The Construction of Media Literacy Course for Thai Elderly Through Participatory Processes
Main Article Content
Abstract
The widespread of misinformation and disinformation through media and the negative effects of media consumption on elderly’s well-being have pointed to the necessity of creating a media literacy course suitable for Thai elderly and can be taught by the elderly themselves so that it can be easily applied in all areas of Thailand. The objective of this article is to present the use of the participation process in the research and development of media literacy courses for seniors, which are divided into three phases: 1) participation in the development of content issues and learning methods, 2) participation in content adaptation and learning activities, and 3) participation in curriculum implementation. The participation resulted in a set of knowledge from the “insiders’ experiences”. This was then integrated with the concept of media literacy and elderly learning to design the course content and learning activities under the interconnected concept of “self-awareness-media literacy”. Adding to this was the analysis of factors facilitating the elderly’s participatory practice, which included creating a culturally safe atmosphere, demonstrating equal positioning of the researcher and elderly participant, and the researcher’s readiness to change or adjust the participatory process to accommodate the elderly’s daily life structure.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ภาษาไทย
กรกนก นิลดำ, เสริมศิริ นิลดำ, อิงดอย ศรีลาพัฒน์, ภควัฒน์ สวนงาม, วรักษณ์กมล มงคลอัศศิริ, และ ปฐมพร ปัญญะติ. (2563). วิธีการกลโกง ช่องทางการสื่อสาร และประสบการณ์ในการถูกมิจฉาชีพออนไลน์หลอกลวงของผู้สูงอายุไทยในจังหวัดเชียงราย. CRRU Journal of Communication Chiangrai Rajabhat University, 3(3), 50-67.
กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2565). สถิติผู้สูงอายุของประเทศไทย 77 จังหวัด ณ วันที่ 31 ธันวาคม 2564, วันที่เข้าถึงข้อมูล 1 มีนาคม 2565, แหล่งที่มา https://www.dop.go.th/th/know/side/1/1/1099
กันติพิชญ์ ใจบุญ และพรเทพ เฮง. (2561). อาวุโสเล่นโซเซียลฯ ป้องกันเสื่อง เลี่ยงมิจฉาชีพ. POST TODAY. วันที่เข้าถึงข้อมูล 1 ธันวาคม 2564, แหล่งที่มา https://www.posttoday.com/life/healthy/551718
กาญจนา เทียนลาย และวรรณี หุตะแพทย์. (2562). คนไกลบ้าน: การสื่อสารของครอบครัวข้ามรุ่น. วารสารพัฒนาสังคม, 21(1), 60-75.
จินตนา ตันสุวรรณนนท์. (2559). สร้างการรู้เท่าทันสื่อ คือ การพัฒนาคุณภาพสื่อและผู้บริโภคสื่อในสังคมไทยอย่างยั่งยืน. วารสารวิชาการศิลปศาสตร์ประยุกต์, 9(2), 89-97.
จิราณีย์ พันพูล และประพันธ์ โพธิ์พูลพรหม. (2564). สถานการณ์การเข้าถึงสื่อ การรับรู้ข่าวปลอม และผลกระทบจากการใช้สื่อของผู้สูงอายุชุมชนเขตเมืองในชีวิตวิถีใหม่. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น, 7(8), 171-184.
จุฑารัตน์ แสงทอง. (2560). สังคมผู้สูงอายุ (อย่างสมบูรณ์): ภาวะสูงวัยอย่างมีคุณภาพ. วารสารกึ่งวิชาการ, 38(1), 6-28.
นันทิยา ดวงภุมเมศ และนิธิดา แสงสิงแก้ว. (2563). การรู้เท่าทันสื่อ สารสนเทศ และดิจิทัล: “หลักการ” และ “เครื่องมือ” เพื่อเสริมสร้างเด็กและเยาวชนพลเมืองรู้เท่าทันสื่อ. วารสารนิเทศศาสตรปริทัศน์, 24(3), 54-67.
พนม คลี่ฉายา. (2559). การใช้งาน ความเสี่ยง การรู้เท่าทันสื่อดิจิทัล และแนวทางการสอนเพื่อการรู้เท่าทันสื่อดิจิทัล สำหรับนักเรียนมัธยมในประเทศไทย: รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์, กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
พนม คลี่ฉายา. (2563). การใช้เทคโนโลยีดิจิทัลของผู้สูงอายุ และข้อเสนอเพื่อการเสริมสร้างภาวะพฤฒิพลังของผู้สูงอายุไทย. รายงานการวิจัย. สำนักงานการวิจัยแห่งชาติ (วช.).
พิทักษ์ศักดิ์ ทิศาภาคย์, ชนัญสรา อรนพ ณ อยุธยา, และวีระเทพ ปทุมเจริญวัฒนา. (2562). การพัฒนาตัวบ่งชี้การรู้เท่าทันสื่อ สารสนเทศ และเทคโนโลยีดิจิทัล เพื่อส่งเสริมความเป็นพลเมืองประชาธิปไตยของผู้สูงอายุในประเทศไทย. วารสารการสื่อสารมวลชน. 7(1), 147-190.
มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย (มส.ผส.). (2559). สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ. 2558. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากร และสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย (มส.ผส.). (2564). สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ. 2563. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากร และสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
วรรณดี สุทธินรากร. (2557). การวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมและกระบวนการทางสำนึก. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สยาม.
วิโรจน์ สุทธิสีมา, พิมลพรรณ ไชยนันท์, และศศิธร ยุวโกศล. (2563). สถานภาพความรู้การวิจัยเกี่ยวกับการรู้เท่าทันส่อในประเทศไทย ระหว่างปี พ.ศ.2540-2560. วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 15(2), 209-238.
สถาบันบัณฑิตบริหารธุรกิจศศินทร์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (2565). บ. วันที่เข้าถึงข้อมูล 11 ตุลาคม 2565 แหล่งที่มา https://www.chula.ac.th/highlight/79067/
สำนักงานสถิติแห่งชาติ (2555). สรุปผลที่สำคัญการทำงานของผู้สูงอายุในประเทศไทย พ.ศ.2554. กรุงเทพฯ: สำนักสถิติพยากรณ์ สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ (2565). สถิติประชากรศาสตร์ ประชากรและเคหะ, วันที่เข้าถึงข้อมูล 1 มีนาคม 2565, แหล่งที่มา http://statbbi.nso.go.th/staticreport/page/sector/th/01.aspx
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2562). การคาดประมาณประชากรของประเทศไทย พ.ศ. 2553-2583 (ฉบับปรับปรุง). กรุงเทพฯ: สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สิรินทร พิบูลภานุวัธน์ , นันทิยา ดวงภุมเมศ และขวัญจิต ศศิวงศาโรจน์. (2563). สูงวัยไม่เสพสื่ออย่างสุ่มเสี่ยง: สร้างนักสื่อสารสุขภาวะที่รู้เท่าทันสื่อและสารสนเทศ. วารสารบริหารธุรกิจ เศรษฐศาสตร์ และการสื่อสาร, 15(3), 174-191
สุธีรา บัวทอง, สุทธิพงศ์ สภาพอัตถ์, และศิริณา จิตต์จรัส. (2558). ผู้สูงอายุกับเหตุผลในการเรียนรู้ วิธีการเรียนรู้ และสิ่งที่ต้องการเรียนรู้. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 12(1, 2), 6-17.
Suvetwethin, D. (2019). คาถาวิเศษ 3 ข้อ “กันผู้สูงอายุจากกลุ่มมิจฉาชีพ”, วันที่เข้าถึงข้อมูล 1 ธันวาคม 2564, แหล่งที่มาhttps://www.thaihealth.or.th/Content/49055%C3%A0%C2%B8%E2%80%9E%C3%A0%C2%B8%C2%B2%C3%A0%C2%B8%E2%80%93%C3%A0%C2%B8%C2%B2%C3%A0%C2%B8%C2%A7%C3%A0%C2%B8%C2%B4%C3%A0%C2%B9%E2%82%AC%C3%A0%C2%B8%C2%A8%C3%A0%C2%B8%C2%A9%203%20%C3%A0%C2%B8%E2%80%9A%C3%A0%C2%B9%E2%80%B0%C3%A0%C2%B8%C2%AD
Young Happy. (2022). กิจกรรมสำหรับผู้สูงอายุ. วันที่เข้าถึงข้อมูล 1 มีนาคม 2565 แหล่งที่มา https://event.younghappy.com/event
ภาษาอังกฤษ
Barbe, W. B., Swassing, R. H., & Milone, M. N. (1979). Teaching through modality strengths: concepts practices. Columbus, Ohio: Zaner-Bloser.
Baum, F., MacDougall, C., & Smith, D. (2006) Participatory action research. Journal of Epidemiology & Community Health, 60(10), 854–857.
Bergold, J. & Thomas, S. (2012), “Participatory research methods: a methodological approach in motion”, Forum Qualitative Sozialforschung/Forum for Qualitative Social Research, 13(1), 1-23,
Buchy, M, Ross, H., & Proctor, W. (2000). Enhancing the information base on participatory approaches in Australian natural resource management: Commissioned research under the Land & Water Australia’s Social and Institutional Research Program. Canberra: Land & Water Australia.
Celot, P., & Pérez Tornero, J. M. (2009, October). Study on assessment criteria for media literacy levels: A comprehensive view of the concept of media literacy and an understanding of how media literacy levels in Europe should be assessed. European Association for Viewers’ Interests, 1–92.
Crane, P. & O’Regan, M. (2010). On PAR Using Participatory Action Research to Improve Early Intervention. Department of Families, Housing, Community Services and Indigenous Affairs, Australian Government.
Deardorff, D.K. (2006). Identification and Assessment of Intercultural Competence as a Student Outcome of Internationalization. Journal of Studies in International Education, 10, 241-266.
Doungphummes, N., & Vicars, M. (2020). Implementing PAR in a Thai community development context: Engaging a culturally responsive approach. Qualitative Research Journal, 20(2), 205-215.
Dover, G. (2008), “Criticism of PAR”, Participatory Action Research & Organizational Change. Retrieved March 4, 2022, from https://participaction.wordpress.com/2008/06/05/critical/.
Emma Charlton (2020). How expects are flighting the Coronavirus ‘infodemic’, World Economic Forum, Retrieved February 1, 2022, from https://www.weforum.org/agenda/2020/03/how-experts-are-fighting-the-coronavirus-infodemic/
Fleming, N. (n.d.). The VARK modalities. Retrieved March 4, 2022, from http://vark-learn.com/introduction-to-vark/the-vark-modalities/.
Freire, P. (1972). Pedagogy of the Oppressed. Harmondsworth: Penguin.
HelpAge Asia (n.d.). “Situation of older people”, Ageing population in Thailand, Retrieved February 1, 2022, from https://ageingasia.org/ageing-population-thailand/
Hobbs, R. & Moore, D. C. (2013). Discovering media literacy: teaching digital media and popular culture in elementary school. California: SAGE Publications.
Holcombe, S. (1995). Managing to Empower: The Grameen Bank’s Experience of Poverty Alleviation. New Jersey: Zed Books.
Lemon, B. W., Bengston, V. L. & Peterson, J. A. (1972). An exploration of the activity theory of aging: Activity types and life satisfaction among in-movers to retirement community. Journal of Gerontology, 27, 511-523.
Lin, M-C. (2019). Intergenerational communication. In M. Allen (Ed.) The SAGE encyclopedia of communication research methods. pp. 762-766., SAGE Publications, Inc.
Muratova, N., & Grizzle, A., & Mirzakhmedova, D. (2019). Media and Information Literacy in Journalism: a Handbook for Journalists and Journalism Educators, Tashkent: Baktria Press.
Rasi, P., Vuojarvi, H., & Rivinen, S. (2021). Promoting Media Literacy Among Older People: A Systematic Review. Adult Education Quarterly, 71(1), 37-54.
Storey, D. (1999) Issues of Integration, Participation and Empowerment in Rural Development: The Case of LEADER in the Republic of Ireland. Journal of Rural Studies, 15, 307-315.
Wilcox, D. (1999). A to Z of Participation, London: Joseph Rowntree Foundation.
Williams, R. (1999). Cultural safety - what does it mean for our work practice? Australian and New Zealand Journal of Public Health, 23, 2213-214.