The Inappropriate Content of Sexual Harassment in Thai Entertainment Programs
Main Article Content
Abstract
This mixed-method study including the Qualitative Method and the Quantitative Method, aims to analyze the content of Thai entertainment programs appearing the inappropriate content of sexual harassment in detail, as well as, to survey by the online questionnaires for the content perception, attitude, and the behavior of Thai audiences as media consumers toward the media entertainment corporations producing the entertainment programs with sexual harassment content. According to the results, Thai entertainment programs respectively appear the sexual harassment content featured Verbal Harassment the most, following with Non-verbal Harassment, Other Form and Physical Harassment, as well as there are different sexual harassment parties which are Male Harasses Female, Female Harasses Male, Heterosexual Harasses Homosexual, Homosexual Harasses Heterosexual and Other Parties. In addition, males are the most harassers and females are the most harassed. The content appeared for the reasons/purposes of entertainment, the harasser’s attitude towards the victim, the harasser’s sexual desire and the familiarity of sexual harassment. By the way, the media entertainment corporations communicate sexual harassment content with humor to reduce the behavior’s violence for broadcasting purposes. The 425 sample audiences have the frequent level of perception regarding the sexual harassment content as the audiences who have different gender will perceive the content differently. The audiences' negative attitude towards media entertainment corporations is correlated with the audiences’ behavior of no longer supporting the corporations. Thus, producing entertainment programs with sexual harassment content can negatively affect their corporate communication in terms of popularity and lower profits in the long term.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กรมประชาสัมพันธ์. (2539). กฎหมาย ระเบียบวิทยุกระจายเสียงและวิทยุโทรทัศน์. กรุงเทพฯ: กองงานคณะกรรมการบริหารวิทยุกระจายเสียงและวิทยุโทรทัศน์ กรมประชาสัมพันธ์ สำนักนายกรัฐมนตรี.
กัญญารินทร์ วัฒนเรืองนันท์. (2558). อิทธิพลของ Beauty Influencers ที่มีต่อพฤติกรรมการซื้อเครื่องสำอางของผู้บริโภคกลุ่มวัยทำงานตอนต้น ในเขตกรุงเทพมหานคร.(วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, สาขาการจัดการการสื่อสารองค์กรคณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน.
กาญจนา แก้วเทพ. (2547). การวิเคราะห์สื่อ : แนวคิดและเทคนิค (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: ไฮเออร์ เพรส.
กาญจนา มีศิลปวิกภัย. (2553). ความรู้เบื้องต้นและทฤษฎีการสื่อสาร (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
กิตติกร สันคติประภา. (2550). การลวนลามทางเพศกะเทย: นัยสำคัญภายใต้วาทกรรมรักต่างเพศ. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต), มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, สาขาวิชาพัฒนศึกษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย.
เกษม พิพัฒน์เสรีธรรม. (2555). Customer Insight...เจาะลึกถึงใจลูกค้า. กรุงเทพฯ: พีเพิลมีเดีย.
ข่าวสด. (2563). โซเชียลไม่ขำละเมิดเด็ก โหน่ง เลิฟซีน เฮอริเคน เล่นจริงจูบปาก เด็กร่ำไห้ตัวสั่น เท่ง อึ้ง. วันที่เข้าถึงข้อมูล 12 เมษายน 2565 แหล่งที่มา https://www.khaosod.co.th/entertainment/news_5103202
เขมณา พรหมรักษา. (2557). การรับรู้และทัศนคติของผู้บริโภคต่อโฆษณาแฝงทางโทรทัศน์ กรณีศึกษา: ละครชุดฮอร์โมน วัยว้าวุ่น. (การค้นคว้าอิสระวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, สาขาวิชาการบริหารการตลาด คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี.
คมชัดลึก. (2562). แฉอีกคลิป พีทพลเคยโดนพล่ากุ้ง ยิงมุกสดในรายการ งานนี้มีอึ้ง. วันที่เข้าถึงข้อมูล 20 กันยายน 2565 แหล่งที่มา https://www.komchadluek.net/news/regional/392380
คัคนางค์ จามะริก. (2559). รายการโทรทัศน์ประเภท Talent Contest ที่กำลังเป็นที่นิยมในปัจจุบัน.ใน รายงานสภาพการตลาดกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์ ประจำเดือน สิงหาคม พ.ศ.2559 (หน้า 9-13): สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ.
จอมใจ ภักดีพินิจ และ ณัฐพล วงษ์ชวลิตกุล. (2557). รูปแบบการดำเนินชีวิต และพฤติกรรมการใช้เครือข่ายสังคมออนไลน์ (Online Social Network) ของคนวัยทำงานในอำเภอเมือง จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิชาการ บัณฑิตวิทยาลัยสวนดุสิต, 10(1), 239-247.
จันทิมา สว่างลาภ. (2556). กลวิธีความไม่สุภาพในรายการเรียลลิตี้โชว์ภาษาไทย. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต), จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, สาขาวิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์.
เจนวิทย์ นวลแสง, ภัทราภรณ์ เกษตรสาระ และ อชิรญา ภู่พงศกร. (2559). ความรับผิดทางอาญาและการเยียวยาผู้เสียหายจากการคุกคามทางเพศ. วารสารการเมือง การบริหารและกฎหมาย, 8(2), 325-368.
ชนัญสรา อรนพ ณ อยุธยา, การดา ร่วมพุ่ม และ มาโนช ชุ่มเมืองปัก. (2562). สื่อแวดล้อม: นิเวศสื่อที่ดีเพื่อส่งเสริมสื่อปลอดภัยและสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: กองทุนพัฒนาสื่อปลอดภัยและสร้างสรรค์.
ชมพูนุช นาคสุกปาน. (2557). การเปิดรับ การรับรู้ การใช้ประโยชน์และความพึงพอใจของผู้รับสารในเขตกรุงเทพมหานครที่มีต่อรายการ “ผู้หญิงผู้หญิง”. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์, คณะนิเทศศาสตร์.
ชุติสันต์ เกิดวิบูลย์เวช. (2560). สื่อดิจิทัลใหม่ สื่อแห่งอนาคต (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ชูชัย สมิทธิไกร. (2556). พฤติกรรมผู้บริโภค (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ญาดา อุดมวงศ์ศักดิ์. (2565). Toxic masculinity “ความเป็นชายที่…….”. วันที่เข้าถึงข้อมูล 20 พฤศจิกายน 2565 แหล่งที่มา https://www.lovecarestation.com/toxic-masculinity/
ฐิตินัน บุญภาพ คอมมอน. (2559). รายงานการวิจัย การบริหารจัดการสื่อโทรทัศน์ในยุคดิจิทัลหลอมรวม. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ณฑิรา ว่องไพฑูรย์. (2563). SEXUAL HARASSMENT ที่หล่อหลอมมากับวัฒนธรรมไทย. วันที่เข้าถึงข้อมูล 12 เมษายน 2565 แหล่งที่มา https://thewmtd.com/sexual-harassment-ที่หล่อหลอมมากับวัฒน
ณัฐชญา ทวีวิทย์ชาครียะ. (2559). เนื้อหารายการโทรทัศน์ภายใต้วิวัฒนาการของห่วงโซ่การประกอบกิจการ (ตอนที่ 1) (Television Content in Value Chain). ใน รายงานสภาพการตลาดกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์ ประจำเดือน กันยายน พ.ศ.2559 (หน้า 7-10). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ.
เดลินิวส์. (2560). ‘จุ๊บจิ๊บเชิญยิ้ม’ ขอโทษสังคม บทเรียนถึงตัว ‘ไข่มุกBNK48’. วันที่เข้าถึงข้อมูล 2 พฤศจิกายน 2564 แหล่งที่มาhttps://www.dailynews.co.th/entertainment/610120
เดลินิวส์. (2564). บัดซบเกินคน! พ่อแท้ๆข่มขืนลูกในไส้นาน 6 ปี ตั้งแต่อยู่ ป.6 อัดคลิปเก็บไว้ดูอื้อ. วันที่เข้าถึงข้อมูล แหล่งที่มา https://www.dailynews.co.th/news/2120005/
ทัศนีย์ บุนนาค. (2546). สื่อ มนตราและอาคม. กรุงเทพฯ: NUT REPUBLIC.
ทิพย์วรรณ แซ่ปัง. (2552). พฤติกรรมการคุกคามทางเพศในสถานที่ทำงาน: กรณีศีกษาพยาบาลโรงพยาบาลสุราษฎร์ธานี. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, คณะศิลปศาสตร์.
ทีวีพูลออนไลน์. (2560). ดราม่าสนั่น! The Mask Singer 3 เล่นมุกแทะโลม ไอซ์ อภิษฎา เข้าข่ายคุกคามทางเพศ (ชมคลิป). วันที่เข้าถึงข้อมูล 12 เมษายน 2565 แหล่งที่มา https://www.tvpoolonline.com/content/652761
เทียนทิพย์ เดียวกี่. (2559). จริยธรรมและจรรยาบรรณสื่อในการนำเสนอข่าวยุคดิจิทัล. วารสารการสื่อสารและการจัดการ, 2(2), 125-143.
ไทยพีบีเอส. (2563). THE EXIT : นักเรียนหญิงสะท้อนถูกครูคุกคามทางเพศในโรงเรียน (ตอน 1). วันที่เข้าถึงข้อมูล 9 สิงหาคม 2565แหล่งที่มา https://www.thaipbs.or.th/news/content/294529
ไทยโพสต์. (2563). ‘ดีเจ.มะตูม’โพสต์ขอโทษ หลังโดนชาวเน็ตจวกยับเหยียด‘พริตตี้’. วันที่เข้าถึงข้อมูล 4 พฤศจิกายน 2565 แหล่งที่มา https://www.thaipost.net/main/detail/54819
ไทยโพสต์. (2565). 'สิบเอก' มอบตัวกลางดึก ตร.ตั้ง 4 ข้อหาหนัก คุกคามทางเพศสาวธุรการทหาร. วันที่เข้าถึงข้อมูล 9 สิงหาคม 2565 แหล่งที่มา https://www.thaipost.net/district-news/222383/
ไทยรัฐ. (2563). ปิดตำนาน The Mask Singer เหตุผลอะไร ทำไมหน้ากากนักร้อง ต้องลาจอ. วันที่เข้าถึงข้อมูล 20 พฤศจิกายน 2565 แหล่งที่มา https://www.thairath.co.th/entertain/news/1924757
ไทยรัฐ. (2564). คุกคามทางเพศในสถานศึกษาน่าห่วง จี้โรงเรียน-มหาวิทยาลัยแก้ปัญหาจริงจัง. วันที่เข้าถึงข้อมูล 12 เมษายน 2565 แหล่งที่มา https://www.thairath.co.th/news/society/2117811
ไทยรัฐ. (2565). จับพ่อเลี้ยงหื่น ขยี้กามเด็ก 14 สารภาพสิ้นไส้ เลียนหนังเอวี. วันที่เข้าถึงข้อมูล 22 พฤศจิกายน 2565 แหล่งที่มา https://www.thairath.co.th/news/local/bangkok/2575531
ธาม เชื้อสถาปนศิริ. (2557). สื่อโทรทัศน์ในยุคดิจิทัลเรื่อง 7Cs ความท้าทายคนโทรทัศน์ในยุคดิจิทัล! กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัด ภาพพิมพ์.
ธีรวันทร์ โอภาสบุตร. (2560). ชื่อเสียงองค์กรมีได้เพียงหนึ่งเดียวหรือมีได้มากกว่าหนึ่งชื่อเสียง. นิเทศสยามปริทัศน์, 11(12), 60-85.
นพวรรณ ปรากฏวงศ์. (2559). ทัศนะของนักศึกษาต่อการคุกคามทางเพศในสถานศึกษา. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, สาขาวิชาการบริหารงานยุติธรรม คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์.
นันทกฤต โรตมนันทกฤต. (2556). พฤติกรรมการสื่อสารข้ามวัฒนธรรมกับการข่มเหงรังแกในสถานศึกษา. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต), จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, คณะนิเทศศาสตร์.
นันทวัฒน์ อาศิรพจนกุล. (2551). การสื่อสารเพื่อจัดการภาวะคุกคามทางเพศในกิจกรรมส่งเสริมการตลาด. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต), จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, คณะนิเทศศาสตร์.
นับทอง ทองใบ. (2553). ศิลปวิจารณ์ รายการวิทยุโทรทัศน์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ประชาชาติธุรกิจ. (2565). ปิดฉาก 6 ปี i can see your voice thailand รายการดังอำลาจอ. วันที่เข้าถึงข้อมูล 20 พฤศจิกายน 2565 แหล่งที่มา https://www.prachachat.net/spinoff/entertainment/news-873391
ปาริฉัตร รัตนากาญจน์. (2551). การล่วงเกิน คุกคาม หรือก่อให้เกิดความเดือดร้อนรำคาญทางเพศต่อสตรีในที่ทำงาน: รูปแบบหนึ่งของการเลือกปฏิบัติด้วยเหตุแห่งเพศ. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, คณะนิติศาสตร์.
ปิยะฉัตร ปวงนิยม, จิราทัศน์ รัตนมณีฉัตร, และ นิติบดี ศุขเจริญ. (2560). แนวทางในการสร้างโอกาสทางการตลาดจากกลุ่มนักท่องเที่ยวที่มีความหลากหลายทางเพศสำหรับธุรกิจโรงแรม. วารสาร Veridian E-Journal ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 10(3), 2455-2471.
ผู้จัดการออนไลน์. (2559). อย่างแรง! ผู้ชายที่ตกรอบ Take Me Out ระบาย “เข้าใจอารมณ์ผู้หญิงอยากหาผัว”. วันที่เข้าถึงข้อมูล 1 เมษายน 2565 แหล่งที่มา https://mgronline.com/onlinesection/detail/9590000101914
พนา ทองมีอาคม และคณะ. (2559). เรียนรู้เรื่องสื่อ. กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงวัฒนธรรม.
พรวิภา วิภานราภัย. (2554). การคุกคามทางเพศต่อสตรีในที่ทำงาน. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, สาขารัฐศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย.
พระราชบัญญัติกองทุนพัฒนาสื่อปลอดภัยและสร้างสรรค์ พ.ศ. ๒๕๕๘. (2558, 26 มีนาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 132 ตอนที่ 21 ก หน้า 30-42
พระราชบัญญัติการประกอบกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์ พ.ศ. ๒๕๕๑. (2551, 4 มีนาคม).ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 125. ตอน 42 ก, หน้า 14-44.
พระราชบัญญัติการคุ้มครองผู้บริโภค พ.ศ. ๒๕๒๒ (2522, 4 พฤษภาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 96 ตอนที่ 72, หน้า 20-47
พาฝัน หน่อแก้ว. (2565). “เด็กกว่า 50% ถูกข่มขืนจากคนใกล้ตัว” สอนลูกอย่างไรให้รู้จักสิทธิในเรือนร่าง เพื่อป้องกันการถูกล่วงละเมิดทางเพศ. วันที่เข้าถึงข้อมูล 9 สิงหาคม 2565 แหล่งที่มา https://themomentum.co/gender-bodily-rights
ภัทร พรหมมารักษ์. (2559). การศึกษากลยุทธ์การสื่อสารและการจัดการในภาวะวิกฤตของธุรกิจร้านอาหารผ่านสื่อดิจิทัล. (การค้นคว้าอิสระนิเทศศาสตรมหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยกรุงเทพ, สาขาวิชาการสื่อสารการตลาดดิจิทัล.
มติชน. (2560). จิตแพทย์เด็กติง ‘เดอะ มาสค์ ซิงเกอร์’ ใช้มุขคุกคามทางเพศในรายการ หวั่นเป็นตัวอย่างไม่เหมาะสม. วันที่เข้าถึงข้อมูล 10 กุมภาพันธ์ 2565 แหล่งที่มา https://www.matichon.co.th/entertainment/news_625111
มติชน. (2564). ด.ญ.วัย 12 ถูกลุงเขยล่วงละเมิด เพื่อนบ้านพาไปแจ้งความ-ป้าแท้ๆไม่เชื่ออ้างสามีบอกเด็กยั่ว. วันที่เข้าถึงข้อมูล 9 สิงหาคม 2565 แหล่งที่มา https://www.matichon.co.th/news-monitor/news_2776275
มนัสนันท์ อภิรมย์วิจิตร. (2554). ปัจจัยที่มีอิทธิพลในการเปิดรับชมรายการข่าวบันเทิงของประชาชนทั่วไปในเขตกรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน.
ยศนันท์ แก้วโกมลมาลย์. (2560). ความรุนแรงที่ปรากฏในรายการ I Can See Your Voice ซีซั่นที่ 2. (การค้นคว้าอิสระนิเทศศาสตรมหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยกรุงเทพ, สาขาวิชาการสื่อสารเชิงกลยุทธ์
ยุบล เบ็ญจรงค์กิจ. (2534). การวิเคราะห์ผู้รับสาร. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รัชฎาภรณ์ ศรีรักษา และ ศิริพร ปัญญาเมธีกุล. (2557). วาทกรรมการคุกคามทางเพศในชีวิตประจำวัน. วารสารมนุษยศาสตร์ปริทรรศน์, 32(2), 85-110.
รัตนมน บุตรเนียน. (2561). นักร้องหญิง: ร่างกายและการต่อสู้จากการคุกคามทางเพศในที่ทำงาน. (รายงานการศึกษาเฉพาะบุคคลศิลปศาสตรบัณฑิต), มหาวิทยาลัยศิลปากร, สาขาวิชามานุษยวิทยา คณะโบราณคดี.
รุ่งนภา พิตรปรีชา. (2557). ปัจจัยที่มีผลต่อความมีชื่อเสียงของธุรกิจเอกชนในประเทศไทย. วารสารการประชาสัมพันธ์และการโฆษณา, 7(1), 1-11.
รุ่งอรุณ ฉัตรวิฆเนศ. (2553). ศักยภาพของมุกตลกและอารมณ์ขันในรายการโทรทัศน์. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต), จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, สาขาวิชาการสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์.
รุจินันท์ เอื้อพิทักษ์สกุล. (2561). การประชาสัมพันธ์ในภาวะวิกฤตขององค์กรธุรกิจด้านการบริการในประเทศไทย. วารสารการประชาสัมพันธ์และการโฆษณา, 11(1), 63-75.
ลลิดา พิงคะสัน. (2561). วิกฤตการณ์ ‘คุกคามทางเพศ’ ประเด็นร้อนจากฮอลลีวู้ดสู่สถานการณ์ในไทย. วันที่เข้าถึงข้อมูล 7 กุมภาพันธ์ 2565 แหล่งที่มา https://www.matichon.co.th/prachachuen/news_844034
วรรณา มุลาลินน์. (2563). เมื่อเขาบอกว่านี่ไม่ใช่ Sexual Harassment. วันที่เข้าถึงข้อมูล 10 กุมภาพันธ์ 2565 แหล่งที่มา https://wisesight.com/sexual-harassment
วรวรรณ องค์ครุฑรักษา. (2561). การบริหารภาพลักษณ์และเอกลักษณ์ที่พึงประสงค์ของสินค้าและองค์กร. กรุงเทพฯ: คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วริษฐา แซ่เจีย. (2562). คนสวยจะไปไหน ทำไมหล่อจัง ‘catcalling’ ทำให้คำพูดคุกคามเป็นเรื่องปกติหรือเปล่า? วันที่เข้าถึงข้อมูล 10 กุมภาพันธ์ 2565 แหล่งที่มา https://thematter.co/social/catcalling-is-not-a-compliment/89819
วิจิตร แผ่นทอง, ภารณี เทพส่องแสง และ ธัญญา พลับพลาทอง. (2565). “ฤาผู้ชายร้องให้ไม่เป็น”เหยื่อผู้ชายกับความรุนแรงและการล่วงละเมิดในครอบครัว. วารสารพุทธจิตวิทยา, 7(2), 99-114.
วิทยา จารุพงศ์โสภณ. (2557). กลยุทธ์การบริหารแบรนด์ (Strategic Brand Management). กรุงเทพฯ: แปลน สารา.
วิภาณี แม้นอินทร์, ปิยะฉัตร วงศ์ยอด และ เรวดี ไวยวาสนา. (2561). เอกสารประกอบการสอน รายวิชาการบริหารงานประชาสัมพันธ์และการสื่อสารองค์กร รหัส วิชา PCC4504. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
วิมลพรรณ อาภาเวท, สาวิตรี ชีวะสาธน์ และ ชาญ เดชอัศวนง. (2556). พฤติกรรมการสื่อสารในเฟซบุ๊คของนักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร. วารสารวิชาการและวิจัย มทร.พระนคร, 7(2), 119-130.
วิรัช ลภิรัตนกุล. (2544). การประชาสัมพันธ์ ฉบับสมบูรณ์. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วุฒินันท์ แก้วจันทร์เกตุ และ วิภาดา รัตนดิลก ณ ภูเก็ต. (2561). กลวิธีความไม่สุภาพในรายการเดอะเฟซไทยแลนด์. วารสารอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 40(2), 177-201.
เวิร์คพอยท์ทูเดย์. (2562). I Can See Your Voice Thailand | แรงไม่หยุด! ติดเทรนด์โลก ต้อนรับการคัมแบ็ค “เป๊ก ผลิตโชค”. วันที่เข้าถึงข้อมูล 4 มีนาคม 2565 แหล่งที่มา https://workpointtoday.com/i-can-see-your-voice-thailand-2/
ศตพล จันทร์ณรงค์. (2558). รวยด้วย Youtube 2015. กรุงเทพฯ: ส.เอเชียเพลส.
ศิระ ศรีโยธิน. (2560). การสื่อสารองค์กร: เครื่องมือสำคัญของนักการตลาดในยุค Thailand 4.0. วารสาร Veridian E-Journal ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 10(3), 1267-1276.
ศิระวัสฐ์ กาวิละนันท์. (2562). ท็อปเชฟไทยแลนด์ ซีซั่น 1: การศึกษาความไม่สุภาพตามวัจนปฏิบัติศาสตร์. วรรณวิทัศน์, 19(2), 57-87.
ศุภศิลป์ กุลจิตต์เจือวงศ์. (2558). การนำเสนอรายการโทรทัศน์ในยุคดิจิทัล. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 7(2), 245-257.
ศุภศิลป์ กุลจิตต์เจือวงศ์. (2560). Content is King กับการเพิ่มคุณค่าให้กับเนื้อหารายการในรายโทรทัศน์ดิจิทัล. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 11(1), 247-253.
สยามรัฐ. (2565). หรือ I Can See Your Voice Thailand จะลาจอ? หลัง 'กันต์ กันตถาวร' โพสต์ งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา!. วันที่เข้าถึงข้อมูล 20 พฤศจิกายน 2565 แหล่งที่มา https://siamrath.co.th/n/325942
สมสุข หินวิมาน และคณะ. (2557). ความรู้เบื้องต้นทางวิทยุและโทรทัศน์ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สมสุข หินวิมาน. (2558). อ่านทีวี: การเมืองวัฒนธรรมในจอโทรทัศน์. กรุงเทพฯ: พารากราฟ.
สันติชัย อาภรณ์ศรี. (2562). แฮชแท็กติดเทรนด์ในทวิตเตอร์ ตัวจุดประเด็นล่อแหลมในสังคมไทยบนพื้นที่ของคนรุ่นใหม่. วันที่เข้าถึงข้อมูล 10 กุมภาพันธ์ 2565 แหล่งที่มา https://themomentum.co/trending-hashtags-on-thai-sensitivity
สำนักคุ้มครองผู้บริโภคในกิจการกระจายเสียงและโทรทัศน์ (บส.). (ม.ป.ป.). ปฐมบท ว่าด้วยเรื่อง "เรท (Rate)". วันที่เข้าถึงข้อมูล 19 มีนาคม 2565 แหล่งที่มา http://bcp.nbtc.go.th/th/detail/2017-01-25-12-21-18
สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ (กสทช.). (2556). แนวทางการจัดระดับความเหมาะสมของรายการโทรทัศน์ตามประกาศคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ เรื่อง หลักเกณฑ์การจัดทำผังรายการ สำหรับการให้บริการกระจายเสียงหรือโทรทัศน์ พ.ศ. ๒๕๕๖. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ.
สิริพร วิริยะรักษ์ และ ศิริพร ปัญญาเมธีกุล. (2556). วาทกรรมการคุกคามทางเพศที่ปรากฏในเว็บบอร์ด: การศึกษาวาทกรรมวิเคราะห์เชิงวิพากษ์. มนุษยศาสตร์ปริทรรศน์, 40-55.
สุทิติ ขัตติยะ และ ภัสวลี นิติเกษตรสุนทร. (2552). เอกสารการสอนชุดวิชา การสร้างสรรค์รายการโทรทัศน์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). นนทบุรี: สำนักพิมพ์สุโขทัยธรรมาธิราช.
สุภาภรณ์ พลนิกร. (2548). พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพฯ: โฮลิสติก พับลิชชิ่ง.
สุรเดช วรรณศิริ. (2555). Halo Effect. วันที่เข้าถึงข้อมูล 4 มีนาคม 2565 แหล่งที่มา http://vithai-master.blogspot.com/2012/08/halo-effect.html
อมรินทร์ทีวี. (2562). "ดีเจพล่ากุ้ง" ลั่นไม่อยากอยู่บนโลก หลังถูกโซเชียลถล่มประเด็นบูลลี่ "โยชิ รินรดา" ว่าฟ้าเหลืองที่เมืองทอง. วันที่เข้าถึงข้อมูล 19 มีนาคม 2565 แหล่งที่มา https://www.amarintv.com/news/detail/18296
อภิญญ์พัทร์ กุสิยารังสิทธิ์. (2561). แนวทางการกำกับดูแลเนื้อหาของสถานีโทรทัศน์ดิจิทัลในประเทศไทย.วารสารเทคโนโลยีสื่อสารมวลชน มทร.พระนคร, 3(2), 62-72.
อรุณีประภา หอมเศรษฐี. (2520). การสื่อสารมวลชนเบื้องต้น MC463. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
อลิสา ชินคงอำนาจ. (2560). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการเลือกรับชมรายการ The Mask Singer หน้ากากนักร้อง. (การค้นคว้าอิสระบริหารบัณฑิตมหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี.
อัมพร ธำรงลักษณ์. (2562). การคุกคามทางเพศในโรงเรียนมัธยมศึกษาในเขตกรุงเทพมหานคร : สาเหตุและข้อเสนอทางนโยบาย. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, 1(1), 31-47.
ไอลอว์. (2557). ประกาศแนวทางจัดเรตรายการโทรทัศน์ : จัดเรตแล้วจะยังต้องแบนอีกไหม? วันที่เข้าถึงข้อมูล 19 มีนาคม 2565 แหล่งที่มา https://ilaw.or.th/node/3013
Argenti, P. A., & Druckenmiller, B. (2004). Reputation and the corporate brand. Corporate Reputation Review, 6(4), 368-374.
Beauvais, K. (1986). Workshops to Combat Sexual Harassment: A Case Study of Changing Attitudes. Signs, 12(1), 130-145.
Bogart, K., & Stein, N. (1987). Breaking the Silence: Sexual Harassment in Education. Peabody Journal of Education, 64(4), 146-163.
Coombs, W. T. (2007). Protecting Organization Reputations During a Crisis: The development and application of situational crisis communication theory. Corporate Reputation Review, 10(3), 163-176.
DeFranzo, S. E. (n.d.). 5 examples of survey demographic questions. Retrieved June 9, 2022 from https://www.snapsurveys.com/blog/5-survey-demographic-question-examples
Fombrun, C. J. (1996). Reputation: Realizing Value from the Corporate Image. Boston, US: Havard Business School Press.
Klapper, J. T. (1960). The Effects of Mass Communication. New York: Free Press.
Lee, V. E., Croninger, R. G., Linn, E., & Chen, X. (1996). The Culture of Sexual Harassment in Secondary Schools. American Educational Research Journal, 33(2), 383-417.
Mahon, J. F., & Cochran, P. L. (1991). Fire alarms and siren songs: The Role of Issues Management in the Prevention of, and Response to, Organizational Crises. Industrial Crisis Quarterly, 5(2), 155-176.
Morin, A. (2022). What Is Toxic Masculinity?. Retrieved December 5, 2022 from https://www.verywellmind.com/what-is-toxic-masculinity-5075107
Northern Virginia Community College [NVCC]. (n.d.). Guide For Recognizing and Understanding Sexual Harassment. Retrieved June 9, 2023 from https://www.nvcc.edu/support/_files/Recognizing-and-Understanding-Harassment.pdf