ตอกย้ำความฝันแบบอเมริกันชนผ่านตัวละครที่หลากหลาย มีการปลูกฝังอุดมการณ์ทางความคิด ตีแผ่นปัญหาสังคม เกาะติดสถานการณ์ปัจจุบันและมีลักษณะของหลังสมัยใหม่
Article Details
เอกสารอ้างอิง
จารุณี หงส์จารุ. (2553). เสียงในละคร. ใน นพมาส แววหงส์, บรรณาธิการ. ปริทัศน์ศิลปการละคร. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: ภาควิชาศิลปการละคร คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชยพล สุทธิโยธิน และสันติ เกษมสิริทัศน์. (2548). การสร้างสรรค์ละครโทรทัศน์. ใน เอกสารการสอนชุดวิชาการสร้างสรรค์รายการโทรทัศน์ หน่วยที่ 6-10. นนทบุรี: สาขาวิชานิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ดังกมล ณ ป้อมเพชร. (2553). การกำกับการแสดง. ใน นพมาส แววหงส์, บรรณาธิการ. ปริทัศน์ศิลปการละคร. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: ภาควิชาศิลปการละคร คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปนัดดา ธนสถิตย์. (2531). ละครโทรทัศน์ไทย. กรุงเทพฯ: คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปุ้ม-ปุ้ย. (2554). Glee. กรุงเทพฯ: สตาร์พิคส์
มัทนี รัตนิน. (2549). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับศิลปะการกำกับการแสดงละครเวที. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สหศักดิ์ กลิ่นสุวรรณ. (2548). การผลิตรายการโทรทัศน์สมัยใหม่สไตล์อเมริกัน Modern Television Production American Style. กรุงเทพฯ: First of August group.
องค์กช วรรณภักตร์. (2552). การใช้ดนตรีคลาสสิคเพื่อการสื่อสารในละครโทรทัศน์เรื่องโนดาเมะ คันทาบิเล่. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ภาควิชาวาทวิทยาและสื่อสารการแสดง คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภาษาอังกฤษ
AJMeredith. Smash. (2552). [Online]. Available from: http://www.tv.com/shows/smash/cast [2013,May 1]
Brown, Larry A. (2007). The Dramatic Function of Songs in Musical Theater. [Online]. Available from: http://larryavisbrown.homestead.com/files/theater_topics/musical_theater.htm [2013, May 1]
Carolan, Mary. (2009). Disney Moppets, Dead Mothers, Post-Modern Consumer Hell and Me – A review of Hanna Montana: The Movie. [online]. Available from: http://pinkstinks.wordpress.com/2009/06/10/disney-moppets-dead-mothers-post-modern-consumer-hell-and -me-a-review-of-hannah-montana-the-movie [2013, May 1]
Cohan, Steven. (2010). The Sound of Musicals, London: Palgrave MacMillian.
Cosgrove-Mather, Bootie. (2002). The Worst TV Show Ever. [Online]. CBS News, 12 July. Available from: http://www.cbsnews.com/news/the-worst-tv-shows-ever/ [2014, August 10]
Dekoven, Lenore. (2006). Changing Direction: A Practical Approach to Directing Actors in Film and Theatre. Burlington: Focal Press.
Edgar, Amanda Nell. (2011). Performance, Utopia, and the Ideology of Gender: A Feminist Rhetorical Analysis of High School Musical and Glee. Master’s Thesis, Communication Studies, University of Arkansas 1
Ferris, Jean. (2010). America’s Musical Landscape. 6th ed. New York: McGraw-Hill.
Fink, Michael. (1996). Inside the music Industry: Creativity, Process and Business. 2nd ed. California: Thomson/ Schirmer.
Frankel, Aaron. (2000). Writing the Broadway Musical. New York: Da Capo Press.
Hoey, Michael. A. (2000). Inside Fame on Television: A Behind-the-scences History. California: McFarland1.
Kenrick, John. (2004). Musicals on Television. [online]. Available from: http://www.musicals101.com/tv.htm [2013, May 1]
Murray, Noel. (2012). Hell on Earth | Smash. [online]. Available from: http://www.avclub.com/articles/hell-on-earth,71502 [2013, May 1]
Radrobd. (2013). Big Time Rush. [Online]. Available from: http://www.tv.com/shows/big-time-rush/cast [2013, May 1]
VanDerWeff, Todd. (2010). Journey | Glee. [Online]. Available from: http://www.avclub.com/articles/journey,41944
Weston, Judith. (1996). Directing actors: creating memorable performances for film and television. California: Michael Wiese Productions.
Zoref, Jeremy. (2009). The Postmodern Movie Musical, or, How Moulin Rouge! Changed a Genre. Master’s Thesis, Media Arts Department, Long Island University
