ค่านิยมดิจิทัลกับพฤติกรรมด้านการสื่อสารออนไลน์ของเด็กและเยาวชนไทย

Main Article Content

ฑิตยา ปิยภัณฑ์
พิรงรอง รามสูต

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพฤติกรรมการใช้สื่อออนไลน์ของเด็กและเยาวชนไทย ลักษณะค่านิยมของเด็กและเยาวชนไทยในยุคดิจิทัล และความสัมพันธ์ระหว่างค่านิยมของเยาวชนยุคดิจิทัลกับพฤติกรรมเชิงประเด็นทางการสื่อสารผ่านสื่อสังคมออนไลน์โดยใช้แบบสอบถามจำนวน 547 ชุด และการสัมภาษณ์เชิงลึกนักเรียนนักศึกษาที่ใช้สื่อสังคมออนไลน์ จำนวน 20 คน และสัมภาษณ์ผู้เชี่ยวชาญในประเด็นเด็กและเยาวชนกับพฤติกรรมการใช้สื่อออนไลน์ จำนวน 5 คน
ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มตัวอย่างร้อยละ 31.7 มีสมาร์ทโฟน สื่อออนไลน์ที่กลุ่มตัวอย่างใช้เป็นหลักคือ เฟซบุ๊ก (ร้อยละ 27.8) กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่ (ร้อยละ 81.9) ใช้สื่อสังคมออนไลน์ทุกวัน และระยะเวลาที่ใช้โดยรวมในแต่ละวันคือ มากกว่า 3 ชั่วโมง (ร้อยละ 47.7) นอกจากนี้ กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่มีวัตถุประสงค์หลักในการใช้สื่อสังคมออนไลน์คือ สื่อสารพูดคุยกับเครือข่าย คนรู้จัก (ร้อยละ 19.2) ผลการวิจัยยังพบว่า กลุ่มตัวอยางมีค่านิยมดิจิทัลด้านเสรีภาพ ความซื่อสัตย์โปร่งใส การประสานความร่วมมือ ความบันเทิง และนวัตกรรมในระดับมาก แต่มีค่านิยมดิจิทัลด้านการคำนึงถึงตัวเองเป็นหลักในระดับปานกลาง
ในส่วนของการสัมภาษณ์เชิงลึกตัวแทนของเด็กและเยาวชน และผู้เชี่ยวชาญ สามารถวิเคราะห์ได้ว่า การใช้สื่อออนไลน์อย่างเข้มข้นต่อเนื่องได้เปิดพื้นที่การเรียนรู้ของเด็กและเยาวชน ทำให้สามารถบ่มเพาะค่านิยมใหม่ๆ ที่คล้ายคลึงกับเด็กและเยาวชนในตะวันตก อย่างไรก็ดี สภาพแวดล้อมทางวัฒนธรรมและการเลี้ยงดูในครอบครัวของสังคมไทยก็มีส่วนส่งผลให้เด็กและเยาวชนไทยยังคงรักษาลักษณะเชิงคุณค่าบางประการไว้ได้และไม่ได้ถูกผสมกลมกลืนไปโดยสมบูรณ์

Article Details

ประเภทบทความ
Articles
ประวัติผู้แต่ง

ฑิตยา ปิยภัณฑ์

ฑิตยา ปิยภัณฑ์ (นศ.ม., จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2556) 

พิรงรอง รามสูต, คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

พิรงรอง รามสูต (Ph.D. (Communication Studies Simon Fraser University, 2000) ปัจจุบันดำรงตำแหน่งผู้ช่วยศาสตราจารย์ประจำภาควิชาวารสารสนเทศ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

เอกสารอ้างอิง

ภาษาไทย
กาญจนา แก้วเทพ. (2555). คู่มือสื่อใหม่ศึกษา. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
___. (2551). สายธารนักคิดทฤษฎีเศรษฐศาสตร์การเมืองกับสื่อสารศึกษา. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
เข็มพร วิรุณราพันธ์. (2557). ผู้จัดการแผนงานสื่อสร้างสุขภาวะเยาวชน (สสย.) สัมภาษณ์, 28 กุมภาพันธ์.
ชนัญสรา อรนพ ณ อยุธยา. (2549). การใช้ประโยชน์เทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อการแสวงหาและการเรียนรู้จริยธรรมของเยาวชน, วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาวารสารสนเทศ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ฐิติพร ตั้งไตรธรรม. (2548). การวัดค่านิยมและลักษณะการยอมรับนวัตกรรมของวัยรุ่นไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาการโฆษณา คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ธนยศ ศิริดำรงศักดิ์. (2552). ความสัมพันธ์ระหว่างคุณลักษณะเด่น ความพึงพอใจในชีวิตและความพึงพอใจในการทำงานของคนงานไทยในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาจิตวิทยาอุตสาหกรรมและองค์การ คณะจิตวิทยา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ธาตรี ใต้ฟ้าพูล. ดร. อาจารย์ประจำภาควิชาการประชาสัมพันธ์ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. สัมภาษณ์, 5 มีนาคม 2557.
พวงผกา คุโรวาท. (2539). ศิลปวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: รวมสาส์น.
พรพิมล เจียมนาครินทร์. (2539). “ความสนใจของวัยรุ่น.” พัฒนาการของวันรุ่น.
มานะ ตรีรยาภิวัฒน์, ดร. อาจารย์สาขาวิชาวารสารศาสตร์ คณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, สัมภาษณ์, 7 มีนาคม 2557.
โวฟกัง เบเนเด็ค และ มินนา นิโคโลวา. (2549). ความเข้าใจในสิทธิมนุษยชน: คู่มือการศึกษาสิทธิมนุษยชน บรรณาธิการ; บรรณาธิการแปล: สุริชัย หวันแก้ว และ กนกพรรณ อยู่ชา. กรุงเทพฯ: กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.
ศูนย์วิจัยนวัตกรรมอินเทอร์เน็ตไทย. “จัดอันดับเวบ” [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก http://truehits.net/index_ranking.php. [10 สิงหาคม 2557]
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). รายงานการวิจัยประเมินผลคุณธรรม 8 ประการของผู้เรียน: เจตคติและพฤติกรรม กรุงเทพฯ: บริษัท เพลิน สตูดิโอ จำกัด.
อาทิตย์ สุริยะวงศ์กุล, ผู้ประสานงานเครือข่ายพลเมืองเน็ต, สัมภาษณ์, 26 กุมภาพันธ์ 2557.

ภาษาอังกฤษ
Tapscott, D. (2008). Grown Up Digital Hoe the Next Generation is Changing Your World. New York: McGaw-Hill.
Yong Zhao. (2012). Wei Qiu, and Naiyi Xie. “Social Networking, Social Gaming, Texting.” Handbook of children and the media, 102. Los Angeles: SAGE.