การหลอมรวมสื่อขององค์กรทางพระพุทธศาสนาในประเทศไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากระบวนการทำงานแบบหลอมรวมสื่อ ปัจจัยและประสิทธิผลของการหลอมรวมสื่อที่มีต่อผู้รับสื่อและองค์กรทางพระพุทธศาสนา ผู้วิจัยเก็บรวบรวมข้อมูลด้วยวิธีวิจัยเชิงคุณภาพจากการสังเกตการณ์ทำงานและการสัมภาษณ์เชิงลึกคณะทำงานด้านสื่อของวัด 5 แห่ง ได้แก่ วัดท่าซุง จ. อุทัยธานี วัดธารน้ำไหล จ. สุราษฎร์ธานี วัดป่าบ้านตาด จ.อุดรธานี วัดพระธรรมกาย จ.ปทุมธานี และวัดอัมพวัน จ. สิงห์บุรี นอกจากนี้ ผู้วิจัยยังเก็บข้อมูลผู้รับสื่อจำนวน 38 คน ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ คือ ทุกวัดมีการทำงานแบบหลอมรวมสื่อ แต่เกิดในระดับความร่วมมือและลักษณะที่แตกต่างกัน วัดพระธรรมกายมีรูปแบบการทำงานสื่อทางพระพุทธศาสนาที่ประสบความสำเร็จอย่างชัดเจนที่สุด เนื่องจากมีนโยบายองค์กรที่เน้นการเผยแผ่ธรรมะเชิงรุก บุคลากรมีลักษณะของความเป็นสื่อมืออาชีพ โครงสร้างองค์กรเป็นระบบก่อให้เกิดความร่วมมือข้ามสื่อและมีศูนย์กลางการทำงานเพียงอย่างเดียว ขณะที่ปัจจัยหลักที่เป็นเงื่อนไขกำหนดระดับการหลอมรวมสื่อ ได้แก่ นโยบายองค์กร แนวทางคำสอน บุคลากร ผู้รับสื่อ ทุนและเทคโนโลยี
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา แก้วเทพ. (2554). การสื่อสาร ศาสนา กีฬา. โครงการเมธีวิจัยอาวุโส คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย กรุงเทพฯ.
กาญจนา แก้วเทพ. (2556). โครงการวิจัย “กระบวนทัศน์ใหม่ของสื่อสารศึกษาไทย” (New Paradigm of Thai Communication Study): ฝ่ายวิชาการ สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว).
ปาริชาต สายธนู. (2553). ลักษณะการดำเนินชีวิตของกลุ่มผู้ใช้เทคโนโลยีหลอมรวมสื่อ. วิทยานิพนธ์ นิเทศศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภาสกร จิตรใคร่ครวญ. (2553). เทคโนโลยีของสื่อใหม่และการนำเสนอตัวตนต่อสังคมกับพฤติกรรมการสื่อสารบนเครือข่ายสังคมออนไลน์. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาการประชาสัมพันธ์ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วงหทัย ตันชีวะวงศ์. (2549). การปฏิสัมพันธ์ทางสัคมผ่านสื่อดิจิตอลของคนวัยทำงานในกรุงเทพมหานคร ศึกษาเฉพาะอินเทอร์เน็ตและโทรศัพท์เคลื่อนที่: ทุนอุดหนุนวิจัยคณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน ปีงบประมาณ 2549
สุดารัตน์ ดิษยวรรณยะ จันทรา วัฒนากุล และจักรกฤษ เพิ่มพูล. (2557). หลักและแนวคิดวารสารศาสตร์คอนเวอร์เจนซ์. พิมพ์ครั้งที่ 1 กรุงเทพฯ: สมาคมนักข่าวหนังสือพิมพ์แห่งประเทศไทย.
อนิษฎา แจ้งเอี่ยม. (2553). เครือข่ายการสื่อสารและการเข้าร่วมเป็นอาสาสมัครเครือข่ายจิตอาสา. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาการประชาสัมพันธ์ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อศินา พรวศินและสกุลศรี ศรีสารคาม. (2555). ยุทธศาสตร์การปรับตัวองค์กรสื่อสู่ Convergence Media กรณีศึกษาเครือเนชั่น เดลินิวส์และเครือผู้จัดการ: ทุนสนับสนุนจากสภาการหนังสือพิมพ์แห่งชาติ.
ภาษาอังกฤษ
Blackman, C. R. (1998). Convergence between telecommunication and other media. (Special Issue Convergence Between Telecommunication and Other Media: How Should Regulation Adapt?). Telecommunication policy, 22, 163-170.
Brook, B., Kennedy, G., Moen, D.R., & Ranly, D. (2004). Telling the story: The convergence of print, broadcast and online media. Boston/ New York: Bedford/St. Martin’s.
Dailey, L., & Spillman, M. (2005). The convergence Continuum: A Model for Studying Collaboration Between Media Newsroom. Atlantic Journal of Communication 13(3), 150-168.
Erdal, I. J. (2011). Coming to Terms with Convergence Journalism: Cross- Media as a Theoretical and Analytical Concept”, Convergence: The International Journal of Research into New Media Technologies 17, 213-223.
Jenkins, H. (2006a). Convergence Culture: Where Old and New Media Collide. New York and London: New York University Press.
Ketterer, S., Weir, T., Smethers, J.S., & Back, J. (2004). Case study shows limited benefits of convergence. Newspaper Research Journal, 25(3), 52-65.
Rich Gordon. (2003). “Convergence Defined,” in Digital Journalism : Emerging Media and the Changing Horizon of Journalism, (Kevin Kawamoto Ed.). Lanham, MD: Rowman & Littlefield
Zhang, Y.E. (2008). Examining Media Convergence: Does it converge good journalism, economic synergies, and competitive advantages?, University of Missouri-Colombia.
